Alle inzendingen, jaar 2005, week 24

ik heb de tijd laten vallen seconden versplinterden minuten scherfden glas uren doolden doelloos de ochtend liept met middag uit de pas de klok gedeukt herinnering gekreukt de grote wijzer holt door ons bestaan de kleine dolt ontmoetingen die ergens openstaan ik kies vandaag er is geen gisteren meer en morgen was de plaag…

Op zoek naar mijn God In het land van oneindig Verdwaald in zijn wegen Verward door de nacht Op zoek naar het lot Stil en soms eenzaam Te moe en te kwetsbaar Beperkt in mijn kracht Op zoek naar mijn dromen Mijn passie, mijn pijn Vertrouwen, verlangen Mijn ik om te zijn Mijn God, geef mij de liefde Laat me vrij, laat me gaan…

Ze had haar schommelstoel verlaten bleekte zich aan`t stil herhalen van de kringen in het hout. Tegen achten nieuws bezinnen. Sneeuw werd zwijgend afgeklopt; beeldspraak kraakte even oud. Ze verloor haar onderkinnen, raakte tobbend afgeknopt, schudde min of meer naar binnen, om een wereld goed te praten. Buiten kou bewogen kwalen kon…

Steeds als er iets misgaat in dit land verschijnt het hoofd van Donner op de buis. Dan weet ik: er is weer eens iets niet pluis, hoewel hij zegt: er is niets aan de hand. Ik heb zijn tronie al zó vaak herkend, dat ik hem zie als tbs-patiënt.…

Gevoel, Verbeelding, Heldenmoed, Tot éne ondeelbre kracht verbonden, Tesaam gesmolten tot één gloed, En door de boezem uitgezonden Op vleugelen van melodie, Om al wat ademt te betoveren, Om al wat hart heeft te veroveren! Zie daar de gaaf der Poëzie! Gevoel, dat plotseling ontwaakt Bij ieder indruk uit de hoge, Zich uitbreidt, meedeelt,…

De kiem waait uit een ver oosten Naar het westers laagland Een lelie in een bol gewikkeld Vouwt zich pronkend open Duikt als een ijle muze In de koker van een gulle pen Geliefd in herboren tuinen Werd zij het blauwbloedig teken Toen de hofdames hun japon versierden Een kelk als accent voor het decolleté Terwijl de zonnekoning smaalt…

Kijk me maar aan recht in mijn ogen…. Spiegel jezelf in mijn glanzend verdriet Verdrink in de gloed vol van tederheid Vertel me dat je hart mij nooit verliet Pak me even vast met je mooie handen Streel me zacht over mijn warme gezicht Fluister mij je lieve gesproken beloftes En kruip tegen me aan met je ogen dicht Praat tegen mij in…

Liefelijke warme kleuren, oog dat ziet waaraan ik dacht, lach die tracht mij op te beuren, sterke hand, zo zijde zacht. Wetend dat jij door zult zeuren, zonder woorden weliswaar, vrees ik wat er zal gebeuren, als ik zwicht voor zo'n gebaar. Open harten, open deuren, ooit valt alles in zijn slot. Blikken die mij openscheuren, stapelgek…

Zon brandt voeten vast in langzaam smeltend asfalt van de weg altijd onderweg naar einde zonder weg Vond mezelf weer terug tussen menshoge varens stammen met grote ogen verbaasd zonder haast Reisde door 3 landen rond een enkel punt maar miste steeds het echte middelpunt…

ze stapt aan boord en kijkt me aan haar ogen dicht, het hoofd omlaag vuur wordt kil en dooft gewillig wijkt zwaar weer wanneer het anker wordt gelicht ze zet zich af, kijkt schuchter om naar de ondergaande zon haar mond is een bezworen lach een zielsweerspiegeling op zee zend haar op het juiste pad dan wordt ze bevrijd als onverwacht…

zo was de dag niets anders dan een bord bruine bonen fantasie in een natte asfalt, dode eenden omgeving waar het gaat zoals het gaat het gebeurde later in de buurtsuper bij de eenpans gerechten tussen de eenzamen bleek ik een van hen toen werd ik toch verdrietig ik kon er bijna om lachen…

de goede God, hij zorgde voor een wonder onmisbaar bij de schone paringsdans hij schenkt de liefdesdaad de volle glans een reepje huid, doch zonder meer bijzonder hij past om maatje pink en volleponder bescheiden als hij is, maar zoveel mans al klinkt het vreemd, onmogelijk bijkans: de moslim en de jood, zij doen het zonder hij is het speelgoed…

mag ik je dromen bewonen in je herinnering komen je kussen in je slaap de liefde bedrijven en over je schouders wrijven als het even niet gaat de nacht met je delen tot morgen mag ik dit dromen vannacht…

als iets voor de hand ligt zijn er meerdere mogelijkheden je pakt het met de andere hand je kijkt er met argusogen naar je keert het resoluut de rug toe je negeert het volkomen je gaat erover dagdromen je schakelt Openbare Werken in je geeft het aan de hond (die eet toch alles) je wacht tot het weg is je aait het paait het naait het je…

droom aan scherven, in tienen thans genegen minder hoog te achten onzinnigheid te zeven na veel zessen en vijfen want fier deelt de vierendeler uit ik tel verder af driewerf tweespalt eenvoud mijn schaal van dichter eindigt bij onbenul…

