Alle inzendingen, jaar 2004, week 35

het koningsnummer is de 100 meter hard zoefzoef zo voorbij…

weliswaar een paar kilo te zwaar gaat de VierMijlloper fanatiek aan de slag met schema's en vier broodjes kaas denkt de VierMijlloper aan de beslissende dag gehavend en zich voortdurend lavend hinkt de VierMijlloper de glorietocht moeizaam uit het publiek en de muziek interesseren de VierMijlloper geen fluit met pijnlijke benen…

nog zomert het in golven wiegt je lach je ogen stralen branding jij bent de warme zee die ik deze nazomer zag je kleurt zon in zomerbruin, haar oogst is voelbaar op het zand waait nog groen in goudkleur langs het duin het blauw loopt vol met zachte herfsttinten geel dat zongerijpt een koele ode klinkt aan eerdere volheid in bezinken…

waar de nacht mij zal leiden door het dal der dromen het tastbare verdwijnt illusies bekoren ontwaar ik jouw beeld waar de sluiers breken nevel verdwijnt in hoopvol licht beleef ik het dromen van wij ooit samen ik loop door het dal de illusie verdween…

Geen “happy meal” maar “super size-menu”. Veel snoepgoed en veel ongezonde vetten. Geen groente, fruit en vis maar wél kroketten. En daag’lijks aardappels met vette jus. Je zult toch met zo’n vetrijk eetpatroon moeten leven van een hongerloon.…

Thans sta ik geringer voor paal -wanneer je gaat met dwars of fluit swing je gans m`n pantalonnetje uit- alvorens ik je aan mijn wang onthaal. Af tril je kriebelend tegen mijn lies en toe weet ik dat waar je ook bent -mijn zwakste plek blijft je bekend- in puls toon jij geen kuis doch kies Zo anders was `t niet lang gelee waar je heftig…

Er ligt iets blij in het lome oog van de koe Zij lijkt wel de heilsbode van het gras Alhoewel zij straks omgekeerd en moe Aan de vleeshaak hangt En getuigt van de melkfabriek die zij was Van hoe zij, grazend, groen door wit vervangt Zo rolt zij, tong uit de muil, naar haar beul De romp doorsneden Een lamme tocht langs de bloedgeul De lispelende…

Morgen ga ik je vertellen wat ik voor je voel morgen ga ik uitleggen hoe ik dat bedoel morgen ga ik zeggen dat ik om je geef morgen ga ik uitleggen hoe ik het beleef morgen ga ik zeggen dat ik niet meer slaap morgen leg ik uit dat ik daarom zo gaap want weet je, ik slaap niet meer misschien maar een beetje sinds die ene keer…

We searched the beach for shells especially these dark twins bearing random pale eyes of white chalk on their backs. And when we found I asked Dad, will they ever match again, thus wide apart yet so closely connected? They will not fit, he said Just let them be for they have been silenced in death. They are as soon will we, he said…

boeken brengen rust rust roest vandaar de vlekken op vele boeken…

de lucht is opgeklaard donkere wolken houden desondanks de wacht bij sombere gedachten de zon schijnt de horizon staart achter de horizon verdwijnt de zon de hemel vertoont vlekken opvallend lijkend op de donkere wolken die wacht houden bij sombere gedachten de weerman voorspelt een heldere nacht de vlekken verdwijnen aan de horizon sombere…

in nevelen, zacht omsloten dit verkilde hart nog éénmaal stel ik het open als het breken van de nacht want niets zijn mijn dromen die berusten in het lot hun verwachting gaat verloren in het zoeken naar geluk met op hun weg, de beklemming van stille eenzaamheid waar in nevelen doorbroken dit hart verschijnt…

Volwassen worden wat een ramp Hij wou daar echt niet aan Wou lekker blijven genieten Niet op beide benen staan Moest zelf z'n zaken regelen Weinig gefeest en gedol Die overgang was erg groot Want hij hield zo van de lol Huur en gas en licht en water Verzekering en ook telefoon Wassen draaien op goede graden 't Was een klus voor deze…

Laatst, als ik, op mijn eenzaam pad, Door Wijnmaands bleke lovers trad, Zo kwam van ver een vreemd gerucht; Zo kwam een lange kranenvlucht, En hield naar 't wijkend avondlicht Het spitse van heur schaar gericht. Ontging ze 't volgend oog weldra, Ze liet me een diep gepeinzen na. Ik dacht: wat hier omlaag geschiedt, Des kreunt zich ginds…

Ze drijft haar ouders tot wanhoop Ze gaat totaal haar eigen gang Trekt zich niets aan van regels En is voor niets en niemand bang Ze wil de hele wereld kennen Stapt overal stoer op af Lonkt vrolijk naar alle mannen En lacht alleen om straf Ze wil alles diepgaand onderzoeken Ziet echt nergens enig gevaar De ouders halen nog hun schouders…

Jarenlang zijn wij al vriendinnen Je bent zo'n bijzonder warm mens Je raakt me vaak diep van binnen Deze vriendschap is zó intens Je bent mijn soulmate, al die tijd We begrijpen zonder uit te leggen Nu raak ik je aan een ziekte kwijt Ik ben verstomd, weet niets te zeggen Mijn armen sla ik om je frele lijf Het afscheid komt steeds dichterbij…

