Netgedichten

netgedicht (nr. 2.638):

zout water

in het nat van zijn verdriet
vegen lieflijk glimmende tanden
tot strepen van gefrons
en alle geluiden verdrinken
tot een schreeuwend modder

hij tracht als een egel
onder de koplampen van het leven
in zichzelf te vluchten
de pels stijft tot pinnen
in het brandend warme gal

schenk zijn bloemen de nacht
in wiens zwarte zon en stilte
ze kunnen helen tot de ogen
en de mond het krijsen laten