Netgedichten

netgedicht (nr. 2.324):

een dag die me opvreet

Een dag die zijn zwarte broer lijkt
bouwt met zijn ontwitte tanden
van ijle lucht, een kooi

de wolken van zijn gedachten
smelten in zure druppels, ze sissen
op het rozenblad, dat verdrinkt
in een metamorfose tot netel

zijn ijzige adem snijdt
de grond onder mijn voeten
tot blootgapen van de wonde

het bloed klampt vluchtend
om mijn trillend been omhoog
ik reageer, tot oren en ogen
ook hun meester, wenend

zonder holte om te uiten