Alle inzendingen, jaar 2008, week 13

vluchtig raak je mijn hand … en meer ’t zachte geweld van zoenen ijs in de borst dat jij tot smelten brengt handen die het lijf als instrument bespelen een liefdesspel dat elk verlangen naar het kookpunt brengt jouw lichaam dat mijn passie stilt … en later je omarming.…

Voortschrijdend is de strijd, Tegen het vertragende gevecht, In het moment voor het geschrevene, Weerbarstig klimt de schamele moed omhoog langs groeiende veerkracht, En spant de bogen der opwellingen, Onder druk druipt het brein droog het stof tot nadenken, Bruisend borrelt de beroering, Dwalend drapeert mistige muze de pilaren…

Ik lag gewoon te genieten van de zon Op het warme Scheveningse strand Droomde hoe romantisch het zijn kon Met jou, samen, hand in hand Plotseling lag er een hand op m'n schouder Vingers streelden m'n zonovergoten huid Ik draaide me om, m'n hart sloeg over Dacht: mijn God mijn droom komt uit Je knielde naast me neer in het zand Keek diep…

Verliefdheid streelde zijn zwijgen maar wurgde edele hoop daar afstand de strijd met de tijd na jaren niet meer verdroeg ‘t Vermeende antwoord blokkeerde minachtend de vraag die zwaarmoedig op weg was naar haar maar slechts doolde in een gêne die zelf pijnlijk om afwijzing vroeg…

Ik had in zijn agenda geschreven zonder jou kan ik niet leven Ik wachtte tot hij het zag en hoopte op zijn lach hij schreef me op die prop hou nou eens op je moet A: niet overdrijven en B: niet in mijn agenda schrijven.…

Je ben nu echt weg, Zo ver dat ik blind Geworden ben voor al Het moois in de mens. G-d had mij de ogen Mogen ontnemen bij Het onwaken uit Het niet-Zijn Zodat ik nooit meer Reden had gemis te kennen En ik uit kon kijken Naar het wederkeren Van het niet-Zijn,…

hoeveel woorden ik ook zeg voor dit gevoel is geen uitleg. een traan is niet wat ik wil Sta in de toekomst even stil! geluk zweeft in de lucht ik ben er bang voor weg gevlucht. is dit waar het om gaat waar dit kapot gemaakte leven op slaat?…

sluimerende slaap ontwakend bij dageraad gapende dagen…

Ongemakkelijk zittend In mijn gemakkelijke stoel Wacht ik op wat er komen gaat Want ik wil af van dit gevoel Daarom stel ik de vraag aan jou: "Ben jij nog boos en kwaad?" Wij beiden zijn te ver gegaan Controle was er niet Verwijdering was voelbaar Wat rest is het verdriet Mijn gevoel van spijt gun ik ook jou Dus kom weer terug Niet straks…

lieve luca de dood houdt je in zijn greep het maakt niet uit hoe oud je bent of hoe je heet de dood heeft je altijd in zijn macht hij staat te wachten op je dag en nacht de dood zo koud en kil hij pakt je zo ook als je niet wil de dood pakt je altijd onverwachts of het nu vroeg in de morgen is of in de nacht en als de dood zich over je…

Was er maar een hol of grot Om in winterslaap te gaan Mijn hoofd onder een deken Geen besef van het bestaan Geen dagen of lange weken Geen gedachten aan ……

Mij is 't vergund hier, in dit meer, te vissen Leid mij niet af ik wil niets missen Ik jaag in stilte in alle aandacht Jager of prooi? 't is hij die afwacht Rimpeling in het water opwaaiende veren? "Tot as" zullen wij, wezens, wederkeren De vis liever eerder dan ik..., visser.…

grazend door het Friese groenland lonkt groots de scheve rafeltoren van het dode Oldehoofster kerkje vol platgetreden Romeinse sporen zij begroeven daar hun doden en geheimen in de gitzwarte grond een werelds erfgoed ons gegeven opdat nieuw zich met oud verbond het Oldehoofster kerkhof met kranige happen leeggeroofd tombes en schedels…

praten kan ze nog niet een klank lijkt soms een woord ze kijkt met grote verbaasde ogen wat heeft haar rust dan verstoord zoëven lachte ze, kirde ze waar je geen genoeg van krijgt nu huilt ze tranen met tuiten een klank die alles overstijgt ik troost haar, neem haar op stil maar kind, wat is er dan ze schudt na tegen mijn borst ik krijg…

Met lichamen van Ming En harten van China Paarden we ons aan scherven We probeerden elkaar en onszelf Te lijmen Er ontstond een vreemd mozaïek Een rozig herderinnetje Op een blauw VOC schip Een Rus in Worcester Een feniks op een bok Napoleon tussen fuchsia’s En een tafelbelvlinder Op een ruiterklok Aan een Hongaars asbakje kleefde…

