Alle inzendingen, jaar 2006, week 48

je draaft op een draak wier tong smeult een harnas van opgepoetst chroom draag je leren teugel snijdt in eeltige handpalm te wankel, te loom, te lomp in het zadel zeul je de bronzen koets door drasland slikgas welt op in een weeë bel de malariamug zaait haar sporen talmend knal je de zweep op zijn flank stug van verveling tel je de schubben…

Zie mezelf van boven Moeilijk te geloven hoe angst mijn wil kon verdoven Hoor mezelf tot stilte manen Voel mijn luide storm van wanen Geen stenen huis gebouwd Nuchter beschouwd alleen vol van alcohol Hoofd nòg op hol Voor niks uitgesloofd Wil terug naar mezelf…

In mijn eigen gecreëerde wereld is nooit sprake van eenzaamheid deze wereld is gevuld met herinneringen aan jou altijd en overal de enige koning die daar heerst ben jij voor altijd…

verlangen kent geen grenzen spreekt in liefde elke taal meer dan ik kan wensen beleef ik haar verhaal in gedachten verzonken aandacht voor jouw lach met passie gedronken toen ik jou gister zag het liefst had ik gezegd jij bent Hans, is het waar? een arm om je heen gelegd mijn handen door jouw haar maar voor woorden te verlegen op…

vrouwen komen meer op bij stemmen met de hand dan bij de druk op de knop uiteraard in verband met het rode potlood de stevige puntjes die ze gewillig zetten met wiebelende kontjes gulzige open mondjes helemaal niet fout duidend op grote nood thuis staat de bok koud vandaar hun wulpse stuntjes…

Ergens breekt de hemel het ijs zo stil de dode bomen turen en de kiezels zinken in de kussende sneeuw. Schaduwen slapen onder de naakte maan, dromerige volte. Zie het licht schateren van vredigheid tussen de jaloezieën zinken gedachten naar de bodem van een witte winternacht.…

In een zee van woorden stond ik daar, ALLEEN! letters uit de branding stroomden om mij heen, 'k probeerde op te rapen al wat mij bewoog, maar hoe kon ik weten, dat het mij bedroog?…

als kerstbomen verlicht, de flats, de lofts huizen en appartementen zonder sneeuw of ijs al is de tijd correct ligt de stad verlicht het einde af te wachten van alweer een zeer vroom jaar schoorstenen walmen westerse warmte voorbij is de tijd van zonnebaden en jagen op de maagden gebeurt opnieuw op feestjes met heet gestookte wijn…

je kijkt strak weg jouw ogen zoeken droevig de einder jouw rode lippen verbloemen de vale tint van je wang het licht valt als een een blauwe schaduw over je heen het beschijnt je zichtbare gebroken zijn jouw sombere schoonheid weerkaatst de diepte van je ziel schijnbaar onaantastbaar is het daarom dat ik voor je viel…

Er wordt gestemd in Vrijlands parlement. Men wil, dat voortaan anders wordt gestraft: De doodstraf moet nu worden afgeschaft. Minister Oendonk protesteert fervent. 'Het is oneerlijk,' wordt door haar vermeld, 'voor mensen die al zijn terechtgesteld.'…

In de overlijdensadvertentie stond iets van terug naar de moederschoot het begin van jou uit het grote niets Herinnering blijft en de risico's je wist het wel, het ging altijd over anderen en het raakte jou Veel veranderd is er niet sindsdien de duivel schijt nog op de grote hoop zwakken door de dood het meest omhelsd Jouw naam op vergelend…

ik hoor een vogel rondom de kruising van mijn binnenveld blauw geletterd met rood doorstreept lokken sporen, halfvergaan tot aan de bosrand in het windgebladerd ruisen klinkt een verre stem en in mijn lijf de dood met ruwe wind daalt de vogel naast mij neer spreidt zijn veren over het zwarte stof ik vlucht en op zijn vleugels…

'Waar twee geloven slapen op één kussen neemt Lucifer de plaats in 't midden in' zo luidt hier de alom bekende zin niet meer de actualiteit intussen in welke God men ook gelooft doet er niet toe zoveel dilemma's maken zelfs de duivel moe…

de winterzon zinkt koperrood achter de bomen van het park de slotgracht dichtgevroren omsluit dit pronkjuweel het licht tovert de buitentorens tot een steekspel om zij zonder schroom ontbloot charmeert in avondrood de middentoren fonkelt opgetogen de ophaalbrug kraakt zacht ik hoor een licht gekreun het ijs sluipt dieper in de gracht…

Waar is toch de lach gebleven die met de zon ten onder ging weende met het opkomen van de maan en fluisterde tussen rotte bla'dren van de laatste novemberdag verdwenen van een verlaten gezicht voorbij starend aan de wereld schreeuwend naar de sterren in het strakke donker gericht oh mens gij die 'm vind in verloren landen schenk…

