Alle inzendingen, jaar 2003, week 45

Alles moet maar gróter, móóier, méér. Wanneer stopt dat nou een keer? Wanneer is een mens eens echt tevreden, wanneer is ie dan écht voldaan? Desnoods door stélen dan verkregen of door iemands hersens in te slaan, ach, wat maakt het allemaal nog uit, als jij het maar in je bezit hebt, dan interesseert de rest je toch geen fluit?…

De vooruitgang, nee, die hou je niet tegen, maar toch zou je wensen, dat al die mensen, die vroeger zouden hebben gezwégen, ook nu nog terug zouden denken aan de tijd van toén. Overdoen nee, geen optie, maar denken aan wat je ooit niet had en nú in overvloed, moet je toch aan 't denken zetten. Alles moet maar gróter, móóier, méér... wanneer…

Alles verstikkend van zuur vergeven sla ik wonden die ongeneeslijk zijn, injecteer ik groen met druppelend vocht tot een wisse dood het bruin zal verven…

Heel even was er sprake van geluk leek de zeepbel erg solide en vonden zij elkaar na even bleek geluk gewoon gewenning was de zeepbel een omhulsel en zagen zij elkaar nog even is geluk een vertrouwd gevoel blijkt de zeepbel een veilige cocon en blijven zij bij elkaar en voor het leven weten zij dat geluk samen wordt gemaakt dat…

De liefde is weg, tenminste van één kant. Je zei: Vrienden kunnen we blijven, Nog steeds hand in hand. Kusjes kan ik je blijven geven, maar meer dan dat niet. Weet je wel hoe me dat kwetst, dat je dat toch niet ziet.. Ik wil ook vrienden blijven, maar ik hou nog van jou Vrienden blijven.. Het betekend net iets meer voor mij, dan…

Ik weet het best: ik ben een oud fossiel Een rest uit prehistorisch verre tijden Ik kan, dat geef ik toe, geen auto rijden En houd mij ver van walkman of mobiel Er zijn coupé's speciaal voor mij. Maar ja, Geen hond gelooft daar dat ik nog besta...…

schittering in felle stralen strepen metaal evenwijdig richting woestijn haast een donkere eenzaamheid verdwijnt in schone schijn recht vooruit niet afdwalen linten slingeren stromen op en door akkers oevers richting spoor en weer als onzichtbaar tranen vleugen grijs aftakking richting paradijs…

Weemoedig ziet ze op de kast het allerlaatste poppenbordje; haar vingers zoeken in haar schortje elkander voor een stil gebed, als tijd weer wordt teruggezet. Een boze hand die kopjes wast en breekt; haar grijze ogen sluiten; herinneringen die niet buiten, maar binnen bleven levenslang; dan sloft ze even naar de gang. Haar kleine schreden…

Ik schreeuw……. luister hoor geen enkel geluid Slechts een stil gefluister borrelt zacht mijn ziel uit…

Zie ginds komt Jan-Peter Ik zie hem al staan Zijn knecht staat te lachen Laat Gerrit maar gaan Hoe huppelt daar Boris Dit tweetal achterna Zal hij misschien denken Aan een letter van chocola Maar dit kan hij vergeten Die tijden zijn geweest Dit is de tijd van inkrimpen En van een sinterklaasfeest Dus lieve bejaarden Geduldig en…

Eén op vijf werknemers houdt van zuipen En niet gewoon een biertje of een neut Maar toeter, kachel, lorum, dronken, teut En bij gebrek aan Bob naar huis toe kruipen Ik kies voor warme choc en groene thee Daar word je déze week weer honderd mee…

huil maar zacht lieve koningin. de grapjes zijn niet eerlijk meer persiflages, satire en nog meer voor geen miljoen zou u dit pikken in een torentje zit u te snikken u wilt niet meer en het moet anders een koningin van alle nederlanders live gekozen op T.V daar, stopt u de grapjes mee veertien rijke quote families kandidaat in een kasteel…

Wanneer jouw tranen niet meer te stuiten zijn, zal ik ze zachtjes sluiten. Wanneer jouw angst niet meer te dragen is, zal ik ze schuivend verlichten. Wanneer jouw pijn niet meer te genezen valt, zal ik betekenend naast je lopen. Wanneer jouw stem zal zwijgen, zal ik je woorden luisterend wiegen. Met mijn warme handen en mijn tedere…

nooit heb ik je zo ontroerd zien kijken naar die vergeelde foto uit de gouden koekjesdoos van oma Rosa zaliger genomen, lang voor de oorlog in een bonte boerentuin met aan de waterkant oude mannen, bolle vrouwen en God's enig kind je las zijn wonderschone afscheidsgroet zijn allerlaatste woorden gericht aan jou de liefde…

luisterend naar je woorden die ik niet wil horen de argumenten die je brengt ik weerleg ze met verve gezegd wordt het onderbouwde met vrijheid van uiten die woorden bestrijden elkaar om elkaar groter te maken…

de druppels van de regen die, met een duwtje in de rug van de wind, er nog meer zin in hebben gekregen…

