Alle inzendingen over zwoegt

Zwoegt hij voort als regeldanser in pulserend evenwicht, ploegt voort als gulzig dromer, die spoort tussen de leugen en de eigenwaarde, in een tijdloze carrousel van realiteit waarin de proza het best gedijt, maar hij als verrader met de voldongen waarheid achterblijft.…

- Hoe lang, hoe zwaar hij zwoegt en werkt, Hoe vlijtig hij doorzoekt, hoe kloek hij is in 't gissen, Van niets is hij gewis, niets weet hij in de grond. 't Is al voor hem omringd van dichte duisternissen, Waarin nooit schemer daagt van 't licht der morgenstond.…

van mij zijn lieve lichaam trilt en schokt, zijn hart gevuld met boze dromen, zijn geest vervuld van heftige demonen die hem beheersen, en ik vrees elke nacht omdat de duivelszonen zijn ziel en geest willen stelen bidden kan ik niet, want eeuwig ongelovig, ik wilde mij nooit binden aan god,gebod verscheurd zie ik hoe mijn lief lijdt, zwoegt…

- Hoe lang, hoe zwaar hij zwoegt en werkt, Hoe vlijtig hij doorzoekt, hoe kloek hij is in 't gissen, Van niets is hij gewis, niets weet hij in de grond. 't Is al voor hem omringd van dichte duisternissen, Waar in nooit schemer daagt van 't licht der morgenstond.…

een mens vervaagd door eeuwen heen nu in het heden leeft mens steeds meer virtueel daardoor meer individueel mens weet nu veel van aarde en de onschatbare waarde een mens vervaagd door eeuwen heen het werk gedaan door lijf en leden doen machines nu, in het heden denkende mens die zwoegt en ontdekt.....…

buiten het dorp waar stilte het kenmerk van stil nog Stiller verstilt in de afwezigheid van rumoer zwoegt het opkomend gras zich door de poriën van dauw om voor het eerst het zonlicht te beschaduwen door in de luwte van het nog niet-weten het herstel van na de winter te zijn vergeten, kleine stroompjes water voeden de nerven die…

Hoger streeft, nimmervoldaan, het gloeiend hart; hoger zwoegt, rood van de tocht, de drieste bende. Hijgend betreên we de rand en drukken 's heuvelvlaks zachte zonk. Langs der kom mollige bocht verlokt en leidt ginds de baan, waar, in een wrong van wingerdloof, loom van de gloeiende zon, de hoeve sluimert haar zwoele slaap.…

met mij, eer gij zwoegt en lijdt, Naar d’onbeperkte trans gevlogen! De Algoedheid scheldt uit mededogen U al uw verd’re dagen kwijt. Uw afzijn bare aan niemand leed! Neen, schoon ge uw adem laat ontglippen, Vloei de eigen danktoon van elks lippen, Die uw geboorte vloeien deed. Dat hier geen voorhoofd somber zij; Want o!…

Laat uw hart door hete zuchtjes tuigen van uw zielsgenuchtjes, dat uw malse boezem zwoegt, als ge uw lipjes met mij voegt, en mijn halfverdronken ogen zich in de uwe blind zien mogen. Hoor nu, hoe gij in de gloed 't kussend mondje zetten moet, om het zoetste zoet te kopen. Niet te dicht, en ook niet open.…

ODE AAN MOEDER DE VROUW Ze raakt niet uitgepraat en uitgejankt: kids vroeg op, in bad en broodjes smeren dan naar school daarna het huis doorrossen, vaatwerk de automaat in knallen en de witwas en hem eens laten hangen in het trapgat iets voor d’r zelf; een eigen job en af en toe een keer het werkhuis waar ze nog eens zwoegt daarna weer…

Kus mij, mijn zoete; ha, kus mij en kus mij weder, Ha, ha, ik sterf, ik sterf, de ziele mij ontvloog, Na uwen adem zoet mijn hart springt op en neder, En zwoegt nog na de kracht, die mij uw vuur ontzoog.…

met doodsverf op ’t gezicht, Met de ogen strak op ’t blad gericht, Dat voor hem ligt, Zit daar Jan Rijmelaar; En zwoegt En ploegt Aan zijn gedicht, Alsof ’t een reuzenarbeid waar, Voor mensenkracht te zwaar. ’t Gerimpeld voorhoofd van De man, Zijn wenkbrauwboog, zo laag hij kan Op ’t oog gedaald En neergehaald, Zijn daar de blijken van…