Netgedichten

netgedicht (nr. 74.219):

Ons Huis ...

Ons huis waarin ik wonen mag,
is mijn tijdloos lichaam.
De atomen waaruit het bestaat,
zijn ouder dan de oudste wegen,
die naar Rome leiden.

De energie die het huis doorvoedt
bewaart het in de zwartste gaten,
en verdeelt het met de zon.
Originele gedachten die het denkt,
worden door het leven zelf gedacht.

Zijn dood, leven en angst,
de zin van ons bestaan?
Is mijn bewustzijn dat?
Het volgen van zonnekoningen?
Ons gezamenlijk ontwaken?

Biologen weten behoorlijk veel,
maar tasten in het duister. Astronomen kennen de wegen,
maar zijn verdwaald geraakt.
Natuurkundigen experimenteren,
maar lopen in het kleinste vast.

Kunstenaars scheppen kunst.
Geliefden maken liefde,
van leven, stof en zon.
Schrijvers schrijven.
Kinderen spelen.
Dichters dichten.

Mijn dood zal niet mijn einde zijn.
Onze geboorte niet hoe het begon.
We wonen in ons wonderlijke huis,
waarin ik altijd wonen blijf.