De dood is voor de dieren nooit een juk. Beschouw de poezen die tevreden spinnen: ze zullen geen hiernamaals ooit verzinnen. Hierover maakt geen enkel dier zich druk. De kerken, synagogen en moskeeën zijn steeds gebouwd, zo hoort men Tom beweren, voor mensen die de dood niet accepteren: religie is 't product van waanideeën. Besef van sterven…

je lach parelt plezier maar je ogen donkeren de zachte glans van de ketting die een levenlang je hals al siert je oesterde was bang dat wie de parel oogstte geen garantie voor een mooie toekomst samen kon beloven je koestert nog de kleur maar weet dat ooit zal blijken jouw sieraad kent geen andere vergelijken…

ik ben nog niet begonnen alles is blank nog, woorden zonder betekenis, geen verhaal gehaald, als een fles zonder ziel al ben ik groen als gras, ik moet kleur bekennen, maar ik denk in zwart en wit paradijs, zo zonde......…

poëzie, zegt de dichter tegen mij is het licht dat het duister ontsluit is het vuur dat jaagt langs mijn huid is de vrouw die ik begeer is het kind waar ik van leer poëzie zegt de dichter in mij heeft geen woorden nodig verdraagt alleen het woord dat stilte spreekt…

Een haasje huppelt vrolijk door het gras en aan de bosrand staat een roedel herten. Wat nadert daar opzichtig in de verte? Een schertsfiguur die ooit gevaarlijk was. De jagers dragen felgekleurde hesjes, de haasjes krijgen kogelvrije vestjes.…

bij Paterswolde in de Hoornseplas fameus bij stadjers en recreanten vissers aan oevers en waterkanten ontstond plots roering en ambras* één snoek had een echt meisje beet zette al zijn zeven honderd tanden in haar been want zijn ingewanden zeiden hap lekker jong die scheet ze kreet hevig help ik ga naar de haaien hij liet los om haar…

doorheen je tranen verdaagt ons verleden ontsluiert ons eden zich gaandeweg fouten vervagen kwijnend en stuipend ‘t treuren ontsluitend tot blije aanzeg laat ons gewagen ontlast van het juk naar teder geluk in liefde blindweg…

vrouwentongen slingeren zich venijnig een weg brokkelend laten zij van liefde geen spaander heel giftig spuiten zij vol haat dood in het rond innig met elkaar verbonden door een duister lot wenend om de zusters die niet werden verstaan…

Nog een keer te kunnen zeggen dat ik zoveel van je hou nog een keer je aan te kunnen raken en te zeggen dat ik niet zonder je kan nog eenmaal hand in hand met je lopen waar ook naar toe, het maakt niet uit nog eenmaal je welterusten te kunnen zeggen en je wakker te zien worden. Nog eenmaal ruzie te kunnen maken over helemaal niets, als altijd…

Laat mij los ! een zachte rilling volgt verlos mijn gevoel van het glanzende in jouw sprookjeswereld ik word belogen en zie constant emotie winnen van verstand -jouw streling zacht bedreven hand geef mij autonomie -zelfbeschikking- -rustige gemoedstoestand kies of laat mij los gevoel dominant -alsjeblieft!.. laat mij…

of laat pijn de nieuwe grenzen trekken in je leven lijm je scherven met de barsten van een ander z'n geluk zijn je tranen nog te vers om al verdriet te zijn kom maar en durf verder dan de eerste deur geef ook als er bijna niemand liefde in je ogen ziet kom want pijn zal leven zijn scherven zullen barsten tranen worden…

Oker het verwaaiend blad het trage licht…

De boeman is weer aangekomen brave kindertjes, verstop je snel nog vijf nachtjes bange dromen dan vertrekt dat bijzondere stel later zal men jou wel uitleggen dat je bang was voor een fantoom waarop jij beschadigd mag zeggen ik heb een hekel aan mijn oom deze traditie zal jou lang heugen oom Peter was er toen niet bij familie en koppel…

de schop onder zijn kont was welgemikt en welbedoeld en beter nog dan een mep op zijn overdreven rond ge neus belandde hij op straat waar er niets te rapen viel dan wat voor de hand lag de resten van een drukke dag dan maar gehuld in karton besloot hij zijn hachje te wagen zoals de andere die daar lagen door de kleume nacht te slapen…

I Hoe treurig blijkt een liefde als het plots ontvalt aan twee geliefden die elkaar zijn voorbestemd, wanneer het lot voltrekt en wreed de kaken klemt, waarmee het elke kans tot nietig klein versmalt? Hoe treurig blijkt het leven door de dood geremd, die woest om elke ademteug de vuisten balt, en van de hoogste toppen in de diepten valt,…