De doornen zijn de afstand, Die meter tot waar jij mag komen. Dan een overheersend gevoel van angst, Jou moet ik hier niet hebben, jij bent geen droom. De bloem zijn twee delen, het buitenste is mijn schil, Dit is wat jij moet leren kennen, Geen emoties, gevoelens en gedachtes komen hier doorheen. Dit is donker, een schaduw een overlapping…

"Prettige dagen, Gelukkig Nieuwjaar" Elk jaar wensen mensen dit weer aan elkaar De kaarten voorheen nog vol vrolijke kreten "Een fantastisch nieuwjaar" hoe konden we weten... Want Kerst deze keer is zo eenzaam, zo raar Niets is meer hetzelfde zoals 't vorige jaar Er is zoveel pijn en er zijn zoveel vragen Die heviger zijn in…

Verzonken in eindeloze gedachten, verliefde gevoelens en slapeloze nachten Leef ik mijn leven van dag tot dag nooit had ik durven denken dat ik iemand zo graag zag Jij geeft me steeds opnieuw de kracht als ik zie hoe lief je naar me lacht Dromen over iemand anders hoeft voor mij niet meer want als jij me in de ogen…

Een gierige kroegbaas uit Vleuten Schonk vaak van die zuinige neuten Maar kreeg ie weer spit Dan veranderde dit Want dan schoot ie steeds uit met die scheuten…

jouw heldere ogen verbergen dromen verscholen beloften kijken mij aan in beroering aanhorend de stilte van jouw stem zegt zonder woorden wat jou hart verteld mysterie omhult jouw liefdevolle blik telkens weer omgeven door zon in jouw lach…

Overweldigende boeiende liefde voor even Om daarna Terug te keren in een overweldigende boeiende wereld van de werkelijkheid…

wie ben ik, dat ik dacht je het geluk te kunnen geven... wie was ik, dat ik het probeerde... waar ben je, nu je voorgoed, uit mijn leven bent verdwenen, waar was ik, toen je ging.... heel even dacht ik, heel even....... was je van mij...…

mijn gevoel dwaalt, vol duistere gedachten, vermengd met emoties, doorbreng ik mijn nachten... waar zal ik rusten. langs eindeloze wegen, vol onmacht en ontoegankelijkheid, voor eeuwig verzwegen... luister naar mijn adem, wees één met mijn geest, en ervaar in stilte, waar ik tot nu toe ben geweest...…

het is haar stilte haar leegte haar ruimte zonder licht waarin de doem steeds sterker wordt naar binnen lijkt gericht het is haar denken haar kern haar leven onder druk waarin de bloem steeds zwakker wordt onbruikbaar voor de “pluk” het is mijn blindheid mijn doofheid mijn zwijgen zonder doel waardoor de dans ontsprongen wordt zij…

Aan de rand van ons 'feestje', een jaar met z'n twee, is er iets wat ik zou willen zeggen. Ik heb het soms moeilijk, en voel me vaak leeg, ik hoef jou dat niet uit te leggen. Aan de rand van ons 'feestje', besef ik heel goed, dat jij af en toe best moet slikken. Je meisje verdrietig, door ziekte en dood, en jij zal me nooit laten…

in eindeloos verlangen verover ik jouw hart leg liefde in je handen koester het heel zacht jouw liefde is leven een roos in de zon regenboogkleuren een ster in de nacht gevoel van zweven zalig leven vogels die zingen een lied zonder eind dit alles ben jij mijn leven en droom jij bent dit alles jij bent jij…

'Treinen vertragingen' schreeuwende krantenkop lekker lang wachten op Utrecht Centraal Zo dus verdwijnt het woord spoorwegverdraagzaamheid rap uit het vocabulaire onzer taal…

vastgegrepen door het donker alleen in de eenzaamheid stilte en leegte in een wonder gegraveerd in de eeuwigheid spookt het duister in mijn denken alsof het mijn gedachten leest half verdrinkend in het niets vermoed ik hoe het anders was geweest…

met je ogen op de nacht gericht wachtend op wat je had verwacht raken je voeten voor een laatste keer het hout voorzichtig breekt de stilte nu elk lawaai alleen één enkele windvlaag glipt er tussen door de maan, ontstaan uit wit goud priemt z'n ogen in je ziel laat je meegenieten van z'n gevleugeld koor klanken…