Alle inzendingen, jaar 2005, week 39

Uitgestoken hand zeeën van tijd Ledig land wachten op eeuwigheid. Gemiste kans verzwegen woorden gebroken lans muziek zonder akkoorden. Gehad, geweest, voorbij Hoe lang moet het duren, alvorens een spijtbetuiging te sturen?…

Jij woonde aan de Waal Ik woonde aan de Rijn Als we bij elkaar wilden zijn Moesten we twee bruggen over gaan En als we dan samen waren Leek de tijd niet te bestaan Zo dichtbij was jij, zo dichtbij We leefden een eigen leven Belden elkaar vrij vaak We hadden veel te geven En we schoten altijd raak Soms was de afstand groot En toen ineens…

verhaal niet langer eindeloze beloftes die tot een zinloos manuscript worden geweven geboren uit een web van leugens waar spindraden als gesponnen zilver en goud worden geklost tot een bobijntje van levensgaren waarvan ik hopeloos truien brei voor het kille hart Hartendame2…

fluisterzacht verdwijn je in woordeloos verdriet je vroeg slechts om wat aandacht van liefde sprak je niet de pijn zal wel verdwijnen helen mettertijd vertrouwen komt pas weer terug als het geheugen slijt…

Gordijnen sluiten zwijgzaam als een waas voor mijn gedachten en de stenen bouwen zelf een muur rondom mijn hart. Mijn hart dat is gebroken in duizend stukjes pijn mijn liefde voor jou blijft stromen maar zal nooit meer hetzelfde zijn…

Ik zag in mooie visioenen een groot en open veld daarin zag ik bloemen bloeien teveel om te worden geteld. Daar tussen speelden kinderen en ook ik was als kind daarbij er was geen oorlog, haat of nijd maar iedereen was vrij. Ik zag in mooie visioenen het gras zo groen en lucht zo blauw en in het midden van dat veld daar zat een hele oude…

Diep in mijn hart is een beekje Glinsterend als het zuiverste goud Daar liggen verdronken dromen In zilte tranen van liefde zo zout Soms duik ik er even naar binnen Gedreven door intens verlangen Stilletjes drijf ik dan verloren rond In mooie herinneringen gevangen Gedachten een oase van verbeelding Alles stroomt weer aan mij voorbij De…

Of ik nu met je dans of met je praat er blijft tussen ons een hinder. Jij wilt je nog niet binden, dat hoeft ook niet voor mj. Wees maar niet bang, ik laat je vogelvrij. Wanneer jouw wilde haren zijn verdwenen, en je bent het vrijgezelle leven zat. Dan hoop ik dat je mij niet bent vergeten, en ik nog steeds een plaatsje heb, in jouw hart.…

Het is zo hachelijk verwarrend hem te dicht bij mij te hebben alleen zijn valt te verliezen en mijn bed het enige met leegte Het is de lach zijn binnenste tong die mij zoent als een herkenning ik kom tevoorschijn langzaam licht van zuchten en vingers…

Waarnaar ook maar zijn hart uitging in hoop of stille mijmering bleek te ongrijpbaar in de tijd of viel ten prooi aan wrange nijd. Wat hij beoogde kreeg geen vorm alsof zijn schijnbare levensnorm met regelmaat verminkt, verkracht, elke zekerheid tot twijfel bracht. Verweesd keert hij tot zichzelf weer; geen mens leidt of verleidt hem…

Ik heb iets tegen snelportretten de kiekjes van een zoutpilaar genomen met een direct-klaar. Te vaak, te vlug, te korte metten wordt zicht in korrels afgebroken om te vergelen, eindloos stranden uit aangedane snuisterlanden te pasfoto, -getrouwd, -ontloken. Spontaan door prentenier bestolen van tere wenken evenwicht aan welk het eeuwig…

Ik zag een man met ogen dof van 't strijden; welke mensvergeten god kan iemand zo aan 't leven laten lijden als ware het een duivelsplan. Ik zag hem gaan verloren in zichzelf praten; niemand sprak hem zelfs nog aan, en door een ieder losgelaten gedoemd was niet meer te bestaan. Ik zag het gat waarin hij was gevallen, dat hem als een…

ze wandelen het gras is groener dan de schoenen van de wandelaars het pad knerpt steentjes omzoomd met asfalt kanten borders hun éénjarigen verlopend tot de rand van bomen, opgeschoten kinderen die rennen voor een leven vol met spel wandelaars en kinderen verknerpen grassend asfalt rennend leven langs een bomenrij het spel van…

Met zilveren vingers raak je me aan. Je koestert en streelt mijn eenzame lichaam tot het oplicht en wakker wordt: je huid raakt mijn huid je hart raakt mijn hart…