Ik stuur een glimlach naar je toe Speciaal voor jou gemaakt Omdat, wat jou nu overkomt Mij zo ontzettend raakt Ik heb hem uit mijn hart gehaald Verpakt in goud papier Het is er één die altijd straalt En hij is er voor jou……..hier Dus wordt het donker om je heen Met dagen, vol van zorgen Pak dan mijn glimlach uit zodat Je door kunt…

Er leeft een angst, heel diep in mij, want al wat is, gaat ooit voorbij. Zo plotseling, geen restje tijd, in een seconde, was ik je kwijt. Verbijstering, onmacht, woede en verdriet, en de vraag: waarom? een antwoord kreeg ik niet...…

Het lijkt een dag als alle and're de zon, hij gluurt weer om de hoek Toch ben ik binnen aan 't verand'ren en heb geen zin nu in bezoek... De zon probeert mij te bereiken maar welke poging hij ook doet hij kan mij helaas nu niets aanreiken ik ben verstard in mijn gemoed... Er zal wel weer een dag gaan komen dat ik de zonneschijn zal zien…

In mijn catacombe-stem in de echo van hoog naar laag en andersom A singer I am not Kon ik zingen zonder muziek en taal in het oor van God een speld laten vallen.…

Ik wist niet dat jij ooit zou komen en dat ik zo verliefd kon zijn je bracht me bloemen gaf me aandacht we dronken samen rode wijn... tot op een dag de roze bril is afgegleden de wereld kreeg weer zijn normale kleur jij was weer jij en ik weer ik met ieder weer een eigen deur ooit zal de lucht weer blauw gaan kleuren en…

Ik zit in mijn tuin omringd door bloemen Fladderende vlinders en bijen die zoemen Ik zit onder een boom De bladeren wiegen Zie tussen de bladeren Zonnestralen vliegen Ik geniet van dit geluk Uren kan ik me vermaken Gewoon in mijn tuin Met kikkers die kwaken Vogels die fluiten Met katten die stoeien Hiervan geniet ik zó Hier kan…

Flipje: Wel waarom snoeit ge toch de bomen, Zeg trouwe Piet? Daar aan die takjes vrucht zou komen, Gelijk ge ziet. De tuinman: Een boom, die al te veel moet dragen, Verliest zijn kracht, Ook zou de vrucht zo niet behagen, Als gij verwacht. Uw vader heeft graag goede peren! De vader: 't Is wel gezegd: En 't deel van die te veel…

Van genot zakten mijn ogen dicht mijn lippen zochten die van jou in de zwoele schemering van kaarslicht nam jij mijn bange hart op sleeptouw Als een exotische oase kwam jij mijn woestijnachtige hart binnen je raakte het aan van heel dichtbij en wist het door alles te beminnen Mijn oase bleek een fantasiebeeld mijn gevoel is nu onbemind…

mijn hart is eenzaam het schreeuwt om jou Mijn ziel is bevangen door een bittere kou Je zegt : vergeet me, ga door met je leven Maar zonder jou kan ik niet Ik heb je nog zoveel te geven…

Zwijgend langs het schimmige pad in een schier eindeloze rij schuiven ze langs mijn flanken vol scheuten, takken, ranken diep droevig druipend nat soms ook weer vrolijk stralend blij zien ze op mij neer, geen besef van mijn groeten en mijn danken voor al het stilzwijgend leven geen woord over mijn gedachten geen glimlach uit hun kruin…

De morgen vloeit over in de middag En ik mis nu al je warme lichaam Vanmorgen lieten we ons smelten In een liefdesvuur van genot De middag vloeit over in de avond En ik wacht tot ik je mag beminnen Kaarsen laten de passie vlammen In een voorspel van opwinding De avond vloeit over in de nacht En ik wacht..wetend dat het niet mag Je gebondenheid…

Woorden van troost zijn niet te bedenken Ieder afscheid komt onverwacht Je wilt het tegenhouden en afwenden Maar het is niet in onze macht Geen woord kan het gevoel van verdriet omvatten Alle cliché’s ten spijt Een mens verliest uiteindelijk al zijn schatten Wat rest is een eeuwig obstakel wat ons scheidt Het verdriet, de pijn voelt onwerkelijk…

In Dublin schoot je in de tijdmachine van '88 naar 88: Noormannentijd. Maar hier in Rotterdam, niet Oslo, in de vijfde minuut kreeg Bergkamp een kans en faalde. Captain David Platt, drieëndertig keer balbezit, neergehaald aan zijn arm, zei 'Zestig seconden'. Windkracht 8, ongeluk kan dan razen, en 1-0 viel bij de paal. Rook boven de tribunes…

Ik draai mij om en zie je staan overdonderd laat ik mijn liefdevolle blik rusten in jouw intens blauwe ogen gedachten vliegen woorden voorbij handen willen vatten, grijpen in het ledige duister, waar zinnen ooit neergelegd om glimlachend te bezinnen verweven worden tot een laatste gebod, helaas nooit door God geschreven schreeuw…