Alle inzendingen over bruin

Als de wolken hun tranen laten vallen in het gras. huilen de bloemen mee, van geluk. Dan trillen de bladeren van dankbaarheid Je zou mee moeten doen . Voel hoe je lichaam nat wordt als je deelneemt aan het landschap in de regen…

Geef mij het lichaam met de kleur van de zee dat in wind staat waarin vogels nesten bouwen waarvan de voeten groen zijn dat slaapt in het oog van de wereld Geef mij het kwetsbare het lichaam uit de schelp dat alle gevaren van de wereld weet en toch zijn plek vindt Geef mij het lichaam nat van regen dat schaduw zoekt en wachten kan…

Toen de zon onderging heb ik mijn woorden voor je neergelegd langs het smalle pad in het eenzame donker in het koude licht van de maan onvindbaar onleesbaar. Kijk hoe in het vroege ochtendlicht de jasmijnboom bloeit Ruik de de geur van opkomende bloemen…

Wat is er beter om vlak bij het vuur, bij de ijzeren bron de aarde te zijn, ondergedompeld in water, om te verdwijnen in de nacht van de sterren? Hoor de roep van de meeuw in de rode lucht van de zon. Voel hoe de aarde wentelt. Het is tijd om de zee in te gaan.…

Kom mij niet nader, want als een tere huid zijn mij bossen en rivieren. Ik ben kwetsbaar en van mijn kleding ontdaan. Onbeschermd achtergelaten door mensen en goden. Ik ben dof geworden, zonder glans, een open wond. Raak mij niet aan. Mijn zwakte is mijn verborgen kracht. Verschroeiend is mijn hitte. Je bent niet bestand tegen mijn…

Het lied van de angst dat zwarte gaten slaat De explosie Een geluid dat snijdt door botten en vlees Vanuit de lucht? Op de grond? De mens als speelbal van de waanzin Een zwarte vogel stijgt op van aarde Getallen worden handen vol bloed…

Het is weer herfst de goudgele weg waarin we terugvallen naar de aarde naar de geur van de grond naar het uitdovende licht wachtend met een hart vol bloesem, een zaad gelijk een lentedag Terug naar de heuvels waar het groen is en bloemen…

als rode wijn boven de aarde uit gloeit de zon daar branden de wolken in nevel en licht drinkend uit de bron de wortels van de wijnstok nog voor de ondergang een glas vol zon dan wentelt de aarde zwaar en donker duisternis…

Ik verlang naar een zee zonder horizon Waar de lucht overgaat in water Ik verlang naar de kleur van de ochtendzon Naar het rood van de avond Ik wil zoekraken in de golven Ik wil alle woorden verliezen Ik wil schepen tot zinken brengen Hun lading in rook doen opgaan Er is een teveel Aan alles Ik wil niets meer dan water van de grote…

De politiek verhardt maar binnenkort worden er zachtere koekjes gebakken Om het allemaal te beëindigen branden we onze eenzaamheid af Zonder vlammen Onder gezellige schemerlampen heerst woede Ondertussen is er veel vertier Alles wordt heldere overwogen Het blijft voorlopig verborgen onder de schedels Niemand begrijpt wat er gezegd…

Laten we er zijn als er sneeuw ligt Laten we er zijn bij de eerste lentedag de eerste bloem het vroege ochtendlicht Laten we onder de bomen gaan liggen Laten we er zijn op een zomeravond aan zee Laten we gekleurde bladeren zien vallen Laten we in de wind gaan staan en in de regen Alles stroomt Alles uit de tijd gelicht en vol betekenis…

Een oorlog is een huilend kind onder het puin van stukgeschoten steden Na het kabaal de stilte De wereld valt in spiegels uiteen Wat eens was is zwarte rook Waarom het ging blijft onbegrepen…

Om naakt te zijn keer ik terug naar het gras naar de grond om alleen te zijn met de aarde Hier sta ik dan slechts in water en lucht in de ijskoude wind in de hitte van de zon in een zandstorm en in de striemende regen Waar vind ik een mens? Ik lach om de machtigen der aarde Ze blokkeren het zonlicht Ze maken slechtst schaduw…

Geef mij de regen een zomerregen waar ik nat kan worden liggend in het gras Laat mij wachten op de regen van de ochtend tot de avond Ik zal wachten als de bladeren van bloemen waarin ik de samenhang kan zijn met alles een ontkiemen een belofte voor de volgende dag Dan zal ik drinken van het water Dan zal ik dichter bij de aarde…

Er is niets aangenamer dan onder de bomen te zijn in de schaduw beschut tegen het felle licht van de zon Daar zijn wij ongezien en onbespied in het halfdonker in een schemering waar alles ineen vloeit zich samenvoegt waar harde contouren verdwijnen lieflijk en zacht een nieuw zintuig zich opent waar geheimen worden bewaard…

