Alle inzendingen over onderkant

En hoe vaak hij ving op de onderkant van tongen en borden, het gezegde en ingeslikte woorden. Zijn kennis drong dieper dan pijn van hete pannen en hij wist het. Ooit een van de stemmen zal zeggen "Die is oud geworden". Zoals een ieder die kennis draagt, te veel en te vaak kraakt. Daar ligt hij.…

Laat ik dan maar een gedicht schrijven Lily May Parker, geboren te Brugge op 26 mei 1981, enig kind terwijl mijn wortels liggen in Gent toegegeven ook in Java en Cracova Wegen heb gebouwd en bruggen waarin aan de onderkant mijn naam Van den Hemel, want we dachten de tijd gaat onveranderd voorbij aan kerken en namen van…

must effect draaien pijlsnel volbracht het spel is door mijn jaren heen een rode draad met constanten als geschonden schoenneuzen kapotte knieën zweetvlekvarianten het oefenen met links eindeloos geduld onwaarschijnlijk groot tweebenigheid een handelsmerk hoe leg je het balletje morsdood paal en lat mikpunten speciaal de binnen- en onderkant…

Ik moet je helaas verdoemen, door de onderkant van mijn schoen!…

voortjagend onder de zon in stijl ons gebed zonder end dat zij veilig over moge komen zonder deuken in haar geteerde huid ongekrenkt door zeeschuim uit op buit oh vrouw gij eeuwig fregat klieft door golven van scheerzeep gestuwd door laken bollende winden alle respect voor haar tuigvorm merkt zij geboor van de paalvorm die zachte onderkant…

Stap nooit in Fyratreinen voor een reis, Want Fyra kan uw reisplezier vergallen. Er zou maar zo een sneeuwbui kunnen vallen, En van die sneeuw maakt Fyra blokjes ijs. We weten nu, na wekenlang geklooi: Perfecte trein, alleen bij dikke dooi.…

mijn rondje liggen er te wachten op bekjes die het op komen halen een merel staat met schuine kop de snavel gericht op de nog natte aarde zijn pootjes trappen plots omdat hij wat ontwaarde aan de clematis hangen nog wat pluizen wat frommelig te trillen in de wind stram en donker staan de restanten van de Sedum waar nieuw leven alweer aan onderkant…

Ze lijkt bovenaards, maar ik kijk naar Francien, die zichzelf vaker van de onderkant beschildert en het effect is dan ook verbijsterend schoon. Nog even en ze springt naar me toe. Misschien zit dat verborgen in haar glimlach, die verwilderd aan de duik vooraf gaat, een tot leven gewekt icoon.…

een woord op een stuk papier waarvan de waarde allang verstreek hoe blind zijn wij, die onze ogen sluiten voor een hele generatie wiens leven voor altijd getekend zal zijn doordrenkt van bloed, regeert de angst die kinderen volwassen doet ontwaken ontslaan wij ministers over verloren bonnetjes delen wij bonussen uit aan hen die nooit de onderkant…

Het water ligt zo stil tussen de wallenkanten de hoge boom, die met zijn kruin de sterren raakt -de onderkant van het talud beslaand met imposante stam in zwarte aarde- begroet ik als een goede vriend hij is er altijd, vast en zeker en elke dag en nacht weer anders nu kijkt hij peinzend naar de verte een wachter op een aarden wal bejaard…

Wat jij zegt, wat ik zeg en jij en jij en jij het heeft er grondig lak aan alles komt op hetzelfde neer alleen lijkt het allemaal zo verdraaid want uiteindelijk draait de steen rond in een paar onderzoekende handen Het schemert altijd aan de onderkant Al het kostbare bevindt zich luchtig en ongrijpbaar tussen de zuilengalerijen van generaties…

een autoped met veel te smalle wielen zich vast klievend in het mulle zand een bromtol die na een paar maal drukken zich zoemend bewoog in het rond maar slechts op bikkelharde ondergrond een tol uit een houten garenklos met een touwtje aan een stok door pappa lief gemaakt één dinky toy en een ouwe klomp maakten zijn wereld rond de onderkant…

zonder pardon van hun kusten wegduwen en laten zinken hij zag hoe het schip kapseisde en samen met talloze anderen zonk hij weg in die enorme diepte van de Middellandse Zee de aanzuigende werking van Neptunus en beeldschone zeemeerminnen dacht hij nog even maar al gauw stikte hij door het zoute water en luchtgebrek als laatste zag hij de onderkanten…

onstichtelijke spelonken in de duisternis atonale jubeltenen in C-mineur hangtieten met tepels in viesbruine tinten brede heupen als afsluitdijken voor plezier, geheel opgetrokken uit frikandel-speciaal en kiloknallers, zoals een 15-jarige Citroën Déesse permanent door de assen gezakt geparkeerd in een plasje zwart bloed uit de aangekoekte onderkant…

Zie ook het netgedicht "Marjolein Eijsvogel", sonnet van Marino van Liempt uit de bundel "Sportgedichten" (2021): een sonnettenkransenkrans onder redactie van Bas Jongenelen en Marino van Liempt, met bijdragen van Bas en Marino en verder 'onze' dichters, onder wie Inge Boulonois, Anneke Haasnoot, Bart Adjudant, Arjen Keene en Max de Lussanet.…