Alle inzendingen, jaar 2005, week 16

Ik kluif de klinkers kaal tot bot stil mijn dorst lavend met mede blik zin’lijk naar de volle snede en smikkel van het puur genot ‘k laat mij de volle verzen smaken veeg vette letters van mijn lippen probeer de blanke kern te strippen doch taal niet om de vorm te kraken ik vreet gedichten bij de vleet verslind verhalen als een toetje hiervan…

Opnieuw laat ik me verdwalen Onderga de hamerslag Jouw bekken tegen mijn handpalm Losgewoeld als een dolle hinde In de schijnwerpers Door de zwenking van jouw heupen Laait de boze droom op De sater in jouw merg Schudt grijnzend mee In het ritme van mijn snik De krokodilletranen van een dwerg…

We sliepen volle nachten brachten kwaad tot leven en stierven in Gods genade flessen wijn vulden gedegen strijd in uren nooit bestaan te ver van morgen, ons evenwicht bedbank open, baden in koppen seks van naakte vrouwen, de fantasie verslaan. Onbekwaam stonden we in te veel van overvloed; de liefde en het kussen dagen vergeten…

het raakt ! gescoord ! klinkt uit elke windstreek samengebald tot een juichend geheel rolt de roep over oneffen en gebroken keien jij struikelt en ik ? ik kijk niet eens om wil de klanken inhalen eer zij de hoek om dansen naar het noorden daar waar geluid nog ruimte kent en woorden nog stilte vinden, vind ik onvoorwaardelijk…

De Dood heeft een wit paleis net achter de horizon in de buurt van de dalende zon. Een nachtegaal zingt er hel begeleiding: een turkse trom en een koperen rinkelbel. Het licht is er warm en rood, in de tuin welt een koele bron. In een hoek staat een oude zeis, op een marmeren bank zit de Dood.…

Zeewind en zon weefden een warme deken stuifzand en helm zongen het requiem meeuwen schreeuwden de mis bij het getijdenorgel van de zee voor een verstilde oude man die zonder hulp gestorven door schoon en ziltig zeezand begraven is. Gekromd zijn handen in een onvertaalbaar teken.…

(Lourmarin 23-05-2005) een sober graf voor een schrijver die wist dat de dood slechts een punt is achter het leven tussen de stenen een briefje in het duits van een bewonderaar die verslag doet van een ontdekking naar aanleiding van des schrijvers werk... hij schrijft dat hij in de winter van zijn leven de warmte heeft ontdekt…

De nieuwe kerkvorst Benedictus leeft van tegenstrijdigheden, want hij vecht voor vrede (tegen strijd). Er wordt gezegd, dat hij de bijnaam Contradictus heeft. Merkwaardig is, dat Zijne Heiligheid de regels wil bepalen van een spel: hoewel hijzelf niet meedoet, wil hij wel, dat slechts gevrijd wordt zonder veiligheid. Alleen 't gemengde huw'lijk…

opnieuw na meer dan zestig jaar verdriet en tragiek op ooghoogte in beeld gebracht een heimelijk teder gebaar verdrinkt zichtbaar in nog steeds niet voor te stellen wreed gedrag Polanski’s kijk op eeuwig menselijk tekort en toch zo tijdgebonden onverdraaglijk wee in Warschau gesymboliseerd door het leven van pianist Wladek Szpilman overlevend…

Rond het tot romp bedachte railnet van Stadsland zullen zeeën van tijd steeds vaker worden gespild waar geen reiziger/klant dat ooit had gewild lopen overstap en verveling synoniem uit de hand men zet de schaar in doorgaande lijnen vanwege de tijd waarin comfort niet meer telt terwijl de balans meer en meer overhelt naar het moment dat de klant…

Wanneer ik mij omdraai en wegloop wandelt er dan een grijns over jouw gezicht of draai je gewoon het licht uit zodat alleen het duister jouw grimas kan zien zoek jij dan op de tast de afstandsbediening en zap je even langs die jaren waarvan de scherpte, de kleuren en het geluid niet afgesteld hoefden te worden omdat het klopte…

Keizer Nuons fiere Witte Wieven ze staan daar en doorklieven de hemel slag na slag zie ze reiken met hun lange halzen hun scherpe snedes walzen en draaien dag na dag Hoog verheven hunne silhouetten ze maken korte metten slaan alles in de wind ze trotseren hoog vanuit hun torens de koeien met hun horens en heersen eensgezind Fier…

Nog nooit zo’n zin gehad in verruiming der zinnen, de piraat in mij gooit zijn haak uit en vist vette kluiven, gooit nieuwe woorden over tong en smaakbarrières en is nergens zo appetijtelijk als hier: op dit maagdelijk wit papier. Maar voordat het schransen kan beginnen eerst nog een klein gebed: moge het nergens zo licht verteerbaar zijn…

je doet enkele scheuten melk in een schone hoestdrankfles voegt toe: twee hooguit drie zoute dropjes en vult dit aan met koud water uit de kraan doet de kurk erop gaat er op uit naar gemaaid land of boerderij af en toe fles flink schuddend dan als de kleur het toelaat neem je een keurend slokje langzaam proevend doorslikken met enige…

