Alle inzendingen over balthazar

haar gronden en haar stammen een massagraf van scherven die languit in het bos verder liggen te sterven de kleinste vonk die de zon onnadenkend aan onze hemel verliest schieten ze tot een vlammenleger dat de tedere kleuren en al wat de bloemen geuren in zijn hete armen wurgt het landschap smelt weg in een bloedbad van asse…

ik wou dat je hier was zelfs om simpelweg tesamen van deze zoete lucht te peuzelen en zodat ik mijn arm over je heen kon leggen en met mijn vinger van de warmte likken om mijn hart nog eens vol te tanken met wat lieve woorden en met mijn lippen een serenade te zingen aan jouw mond…

hij heeft zoveel achter het wild van het leven gejaagd maar geen kogel kreeg te eten zo heeft hij de loop omgedraaid en het laatste beetje leven vanuit het eigen hart gegraaid…

Weer een rots in de grondvesten Van mijn krakende bunker Die hoestend dit zwarte stof De papieren lucht induwt Ach, ze huilen en roepen In breekgeluiden van pijn Want elk keitje wordt Een scherpgekante oorlogsrots Gezwollen in de dooraderde brei Van mijn voelen en schrijven En ook de drukke stuurman Van mijn domme ledematen De fronten…

Gij zijt een krijsende gorilla in de kruinen van mijn leven die met de tijd mee krimpt en vormde vaak een baken van lieftallig ooggeknip achter de klippen van uw woorden mijn schipper draait reeds zijn kijker, hij kent het snijden van uw kille rotsen al leef maar in uw glazen bol met eigenliefde geblazen die mijn huid te…

Een dag die zijn zwarte broer lijkt bouwt met zijn ontwitte tanden van ijle lucht, een kooi de wolken van zijn gedachten smelten in zure druppels, ze sissen op het rozenblad, dat verdrinkt in een metamorfose tot netel zijn ijzige adem snijdt de grond onder mijn voeten tot blootgapen van de wonde het bloed klampt vluchtend om mijn trillend…

onze wegen scheuren een splitsing en mijn ogen wenen me uit hoe uw rug tot de stip krimpt die ons warme hoofdstuk afsluit de enkele flitsen en gevoelen die mijn geheugen nog omklemt lijken door uw verlaten getand en mijn hart bloed het bijlen de forse adem van het lot heeft uw zachte zeilen in andere richtingen gebold en het…

wanneer hij gesloten bleef die mond en zijn lichaam uit werd gekapt in de wazige steen van achtergrond is de tijd mij sneller ontsnapt toen die mond vierde met een lach en een lieflijk woord achter zijn zeldzaam vreugdige lippen lag was het al een stralen in de pijn ach, toen de armen mij bijna aan gingen spreken was mijn hartje al zo…

Hun hete tongen duwen vloerwaarts het dampen van de motoren uit en de verdroogde stembanden brokkelen in hijggeluiden af een stortregen van oververhitting verlaat het bos dat hun schedels de zware zon helpt dragen de poriën wenen hun oogjes leeg toch zweven de roeispanen van hun eindeloos lopen door het macadammen meer…

Het menselijk zwerfvuil van onze maatschappij Afgeschud tussen spijlen van beton en staal Die het laatste greintje lieflijk tikken Van de reeds verdorde harten bijten Staal en papier in één kooi gemalen En in de benzine van pis en wanhygiëne Kan één grijze vonk van een gebaar de geest tot de explosie drijven En moeders kunnen enkel…

Hij was de krabpaal van hun schelden en soms zelfs de platte speelbal van hun tot vuist gekropte gal één die ze in nalachen nog wegkwelden onder het vriezen van hun blikken leken zijn ledematen als versteven en was de korte glimlach verdreven in een bad van wat angsten prikken zijn hart dat overtrokken is met een lijmlijn en als een glazen…

de lente ademt de winden drijfveer van haar vruchtbaarheid over mij en haar vogelen stembanden zingen blij in onze grijpende oren neer en de zon lacht een opening in zijn wenende en grommende gordijnen ook de paddestoelen verdwijnen in de humuslaag van hun begin de geldgeile mensenklauwen grijpen alles van zand tot kraaien nog…

Zijn zweet is omhoog gemengd met de modder en het stof en zijn griploze handen klommen achter de trekhaak van de ogen de grijze rotstanden grijnsden reeds vele krijgsgevangenen van de strijd met zijn huid bloot ook de winden lachten neerwaarts en met schmink van geld toverend gemaakte ogen lachten vanuit een glazen paleis met…

zijn doen slaat mijn boog weer tot een trillende spanning en pijlen van woorden worden reeds in het heet van mijn woede gesmeed vergeef me liefste, ik ben maar van vlees en bloed mijn moeite scheurt in het snijden van de pijlen de brandgeur die uw vlees mijn neus toe krijst is een botte terugslag die mijn glazen hartje…

in het nat van zijn verdriet vegen lieflijk glimmende tanden tot strepen van gefrons en alle geluiden verdrinken tot een schreeuwend modder hij tracht als een egel onder de koplampen van het leven in zichzelf te vluchten de pels stijft tot pinnen in het brandend warme gal schenk zijn bloemen de nacht in wiens zwarte zon en…