Met een palet in mijn hand kleur ik in het doek dat voor mij meer dan expressie is. Bewust gekozen is iedere laag die het geheel zijn vorm geeft. In gedachten soms mooier dan echt maar ook kan het andersom. Het doek raakt vol in fijne pennestreken zonder denken, maar met gevoel.…

jong verleidelijk jong speelt ze op de grens van het denken dat liefde alleen de honger stilt ze bezit het hoogste hectaren jeugd en aanvaardt niet dat ze het liefste mooi is door dat puistje op haar wang seizoenen voelt ze nog niet draagt ze graag modieus en is niet bang van korte dagen maar van geluiden onder bed, knuffelt…

alweer meld ik me aan bij het aardbeienplantenbevrijdingsfront en vecht tegen smeermoes en meerwortel ik duizel, het zweet breekt uit vette muggen vallen me aan en nijlpaarden grommen in de vensterbanken volgende week weer een stukje en anders opnieuw beginnen…

hij zoekt haar hij zoekt het op de gracht het portiekje in de nacht hij bromt rood geblomd kom kom nou gauw zijn handen grijpen zoeken haar wespentaille de fluwelen gesp herinnering groeit in zijn val naar tranendal hij huilt ginder roeit een nachtelijk bootje…

Eens was hij van ijs vele kristallen tooiden zijn gelaat diep in de koude wereld waar zij hem vond en keek in helblauwe ogen harten smolten tesaam in zielsverbond zij vroeg hem mee te gaan zo kwamen zij door de vele nevels in de wereld van de zon kristallen smolten toverden een ware prins een bijzondere liefde begon…

De zon laten schijnen helaas kan ik niet wel meevoelen intens bij pijn en verdriet Mijn goocheldoos staat open tover graag een gedicht zie daar zonnestraaltje fleurt op jouw gezicht.…

ik ben je blotevoetenman loop over water dat je helaas niet drinken kan alleen mijn zon en golven hebben je bedolven maar jouw schoonheid maakte alles vlak er was niets dat je ooit vergat helaas was je geen prater pas later vloeiden zacht je woorden in het toonloze gevoel van bij elkander horen ik zag je lippen rood…

Je zat bij me in de klas zo'n dertig jaar geleden, we waren kinderen van wat is en was: een blij en ver verleden... Had ik het niet door was blind misschien wie of je was ik had je nooit van dichtbij gezien en droeg niet je tas... Vage herinnering levensvatbaar en onschatbaar het gevoel nu ik je weer zie en denk vertwijfeld,…

een gapende maandag ligt zindelijk bij de deurmat, blaft katers van het veld. knarsetand van speelse woede, dondert en vrijt met zaterdag ik ontwaak met een gedempte zon van dubbel gebakken spiegelei. m'n haren los door elastiek rekken het voorbije rusten Later onthoud ik je maar frees de ruwheid van je kanten, streel je jonge vacht…

jij bent niet hier vanbinnen niets meer een omhulsel ben ik slechts een krot voor afbraak in de steek gelaten leeggehaald tot op het bot lamgeslagen, zwaar gehavend voelt mijn hart, mijn lichaam aan wankel zoek ik naar een houvast struikelend over kruiend ijs maar de toekomst ligt in duister voor mijn ogen doemt het grijs waar is onze…

Een vrouw die in de ban der heksen raakte Volgde zelfs een studie in dit vak Hetgeen zij met de fiscus nabesprak Waarna die het voor haar wat leuker maakte Conclusie: deze heks kan het dus echt En daarmee is die aftrek weer terecht…

Het hondgeblaf verstomme op aarde! Elk mens, één kind heeft groter waarde Dan al die „trouwe honden” saam. Eén dolle hond doet in zijn woeden Meer kwaad dan duizenden vergoeden Van edelst ras en schoonste naam. Maar zonder hond kunt gij niet leven? Het zij! De vreugd zij u verbleven, Maar houd haar voor uzelf, geheel! Uw naasten met uw beest…

alleen met zijn twee alleen met net maar een ik hield je hand vast maar jij niet langer de mijne ik aanbad je maar jij keek niet meer op alle keren dat ik 's nachts naar je luisterde terwijl jij lag te slapen in- en uitademen heel even deden we dat samen maar jij ging weer weg was je ooit echt hier? de tijd vliegt snel het is nooit stil…

Onze fantasieen zo vrij, geen rem Je leuke grappen, fijne stem Alles samen delen, vreugde en verdriet Maar bestemd voor elkaar waren we niet Wachtend tot wie de ware het eerste vond We braken huilend het draadje wat ons bond O zo verslaafd waren wij, aan elkaar Maar we moesten kappen, voor haar…

De rafels aan de jas haken rimpels aan haar benen opgetrokken blauw tegen het marmeren blok Het station dat stemmen galmt één toon vult alle dagen een haperende naald die zich niet laat stoppen Lege ogen lozen haar boven zigzaggende voeten de massa dampt en wacht de deuren staan op punt van sluiten Verdwaasde schimmen jachten…

in harteloos verlangen als schaduwgordijn duistert haar ziel gesloten ogen schuwt zij nachten bij avondval waar ijzig bloed haar passie bekoeld zoekt zij verlossing minnestrelend in liefdesarmen een laatste keer kleuren haar kussen immer rood haar beet vol liefde behelst zijn dood…