Alle inzendingen over schoonheid

Ze neemt zich immer voor, dat lieve lied te zingen, in de zon, daarboven, van eeuw’ge schoonheid en geluk. Ze kan maar niet geloven: De vlam is hier en dol op de mooiste vlinders. Hij wil vooral de lol. Vlinders, zijn er voor de vinders Dus, mooi meisje zacht, kom hier, bij je vlam die wacht…

Toch zie ik aan de horizon op een zandweg witte paarden naderen ze zijn te vroeg om echt te zijn meer schoonheid kan de dag nu niet omsluiten.…

Daar kon ik aan schoonheid winnen. Op wegen van verdriet en smart. Vond ik de parel diep in mijn hart. Ik draag die grote schat nu mee. Geluk is er: zo groot als de zee.…

een gevoelige ballade in het moszachte gras laat zijn licht schijnen over jouw ivoorwitte, maagdelijke lichaam dat bijna onzichtbaar in het duister verschijnt kwetsbaar mooi in sereen witte tule dansend op verlangens van liederlijke woorden ontsproten uit mijn ziel laat ik me meevoeren door jouw dichterlijke schoonheid…

ik wist ze had geen gezicht en toch was ik gek op op haar ogen met de in donker blauw oplichtend witte cirkels die mij altijd hypnotiserend fixeerden weg van haar scherp profiel met de toch zo curieuze rondingen bij neus lippen en kin verliefd op de klassieke hoogte van voorhoofd en de markante jukbeenderen toch spande haar…

Als donk're watertorren liggen de duwbakken stil te dreigen in geslagen zilver voor het eiland bij de witte brug. Uit de waas van hoogbouw vloeit een schitt'rende kronkel; sleepbootje schuift eindeloos traag door het perspectief. Ze wacht, de stille oude rivier, tot appartemenbouw ook hier de oevers naar God heeft gebracht.…

je waaide jouw lach naar een zaal vol verbijsterde mensen gaf handen applaus terug met intens gelukkige wensen in een voelbare kus danste voorbij met magische aantrekkingskracht in onweerstaanbare ogen zij hebben jouw mystieke aanwezigheid met hun ziel kunnen ervaren in samen voor even de wereld vergeten het bestaan als een…

In bewondering voor de wolkenstraat Een weergaloze onmetelijkheid Waar geslacht en pracht geschreven staat in sluiers van doorzichtigheid Een verschuiving in de atmosfeer Het verzamelen van het ijskristal Goede geleiders van het warme weer wisselen en wachten in het heelal Met gevlokte watten in ‘t avondrood De keur en ‘t kenmerk kunnen…

keuken van je tovertuin werd je wakker met onder je voeten een vlinder die haar vleugels net had gespreid er was niets meer aan te doen de groengrazer brulde naast een niet gezien vergaan schip had je er een dode vlinder bij, gekoesterd tussen vier houtjes onder een transparant tapijt als door een wonder voor een moment van eeuwige schoonheid…

het zijn geen vlaagjes wind die spelen met afgevallen bladeren maar beelden uit voorgaande seizoenen die nog lente dansen in het naar de zomer groenen geen afval uit voorbije tijd maar kleurrijke herinneringen aan toen bomen nog vol hingen nu dwarrelend gedragen en bijeen gescharreld door de droge lucht op hun laatste vlucht…

je zweeft licht verheven in het zijn van zen de spanning van je huid neemt af in loslaten en geven ogen helderen in blik kijken verrast mond rondt in een lach je spiegelt kracht hebt toch het breekbare van mystiek gezag je straalt schoonheid in een heldere zielewave zoveel dat niemand je vergeet ik mag delen in jouw magisch…

Een man leest een gedicht, vergeet het over te schrijven en gooit het weg. Een dag later mist hij het gedicht als zijn allergrootste liefde, zijn toeverlaat, zijn steun. Hij zoekt naar de zinnen, de woorden, de komma's, de punten. Het blijft een groot vraagteken. Waar is het gebleven? Ligt het al in de vuilniswagen? Rijdt dat gore…

Ik zag hem staan in ene wei, een jong prachtig-gaaf dier, daar was geen vrees in hem, die rustig naar mij keek, die nader kwam, blij om de schoonheid van dat edel dier.…

het lijkt op onvolkomenheid een speling der natuur jij bent niet gelijk aan tal van anderen uit deze tijd springt eruit in onderscheiden lijk jij iedereen te mijden maar het is geen arrogantie die jij toont je bent jezelf gewoon puur naturel deelt schepping weer een stukje paradijs jouw uniek zijn is de prijs…

Wanneer ik ’s avonds in het duister Naast je lig en liefkozende Woordjes in je oortjes fluister Zoen op je actief blozende Wangen en met elk gebaar Een stukje dieper doordring naar Het zoete centrum van je ziel Dan schijnt je schoonheid zo fragiel -- Maar als de schrijver diep in mij Je ’s ochtends vroeg graag wil vermoorden Want de nacht…

jij hebt nooit het lijden in je gezicht laten wonen altijd waren er wel opklarende zachte dromen in een steeds dichterbij komende horizon waarvan de kleur het deprimerende oplost in perspectief met het licht van een stralende zon toch laat ook jij hoofd en schouders weleens even hangen klem gezet en gevangen in een schijnbaar…