toornhoog slaan de golven wat een immense kracht mijn hebben spieren getracht maar het zijn glazen wolven de tanden schuimen honger bloot in een wegstervende zon ik wou dat mijn hand groeien kon de greep is nog geen zeepstuk groot de zeilen ach, ze scheuren het is maar menselijk zaad zonder regen kan niets gebeuren toch is…

ik heb in de spiegel gekeken in mijn hoofd mezelf gefotografeerd aan het beeld getrokken, het gekeerd en de schaduw weten te breken in miljarden stukjes licht deze dan weer gescheiden of op andere plaatsen gericht minuten kon ik het beeld berijden vol hoop en valse edelheid ik ben er zo diep in gedaald dat ik niets meer heb behaald dan…

hij voelt de adem uit zijn longen groeien de woorden staan stijf in zijn keel zoals zijn lichaam dat een plank is en langs alle kieren kraakt vol wormen en vol sporen van regen de foto in zijn handen is niets dan een vlekje vertroebelde troost dat hij tegen zijn dovend hart drukt en indommelt…

het is zo zwaar dat ik het niet over de drempel van mijn lippen krijg "afscheid" weerklinkt in een uithoek van mijn daverend hoofd en beukt zich tegen de moed die het recht houdt mijn tranen kauwen op de grond onder mijn wankele voeten, om dan een braakbal van niets uit te spuwen ik val een laatste maal in haar armen en mijn geheugen…

straten waar licht door zweeft en zich tegen de gevels neerlegt de blikken langs de kanten zijn er niet ijzig maar aanvaardend en auto's razen er ook de gassen uit hun longen maar er zijn die momenten van pure kalmte, wanneer de beheerste wind als muziek mijn poriën betreedt vogels planten zich op halzen van knusse lantaarnpalen…

"ben ik een eikel" zei ik "zeg dat nog eens, als je durft" "bam" sprak zijn vuist van haar hardste kanten een druppel bloed danste op de kale vloer en werd maar al te gauw vergezeld ik stropte de mouwen op…

Jij legt met dartel geluk een rollercoaster van liefde aan in mijn buik vreugde schroeft naar een salto en valt dan duizelingwekkend diep je hand trippelt om mijn middel roert in mijn hart zweept het op je ogen kietelen in mijn hoofd daar barst het lachen langs elke kier naar buiten en dieper naar binnen…

laten we samen strijden broeder tegen de zwarte draak we hebben elkander verzwakt voor zijn grijpgrage klauwen laten we vanonder één schild de puinhoop vlammen overschouwen en met twee zwaarden hakken tot rust uit zijn groene aders bloedt laten we samen over de middenweg tussen hart en hoofd ronddolen zodat we telkens met één oog door…

verbaasd, verdwaasd compleet tot een standbeeld verstard sta ik in uw aangezicht te kijken kleine golfjes hoop stralen van mijn erts de hemel in nu aangewakkerde hoop het lood smeltenswarm geworden is jouw ogen openen me een boek waarin onbekende tekens over zijden bladen dansen de grote boten moed drijven me in kleine stukjes gehakt…

Woorden vouwt hij open tot de juiste betekenis en past dan alles in elkaar tot een zin die zinnen zijn zijn plasticine hij schept werelden aan de lopende band in papieren scheepjes vaart zijn gevoel nader en zet ons in traan en vlam niet alleen met woorden is hij groot maar ook van hart…

Jij verstuift in het licht kleine bloesems varen langs mijn ogen binnen bevrucht door liefde mijn netvlies staat in bloei en ‘s avonds nog het meest dan gloeit het verlangen als romantiserende zon ik droom vreemde dromen voor ik in slaap ben en kruip naar de tafel mijn pen regendanst rond een vurig blad, smekend om de…

de zon is uitgeput enkele straaltjes ontspringen de hemel de planten worden stijf en de bloemen schrompelen hun seniliteit tegemoet de bomen zijn moe en kaal de dag zwakt als maar af terwijl de nacht sterker wordt dieren kruipen weg in hun holen de vorst ontruimt het landschap het wordt winter en toch heb ik het warm vandaag…

Ik zie hoe de droefnis jouw gezicht week en vochtig maakt naar zijn grauwe visie boetseert mijn keel implodeert tientallen woorden ontrafelen van binnenuit in het pijnlijk mysterie van de stilte de lucht huilt mee zijn tranen vegen de voorgrond geleidelijk met de achtergrond gelijk we blijven op een stil gepluimd podium achter gekneld…

de wind die tussen de bladeren hijgt een warme damp die de aarde ontstijgt ik maak met mijn vingers een kijker het geluk kleurt alle beelden rijker ontelbare druppels lekken van bomen na-nat terwijl de zon er in duizend kansen uiteen op spat de liefde die in mijn bloedbanen als maar groeit tegen de seizoenen in aan plaats nog wet gebonden…

Het gras fluistert mijn rug In vochtige woorden de vreugde toe En mijn neus danst met bloemen Op de kristallen dansvloer Van een zomers briesje De ogen grijpen naar een ster Die langzaam in gouden druppels Smeltend mijn horizon inkleurt Ik proef hoe de warme gloed De mond van elke porie kust Maar mist zweeft de afstand tot een gat Mijn…