Eens op een dag zal ik een nieuw landschap voor je weven met een vruchtbare schone grond met weidevogel en insecten Rivieren zullen door mijn handen gaan Wij zullen lopen lachend over een grasveld met duizenden bloemen Ik die opzoek ben naar de witte vlinder uit mijn jeugd in een landschap van containers en tegen muren staar…

Het zijn de bladeren in de wind en de geur van bloemen Het is het eerste ochtendlicht en een zachte regen in het gras Het zijn de wolken, een langzame schaduw en het tikken van leeg horloge Het is de glimlach als ‘s avond weer de zon gaat dalen…

Zal ik nog één keer schrijven over de dag die bijna voorbij is? Zal ik schrijven over de wind en de meeuwen? Over het blauw van de lucht en de wolken? Zal ik nog één keer schrijven hoe onze stemmen weerklonken? Hoe wij onze namen schreven vlak bij de zee toen de zon ging dalen?…

De rivier is nooit dezelfde zoals mijn voeten en mijn handen Steeds weer ander woorden Woorden die stromen over mijn lippen van de dag naar de nacht Als iets verdwijnt dan is het geweest zoals het laatste licht als de dag is weggeslopen En dan over geluk gesproken als het leed al is geschied Ik zou moeten huilen van het lachen…

Ik heb zoveel asfalt gezien Zoveel wegen Zoveel snelheid Zoveel ondoordringbare stenen Ik heb met zachte handen in de verbeelding het landschap uitgedacht Alles was vloeibaar Meerduidig Alleen maar stroming van een rivier naar zee Kijk hoe de kleuren zich vermengen met lucht en water Hoe de horizon verdwijnt Niets is hetzelfde…

Zullen we een jaar lang dromen over sneeuw, bloesems, schaduwen in de zomer en vallende bladeren in de herfst? Want een boom weet niet hoe laat het is Tijdloos waaien de takken in de wind Aan de stoeprand is het zaterdag Maandag begint bij de voordeur Aan het eind van de straat is het al overmorgen Achter de horizon is het kwart over…

je fletse ogen staren door het raam waar achter niets en alles is te zien hier, lijk je, ogenschijnlijk, in het luchtledige opgegaan voor je staat koffie, op een tafel, een groot bruin vierkant vlak in een verlopen herencafé met ouderwets ornament waar iedereen is maar elkaar niet kent in dit lokaal, bruin gerookt kijk jij in…

je fletse ogen staren door het raam waar achter niets en alles is te zien hier, lijk je, ogenschijnlijk, in het luchtledige opgegaan voor je staat koffie, op een tafel, een groot bruin vierkant vlak in een verlopen herencafé met ouderwets ornament waar iedereen is maar elkaar niet kent in dit lokaal, bruin gerookt kijk jij in…

voorbij lopen zag ik een schalkse glimlach en ja die weerkaatste op mijn eigen snoet zeg eens……..heb jij al bruine benen…

penseel al door het eerste warme rood het lichte bruin van zomers bloot onschuldig na het winters wit getoond in lentes groenend licht de schaamte is al afgelegd als de eerste blos haar stempel heeft gezet ondeugend wordt textiel steeds verder opgeschoven en laat maar weinig in beloven pikant diept bruin verstolen wit in contrasteren…

Ik had er niet op zitten rekenen Dat je zoveel voor me zou gaan betekenen Een vierkant bruin blokkie Genot op een enkele stokkie Dompelde ik je voorzichtig in mijn kop Het wit verandert in zalig bruin en ik stop Ik til het op en langzaamaan Breng ik mijn lippen ernaartoe en begin eraan Ik had nooit kunnen bedenken dat Choc-O-Lait me…

als ik toch had geweten dat je een gekleurd oog had jij mij als persoon niet op waarde zou schatten als je een halfbloedje zou willen (bruin velletje) als was ik een halfje bruin. alleen om interessant te lopen doen nog donkerder? om je familie mee te ergeren je vrienden mee te imponeren wat ben je toch bekrompen.…

Ondanks dat haar poffertjes mooi bruin waren verbrand wees de vader naar haar tempel dat het zonde was te zonnen op zondag op het zonnig naaktestrand…

Als ik nu kon dichten, Zou ik rijmen, Over je prachtig bruine ogen en je lieve gezicht. Maar ik lig hier naast je in het donker. En schrijf geen letter zonder licht.…

Nu de elzenproppen vallen de bruine beukennoten open barsten en de kastanjes zich rijpen aan de bomen kan men heerlijk genieten van een wandeling door het bos.…