Netgedichten

netgedicht (nr. 5.428):

Geheimen achter schors

Zwijgend langs het schimmige pad
in een schier eindeloze rij
schuiven ze langs mijn flanken
vol scheuten, takken, ranken
diep droevig druipend nat
soms ook weer vrolijk stralend blij
zien ze op mij neer, geen besef
van mijn groeten en mijn danken
voor al het stilzwijgend leven
geen woord over mijn gedachten
geen glimlach uit hun kruin
beheerst wuivend met hun krachten

Soms, even, als de koele winterwind
hun takken, twijgjes, streelt
dan spreekt het groene hart
voor elk goed geschapen mensenoor
verhalen van dravende passanten
al wat in haar schaduw speelt
dan ruist het woud, verklapt het
de geheimen van ieder lopersspoor
het bladerdak fluistert, de eeuwig
groene naaldboom is vastberaden
de vele geheimen, mij door het bos
ontfutseld, nimmer te verraden.