Alle inzendingen over anja

Geluk resoneert nou eenmaal grillig haar aanschijn straalt verlangen uit.. meer ingetogen dan met vooruitziende blik schemert zij licht bij de nacht, verscheidenheid ligt besloten, in de geborgenheid van gedachten een teder begin daagt haar karakter uit warm en wild, weerbarstig als altijd haar mond zacht toegeknepen, ontembaar haar sprekende…

Een feit Vandaag beleefd Gisteren vol spanning Morgen een fijne herinnering ©Schrijfster: Anja Maria Vogel-Vereijken 09-06-2008…

Eeuwig verdriet probeer Ik onder ogen te zien, Niet weg te duwen, Maar een plaats te geven Waar ik bij moet kunnen Als ik het niet langer Harden kan - zo wil ik Jouw verlies, kind, beschouwen - Aanschouw ik het beeld dat ik Zo hartverscheurend lief had - Ik merk dat het schouwen Alleen al een afstand schept Tot mijn diepste verdriet…

het is weer stil in de bonnenpolder ik zie niemand behalve de ekster anja die nam zojuist een knauw uit mijn lasagne het is gewoon banaal zij is zo ongelooflijk brutaal en dat op een natuurmonument na een bruisend dichtersevenement…

©Schrijfster: Anja Maria Vogel-Vereijken 2007…

Lief en o zo vertrouwd Muzikaal en mooi Jammer dat de tijd om is Ik moet weer naar huis Maar ik kom terug En dan zal ik blijven Mijn waardevol stekkie Dat is mijn thuis © Schrijfster: Anja Maria Vereijken 07-07-2008…

Het is helemaal op Tederheid is vervlogen Heeft plaats gemaakt voor haat Ongeloof doorklieft alles als een rode draad Opvolgende spanning veroorzaakt een explosie Daarna is het stil © Schrijfster: Anja Maria Vereijken 11-06-2008…

Langzaam gaan de dagen voorbij Mijn verlangens groeien en groeien Vertrouwd maar nog te ver weg ligt mijn geluk Daar zal het blijven wachten Totdat ik het in mijn macht krijg © Schrijfster: Anja Maria Vereijken 23-07-2008…

Jij was het echt In levende lijve gaf jij je over aan de melodie Je deed me glimlachen Je stem gaf me rillingen van genot Bedankt voor deze mooie avond Het heeft nu een warme plaats in mijn hart © Schrijfster: Anja Maria Vereijken 11-07-2008…

Ik heb een steen verlegd, in een rivier op aarde, nu weet ik wat ik nooit zal zijn vergeten, ik lever het bewijs van mijn bestaan omdat na het verleggen van die ene steen het water nooit weer dezelfde weg zal gaan...…

Het liefste van de liefst. wat er maar kan bestaan, heb ik in jou gevonden. ik laat je nooit meer gaan!!!…

Mijn mamma is zomaar stil geworden Ik snap niet goed hoe dat kan Eerst liep zij nog te dansen en kwam zij fluitend ‘an’ Maar langzaam gleed dat harde en dat drukke zomaar weg Ze was heel erg ziek geworden Ze had een beetje pech Het beetje pech werd steeds maar erger er kwam geen einde aan En met het erger worden is ook ‘mijn stem’ vergaan…

Het jonge lentebriesje gaf onze relatie een gezicht Geen grasspriet kon vermoeden wat daarmee werd aangericht Het eerste voelen van je hand Het voorzichtige verkennen van je naam Opeens deed ik zoveel wat ik nooit eerder had gedaan Het oorspronkelijke ik en jij werd stilaan een verbond Smolt de meimaand in zijn gedaante een nieuw…

Dat hele gewone gerinkel van de telefoon, kan ik niet meer horen, werd voor mij buitengewoon Met dat hele gewone éne keer overgaan van dat ding Verviel mijn wereld, verloor ik elke zin Na dat hele gewone: “Hallo, je spreekt met mij” Hoorde ik ze zeggen Het leven van je kind is voorbij! Al het hele gewone beleefde ik nooit meer Heb…

misschien liet je het verlangen los was je alle angsten voorbij zochten je voeten naar vloeibare uitgerekte uren leidde iets je misschien naar de vertraagde tijd waarin alles langzaam maar zeker wegdrijft van het land stuurde de god van de dood zijn gezant misschien die je zag noch hoorde die jou dichtsloeg als…

de zee werd zo anders toen de stroming haar naar de Waddenzee had gevoerd haar ziel reisde naar de andere kant van de tijd voor altijd geborgen in elk liefhebbend hart de tijden van onwetendheid zijn voorbij nooit zal de zee dezelfde zijn…

frustratie Niets kunnen wijzigen aan het feit Een stem spreekt Schreeuwend om hulp Geen grip hebbend op een wens Van angst doorweekt Een stem spreekt Smekend om vergiffenis Spijt hebbend met bloedend hart Verdragend het zware leed Een stem spreekt Vol pijn en verdriet Een stem huilt Laat me niet alleen, vergeet me niet ©Schrijfster: Anja…