NOOIT, NOOIT OF TE NOOIT ZEG IK NOG KOOLZAAD tegen zo'n ongekende schoonheid.…

in de spiegel kijk van mijn hart Een scala aan gevoelens rijk In alles overeenstemmend In jouw zee vol liefde zwemmend Je doet het me wel aan als ik je voor me zie staan Ik weet dat je me bemint De manier waarop je met me praat jouw woord mijn snaren vindt Hoe je me vasthoudt en zoent prille passie in me ontgroent Jouw liefdevolle schoonheid…

Opstaan, slapen gaan en hiertussen zingen, met schoonheid omringen. Opstaan, slapen gaan en hiertussen leven, jezelf geven gelukkig zijn.…

Haar compositie is als een ruig landschap; woeste schoonheid, adembenemend mooi! Ruige stilte is haar beloning!…

de gletsjerrivier tussen de groen-grauwe bergen struikjes en mossen en alles daartussen beklimmen rots na rots tot in de ijle lucht die hun de adem beneemt dan resten de kale bergen niet alléén tussen Lom en Luster waar diep beneden in deze gekantelde wereld verglaasde spinaziegroene meren in de schuinte liggen in ongekende schoonheid…

zij draaide klei maar wond de vormen niet om haar vingers had een zwak voor rondingen in warm manipuleren was blij als het toch stugge materiaal zich liefdevol schikte in volle overgave profileerde zij lengte en diepte werkte af met fingerspitzengefühl tot in het kleinste detail ook deze schoonheid werd geboren zonder barenswee…

mijn glimlach huilt het verlangen in mij is dieper dan de diepte waarin de horizon verdrinkt ik sluit mijn ogen om de beelden te vangen waarin het verleden besloten ligt mijn huid kippevelt in de warmte die mij overvalt het is alsof het verlangen in mij geen richting wil kiezen, hou ik van je, hou ik niet van je, stuurloos ben ik…

Een droom, zo één die je eens in de duizend jaar droomt zo mooi... en hij kwam uit Die droom kwam tot leven in dat, wat jij mij hebt gegeven De plek die mijn leven kreeg heb ik dankzij jou ontdekt Sinds de dag dat ik jou ontmoette was mijn leven perfect Als ik aan jou denk klinkt het kloppen van mijn hart als muziek in mijn oren Niets…

De koeien grazen in het land Enkel pracht wat je hier ziet De kleuren van de herfst zijn warm In rood en bruin en groen Gouden muren van bladeren zo mooi Alsof de zon zich met hen verzoent De bergen steken af aan het licht Ze beschermen dit prachtige beeld Alsof ze laten beseffen dat dit Niet zomaar met mij wordt gedeeld Ik snuif de schoonheid…

jij hebt nooit wenkbrauwen getekend stipt enkel illusie aan waarbij gedekte mascara kleuren iets verder dan hun magische pigmenten gaan waar samen zijn beperkingen laat gelden groeit hier het kosmisch wonder van de niet aan te duiden meerwaarde in het mythisch geheel het zijn ogen en lach die op wonderlijke wijze de impact…

26 jaar Billen niet meer de volle perzik waarin je wilde bijten Je man, zijn huis, zijn vrienden Heb je zo makkelijk gekregen Met nagels meer verzorgd dan de huispoets en gewillige borsten altijd bereid voor meer Geen tijd om te studeren, want wat wil je Elk feest uitgenodigd, Met alle vrienden aan koffie je sport, je lijn, je outfits…

Natuur gaf aan mijn Chloris Haar allerschoonste gaven. Zij gaf haar schone leden, Zij gaf haar tintelende oogjes, En blosjes op de wangen, Zij gaf haar, trots der mannen, Een vlug vernuft, en oordeel. In ’t kort, zij gaf haar alles, Wat maagden kan versieren. Maar jammer is ‘t – zij weet het! --------------------------------------------…

eeuwig de bloemen bloeien laat Uw warmte brengt mijn hart in staat in passie te ontbranden Vraag het niet de zon, mijn vrind niet de merel, niet het sterrenkind Want al wat bloeit, wat zingt en schijnt wat de merel boeit, waar het kind naar kijkt het moment waarop iets nieuws ontstaat is het stille antwoord van de dageraad Wie door haar schoonheid…

Hij startte kwart voor negen, doch heeft om kwart voor tien geen schoonheid nog gezien. Het zit 'm danig tegen. Het loopt al tegen enen. Hij ziet tot zijn berouw nog steeds geen mooie vrouw. De zon is nu verdwenen. Vertwijfeld loopt-ie rond met zijn geleidehond.…