Grijze luchten, altijd maar die grijze luchten En slappe koude bomen met rillende vogels Die niets meer te zingen hebben met dit weer Boven de nog koudere waterwegen van mijn stad Heimwee heb ik naar blauwe luchten en wijn en zee en visgerechten in zuidelijke oorden. Naar zwoele vrouwen in zomerjurken die met me flirten op het strand…

Ik was in de huiskamer op het gezelligste uurtje van de dag. Was best vrolijk en spontaan aan het praten met mensen die er ook waren. Toen... kwam jij binnen. Ik werd er heel verlegen van... Ik werd er gelijk heel stil van... Ik zag wel die stiekeme blik van jou naar mij. Ik kon merken aan je gezicht dat er iets was. Mijn hoofd ging op hol…

Zink je in mijn ogen achter de zonsondergang streel je de maan in mijn dromen in het licht, opspringend over bergen, beken, bruggen. Zing je een zeelied bespeel je de snaren van de wind spoor je harten vurig aan. Breng je vleugels dichterbij laten we de hemel plukken zij aan zij.…

Sommige bomen kleuren nog rood van de oude herfst. Het weinige groen geeft aan dat de lente wel zal komen. Zo staat het met mijn dromen. Wat gedroomd is wordt langzaamaan vergeten. Welke kleur de nieuwe dag brengt kom ik wel te weten zolang die lengt.…

De bouwstenen zijn simpel bereid tot al wat mogelijk lijkt atoom vormt zich een molecule Hoeveel spiertjes er nodig zijn in een bekend gezicht tot het zacht aan het stralen slaat Een ster van Bethlehem wegwijzer naar een route voor een opgewekte finale wijst Nog een glimlachje bij iemand losmaakt een zaadje voor vrolijkheid…

(voor Carolien) ze is geboeid, maar dat kan niemand boeien de boeman van de kinderboerderij gaat luchtig aan het dierenleed voorbij de koe laat krokodillentranen vloeien weemoedig denkt ze aan de groene wei waar zij als kalf zo kort heeft kunnen stoeien de kalverliefde heeft nooit mogen bloeien ze voelt zich als een slaaf op een galei…

Vanmorgen stond ik Onder water Onder water Van de douche Ik vond er Wat te lezen Wat te lezen Op een fles Geconcentreerde shampoo Extra glans Geeft haar extra glans Herstelt de vochtbalans Ik dacht aan haar Geconcentreerde aandacht Extra aandacht Geeft haar glans…

't Valt mij dit jaar op 'k zie de madeliefjes in het gras niet al te vrolijk staan 't is hen ook te koud…

met een donderende klap valt deze grauwe dag precies weer op de datum van welke dag het is vandaag gisteren gebeurde exact hetzelfde `t kan mogelijk een toeval zijn ze knijpt hem blauwe plekken in de lucht omdat de nacht haar in zijn klauwen kreeg en morgenavond zo goed als zeker zakt vast de zon weer in de zee…

er zijn dagen zonder naam en ik zie noch hoor het woord dat past in mijn mond nachten worden nachten en blijven hangen in mijn armen, soms hard of eenzaam, ik noem ze ook wel zwart dan ben ik blij dat de ochtend komt het gras vertrapt door vrije letters, honderden wanneer ik mijn vingers leg op wit; sneeuwrozen of wolkenzon…

wit neemt het rood over met grillige patronen weigert zich over te geven een tegenaanval is er helaas niet moeheid strijdt om voorrang en wint het met gemak van alle leuke vooruitzichten rust is de enige optie zich hierbij neerleggen ziet ze echter niet zitten nog niet…

Ik luister naar jou, heel stil en onbewogen. Als jij bent uitgepraat.. zie ik de harde waarheid onder ogen. Je praat niet meer.. Zwijgend zitten wij bij het vuur, in doods-afwachting... van jouw stervens-uur. Ik huil om de harde waarheid. Je troost mij, en zegt: de laatste minuten ben ik blij dat ik leef, en dat ik niet alleen leef.…

De man met de scherf in zijn hart. Kind in zijn ogen, rondom hem heen. Liefde verkondigt in kinderen. Dankbaar voor dat wat hij leerde. Innerlijk ruimte gemaakt. Maar de scherf in het hart is gebleven, Het verdriet door woorden. De pijn van verachting. Dan verwachting.... Vrouw op vleugels... Scherven...... Wie kan hem…

Wat hij niet kent vindt hij er vreemd uitzien. Het vreemde vindt hij lelijk. Het lelijke maakt hem bang. Iets waarvoor je bang bent is gevaarlijk. Vasthoudend aan de schone schijn van het vertrouwde wordt hij een wereld op zich. Hij gaat er vreemd uitzien. ----------------------------- Uit: 'De druiven die te hoog hangen', 1994.…

Moeke roept luidkeels Dochter Gina en haar Pa: Eten Pa...Gina Vroeger noemde ze hem Va Ze vergist zich nogal vaak…