Ik voel me helemaal leeg zo eenzaam en heel alleen ik mis jouw vrolijkheid jouw armen om mij heen Mijn twijfels zijn groot ik wist niet dat je zo was gevoelens zijn pijnlijk teer en breekbaar als glas Ben jij wel echt de ware of heb ik me flink vergist mijn hoofd vol met vragen zwevend in een dikke mist Wordt weer dezelfde man die…

Hmmmmm Jaaaaah Kussen! Zo lekker! Duizenden donzen veertjes De zuivere zachtheid Zet de gedachtenmolen in mijn hoofd stil De filosofie van een saaie dag verdwijnt Als ik in mijn zachte bed lig In mijn donzen nest Mijn beschermd oord Slapen Ik denk alleen nog maar aan slapen Ik zak weg Dieper En dieper En ik droom van haar…

Taal is de blokkendoos waar ik mijn huis van bouw. Ik richt het in met mijn muziek. Als je een keertje wilt komen logeren, luister dan naar dit lied. Wees voorzichtig als je binnenkomt, gooi niet met de deuren, pak een stoel en sluit aan in de kring. ’t Is hier knus en gezellig dus laat je verwarmen door de zon door het raam dat ik zing…

Wanneer mijn letters zinnen dansen ik jouw woorden bedrukt zie staan weer denk aan gemiste kansen verzopen van hun huid ontdaan klanken opnieuw mijn oren strelen handen behelzen jouw gezicht gezel verspelen zonder delen gevangen in het eerste ochtendlicht zullen letters dan nog beamen in gewisse vriendschap met de tijd als gevlochten…

Ongewoon behaaglijk warm streelt zachte zomerzon haar nog bleke huid in wanhopig ongeduld en vogels zingen ver Zij schrijft haar zinnen van tijd en laat zich beminnen door stralen in kleur, door geur in alle eenzaamheid…

Met gevaar voor eigen leven verkondigen filosofen de terugkeer van de rede, de rede die over mij zal vaardig worden... Ik klop op een deur, hoe vaak is hij niet opengegaan, werden vermoedens geen tranen en ondraaglijk ongeduld? Ik denk zoiets als: mijn moeder daarentegen werd door honden verscheurd, toen zij op…

Ik zag je In mijn dromen Even samen Jij (en ik) Heel even Net als toen En daar Daar liepen we Even samen Jij en ik (en de hond) Heel even Net als toen Alsof er nooit iets gebeurd was Ik werd wakker Met tranen Met vragen Over toen Over nu Jou en mij En soms, heel even Doet het pijn Dat jij nu Gewoon Gelukkig…

ik heb de lente weer ontdekt maar weet de plek waar grond geen bloemen gaf zij is door groen gedekt zon noch warmte brengt bloei wel groei in steeds ontluiken moet ik echt wachten tot de eerste bloem zich ooit zal gaan ontsluiten ik zie ze kleuren om me heen knoppen die me raken wil geen groen alleen maar juist de nectar van…

Ik schreef letters, schreef-, Maskeerde maskerade, -loosde woorden en dreef Mij naar zelfblokkade.…

Een poema op de heide in ons landje Blijf weg! roept de politie, maar... kom óp! Zulk nieuws is spannend, tropisch, rauw en top! 't Is nobo's in the bush en op het randje Ik zal zeker ook in Ede rond gaan hangen (als bekend wordt dat de poema is gevangen)…

Oninteressant In een hoekje geschoven Vergeten voor even Soms mag ik te voorschijn Mag ik even klaar staan Ervoor zorgen dat de verveling verbannen wordt Toch zou het eens fijn zijn Als er eventjes zomaar gedacht werd aan mij…

"Durf je de sprong te wagen?" vroeg hij mij. Ik stond naast hem aan de rand en was bang Dat hij mij dwingen zou. Dat is voorbij, Lang geleden, ik weet niet meer hoe lang. Buiten adem zie ik de morgen Aanbreken, ver verwijderd van Waar straks zijn lichaam wordt geborgen.…

je zag jezelf en sprak: ‘genoeg, tot hier ik houd nu op mijn lichaam te verminken de vetreserves zullen drastisch slinken ik stort mij in de strijd en ... zegevier ik rook niet meer en stop meteen met drinken (behalve af en toe een glaasje bier) ik eet gezonde granen, ziltig wier de loftrompet zal ooit weer kunnen klinken’ al snakte je…

Gisteren keek ik naar de lucht En zag klodders wolken zo koddig, Als eenden op de eerste vlucht. Hun dons dansend, ’t gekwaak lobbig. Geen moment begon bij mij te dagen, Zo vast werd ik erdoor overtuigd, De verzilverde snavels te bevragen, Op de oorsprong van dat geluid. ‘t Is gek dat ik geen vinger uitstak, Gewoon ademloos bleef staan…

ben jij mijn spiegel of het beeld mijn handen geven wat ik neem liefde voor jou om mezelf te warmen aandacht die ik kaats in je ogen beleef ik in jou mijn bestaan dood dan het beeld als je om mij wilt geven…