Zo laat in het voorjaar al, Knoppen die op barsten staan, Een mildere lentelucht Dan in de laatste jaren Ooit gemeten - En toch blijft op mijn Terras die sneeuwhoop Waarin ik mijn Verdriet begraven heb Stijfkoppig liggen, Is ze elke ochtend als ik Opsta nog present, Koel en fris als nooit Te voren - omdat ze IJskoud weigert…

treurende wolken benevelen grijs de zon de dag playbackt de avond ingekerfde stenen rij aan rij uiten gedateerd het verlaten half vergane bloemen rotten boven lijken diep begraven stil knerpt het grind schuifelend de dood aanvaardend.…

mijn nachtprins is de donkere schaduw in mijn leven. zijn ogen strak op me gericht ziet hij de duistere gedachten in mijn hoofd. hij leest me als een ongeschreven boek. ik huiver, wacht wacht urenlang, mijn ogen dicht. zijn schaduw onbeweeglijk boven me, geen mond beweegt het antwoord geef ik, zonder vraag. voor jou ben…

Zeven juli tweeduizend en vijf Weer een dag die de boeken ingaat Als een dag waarop we stilstonden, stijf Bevroren van angst en vol van haat Haat voor het niet weten Niet kunnen voorspellen wat er komen gaat Wie heeft dit op zijn geweten En weet hij wat voor verwoesting hij achterlaat…

In deze nacht meedogenloos diep en zwart en zonder troost in deze leegte waarin noch vraag noch antwoord maar kilte heerst en dood in deze ondergang moederloos en krachtenloos zonder iemand zonder iets daar stolt mijn bloed en sterf ik eindeloos naar geen bestaan... naar niets…

Er lijkt geen uitweg keel en darmen zitten dicht met weerstand van een levenlang maar wanhoop wanhopig sterker wint en vindt haar weg ik buig ik breek ik barst en spuiend spat ik uiteen in niet te lijmen scherven.…

Het hoofd rust moegestreden in de stralen van de nacht het hart warm en zacht leeft, oneindig tevreden.…

Tussen 476 en 1453 gesitueerd Daar lagen de middeleeuwen niet zo verkeerd, De tijd van romantiek en liefde waar mannen namen in bomen kliefden, Ook de tijd van de dappere ridders met hun vrouwelijke aanbidders, de tijd van Richard Leeuwenhart en een volk verbitterd door smart want toen hun koning overleed, wisten ze opeens hoeveel goeds hij…

Zouden er mensen zijn Die leven zonder pijn Mensen die zomaar door het leven rollen Zonder hindernissen zomaar wat ronddollen Heel soms vraag ik me dat af Gewoon omdat ik wil dat geluk ook mij omgaf Dan ben ik jaloers op die mensen Die alles lijken te hebben wat ik me zou wensen Toch twijfel ik aan hun bestaan Iedereen moet zich door een…

Ik droom niet van een mooie auto Of nieuwe kleren Wat ik zou willen, heb ik al vaak genoemd Al duizende keren Ik wil gewoon zijn Ik hoef niet speciaal of excentriek Ik wil heel gewoon Helemaal niets uniek Net als iedereen Wil ik mijn leven leven Net als iedereen Wil ik mijn leven zin geven…

Ooit droomde ik ervan prinses te zijn Koningin leek me ook wel fijn Later wilde ik vooral mensen helpen Ze allemaal met mijn hulp overstelpen Maatschappelijk werker of psycholoog Zelfs dokter is wat ik overwoog Alles was nog mogelijk, alles kon Niets was te gek; wat ik ook verzon Maar wie had het ooit gedacht IK heb het zeker niet bedacht…

Soms heb ik het gevoel Dat ik op een zijspoor sta Dat ik niet meetel En aan alles voorbij ga Alsof ik met mijn neus tegen een raam Naar binnen kijk En zie hoe iemand anders mijn leven leeft Ver buiten mijn bereik…

Soms is een snauw genoeg Genoeg om me dat ene zetje te geven Soms is het iemand die net teveel vroeg En ik denk; laat me maar even Ik zoek troost en vind die niet De tranen die ik lopen liet Het is alleen mijn kat die het ziet En mij met een kopje zijn troost aanbiedt…