Alle inzendingen over atoom

De atomen waaruit het bestaat, zijn ouder dan de oudste wegen, die naar Rome leiden. De energie die het huis doorvoedt bewaart het in de zwartste gaten, en verdeelt het met de zon. Originele gedachten die het denkt, worden door het leven zelf gedacht. Zijn dood, leven en angst, de zin van ons bestaan? Is mijn bewustzijn dat?…

Het werk wordt bemoeilijkt, de stroming wordt te sterk ook de wind geeft niet meer mee Zie dit zielig zootje spartelen, het spelen is voorgoed voorbij men zinkt weg in dit zeemansgraf Tussen dood en levenloos, tussen Aarde en hel waant de mens zich zo goddelijk Hij splijt het atoom en ook zijn ziel Hij splijt de zee en sleurt de wereld…

Zoals de kern in een atoom. Zoals schrijvers dichten. Cellen kunnen onmogelijk bestaan, zonder andere cellen om hen heen. Deel zijn kan niet zonder heel. Planeten niet zonder zonnestelsels. Zonnestelsels niet zonder melkweg. Kinderen niet zonder moedermelk. Moeder is kosmos voor een kind. Cellen, met elke cel verbonden.…

’t Verlaten en vervallen vacuüm cumuleert een maalstroom van atomen, tollend zonder tal. O, de profundis, waar het stof zich hergroepeert in glorierijke weergeboorte van ’t heelal. Het afval stroomt doorheen de hel van ’t universum, waar tot op heden oude Chaos werd beleden.…

en nacht ontij en lust waarachtig er tussen zweven en aan de zijkant lopen op de rand van de wereld in een hoekkamertje van mijn huis dat steeds krommer wordt want ik leef er steeds minder rondom het is zoals een vis het vermoeden heeft van veel water dat om hem heen wegzwemt het er bij laat, het moet vloeien en niet verstillen de atomen…

Teruggegaan naar mijzelf ingekeerd naar mijn binnenste ik test ik mij op gevoelens wanhopig trek ik conclusies nadenken brengt mij nader mijn kern legt zich bloot dat is dus mijn binnenste gezicht ik raak nu de verten van mijn geest het heelal omsluit mijn wezen als vuurvliegjes raken de atomen mij opgesplitst in de waarden der vervolmaking…

een vlek hoopt zich kracht op Die in een wenk los wil Waarna het veld herstelt En vuurslierten braakt In wijde bogen ontspringend Verstrikt in schokgolven Elkaar kruisend als de letter X Tot de lijnen botsen, kortsluiten en breken Zich hechtend tot nieuwe lussen Krom als de gespannen boog De straal die klaar zit voor een trillend vlucht Atomen…

van het leven hoewel wreed voor een individu is het voor het geheel gezond we kunnen het zelfs niet begrijpen je bloed vervoert suiker en zuurstof naar onze cellen vervoert je defensieve cellen, voeding en hormonen in feite is alles in je wereld niets anders dan water en ijzer van de sterren je bent gemaakt van koolstof, water en supernova-atomen…

Stil staat alles Elke kracht weigert zijn invloed, mijn invloed Zwaarte valt weg alsof het niets is en dat voelt wederzijds Materiaal zonder bestaansrecht, ik zonder materiaal Atomen weigeren simpel weg te draaien Aan het niets houd ik me vast Zonnestralen komen gevangen in dit ogenblik te langzaam binnen door het raam Lopen is onmogelijk…

En hoe kan een atoom worden gespleten ? Maar toch vertoont die kennis een hiaat, want één ding kwam ik steeds nog niet te weten: wie zorgt voor ‘t afdruiprekje bij de vaat ? Is dat wie afwast, of wie af moet drogen ? Ik weet het niet, en niemand geeft mij raad.…

geluid en licht is geen natuur De centrale moet ontploft zijn waar blijft het vuur We zoeken naar de hoogverheven paddestoel Vragen ons af hoe smaakt fall-out Unieke kans dat eens te proeven Dan openen de hemelsluizen Het licht neemt af de waterstromen kletsen Bakken water dalen op ons neer De Heer heeft ons wederom behoed Voor splijtende atomen…

Straks komt de planeet met een andere in botsing, En vliegt er uit één, tot atomen. En wij zijn verdwenen, maar in het universum, Zal daar wel geen drama van komen. Het is uitverkoop in het warenhuis, Restanten, restanten. Wij horen bij de laatste hoop, 's Levens laatste uitverkoop, Wat zijn wij? Wij pedanten? Restanten.…