In de werkplaats van mijn gedachten veeg ik de woorden in een hoek die her en der liggen te wachten op verschijning in een boek ze sterven als vertrapte wezen zo ongewenst, geknakt en bloot nooit meer te horen, noch te lezen hopend op leven na deze dood.…

Op handen en knieën, stof bijt wonden uit, vuile vegen in gezicht Geen medelijden met God, verlaten al sinds lang, de weg is duidelijk hart schreeuwt om liefde. -------------------------------------------- *Van verre zichtbaar/hoorbaar…

neem van mij wat je nodig hebt maar neem mij heel en in het geheel niet stukgeslagen maar aaneen geheeld tot wij. © Ina Sousa, 2003…

Dampende dorpjes - dwingende dromen, Duren, dalen. Doem der doelen - dacht de dichter, - Die Dorst der doornen . Donzige dunne diertjes dwalen drastisch – Degene die durven doch denken – Dreiging der demonische drempels doordringend – Doortasten dove duiven.…

Onze lichtjaren werden zwaar beproefd ogen dichter bij gemis. Tijdens een nostalgische omhelzing aan het liefdesfront verloren wij zoete woorden in bittere valkuilen. Het begin eindigde met wat nu is moedeloos aanvaarde droefenis.…

Je zei me niets, totdat je oogopslag me trof, starend in groen licht. Samen toekomst kijken, terwijl liefde vooruitliep op rotsige bodem... puntige stenen in uitgeslepen grotten. Jij wou sterren plukken, tegen beter weten in... manestralen op laag water zoeken, sidderen in koele nachten, communiceren in gedichten, hopen op betere…

Vrijheid delen is de kunst samen onder één paraplu schuilend tegen de regen ik jouw jas, jij mijn trui gewapend tegen de kou Vrijheid delen is de kunst elkaar duldend in voorspoed elkaar gevend bij tegenslag jij jouw ding, ik het mijne samen verder zonder angst Vrijheid delen is de kunst ruimte te laten aan iedereen die net als jij fijn…

Als in een stilleven Pakweg een fruitschaal met een kandelaar (De schaduw van de druiventros op glanslak) Zo staan we versteend zij aan zij Het raadsel wolkt op Als het zwart van jouw ruisend kleed Een sluier waait om de hals Je wil in laaiende lompen sterven Gedrild in verliezen Scheur ik de voering van de broekzak Munten, sleutels, zand…

Die morgen was de lucht beschreven het was een ROXY-hemel maar zonder R en O en Y het uitspansel in koningsblauw ik fietste door de 3 Oktoberstraat denkend aan de watergeuzen voelde ik een vrijheid die mij deed verlangen naar wittebrood en haring Het was februari en de zon stond laag…

De paardebloem is aangepast aan onze nieuwe spelling léve de samenstelling Taalunie triomfeert Hoe eerzaam stond hij in het veld, de stralend gele bloemenkroon voor elk insect een zachte troon, zelfs zonder paard stond hij in bloei er kwam geen einde aan zijn groei, straten en stegen meegeteld Men heeft hem nu opgewaardeerd, geplaatst…

Vlinderkijn, vlinder mijn Dartelt, kartelt Luchtig, in niet Voorspelbare lijn. Kindekijn, kindemijn Speelt vrolijk en onnozel Ongetemd, niet geremd Kent niet mijn pijn. Poppedijn, poppemijn Vlucht in lucht Neemt leven met een zucht Je bent rein, zo rein.…

Als jij de laatste trein wilt halen en al struikelend de trap op rent blaas ik de rook langs die ene pafpaal op perron drie nee, doven hoeft niet meer het gaat vanzelf wel uit…

Van lucht kan ik niet leven Leven doe ik dan niet Geef mij toch wat te eten Wat brood in het schiet Want lucht dat eet ik niet Schrijven is mijn leven Mijn leven en bestaan Niets anders kan ik geven Ik hou van deze baan Dat zal me goed af gaan De woorden zijn zo even Geschreven door mijn pen Je moet het mij vergeven Daar ik niets anders…

Uitbundige hop duizend bellen in teer groen wiegelen klankloos…

...hier zoen ik je in lentebed en paardebloemen gele ogen bemin ik je in zachtheid van deze warme ster laat mijn leven in jouw handen draaien en mijn hart touwtje springen om je navel ...hier zoen ik je in geruis en sappen van ontwakende aarde als kersenbloesems die menuet dansen laat mijn ziel in jouw glimlach draaien, blootsvoets twee…

Ik loop vanavond in de Visserstraat, De duisternis hurkt in haar duisternissen. (Oorlog gluurt heimelijk door de coulissen.) De straat buigt nauw merkbaar de ruggengraat Daar waar een zaak zijn leesbehoeften doet, Een beetje achteraf, zoals het moet. Bomber Command is gelukkig paraat, Anders kan één zich gemak'lijk vergissen En mij in de…