Alle inzendingen over dondersteen

ze is stilgevallen spreekt niet meer ieder woord en gebaar moet ik thans raden een overzijde juicht nog zachtjes uit oud gras steeds zijn er zwermen grijze zwaluwen, te oud om weg te gaan stenigt ze mijn gelaat…

Mijn kleine dondersteen Ik leef jou met je heerlijke grijze manen gezien in de manen van het riet Mijn innig geliefde hondje…

‘t Maakt jou niet uit jij dondersteen, jij kleine guit En ’s avonds zit ons kleine blonde bolletje achter de autoruit, dan zwaait ze als ze weer vertrekt; we zien al naar haar uit.…

blikken gebaren en gezichten als een open boek gevatheid en sturen zijn voor hem een voortborduren op zijn idee iedereen gaat gemakkelijk en in vol vertrouwen mee toch komt de dubbele bodem steeds meer in zicht voelen ze dat zij in gemakzucht voor manipulaties zijn gezwicht onschuldig lijkt zijn lach maar de kleine dondersteen…

de vreemde schurkten huid aan huid de wereld naast het nest was een totale openbaring anders zonder moeder thuis dan vonden zij elkaar in het spel van dollen hollen en hun mores leren de een op een relatie is verlaten als in een echte roedel hadden zij dat heel snel in de gaten wij zijn de baas maar slechts decor voor dit stel donderstenen…

En kom ik niet als vroeger uit de tweelingster Van je handen gevallen, dan ben ik zestig jaar Een gitten dondersteen geruisloos ingeslagen hier In een versleten keukenstoel. Ik moet gezegd. ------------------------------------------------------------- uit: 'Een fractie van een kus', Poetry International, 2007.…

nog ben ik een jonge god kan veel genade geven maar kleine stukjes breken me al op in het ondermaanse leven laat schone maagden warm mijn voeten wassen drogen met hun lange haren helaas het paren in de hemel is geweest nog dondersteen ik op vergane glorie laat haantje steeds victorie kraaien in mijn laagaardse herinnering nu sta…

slaakt een diepe zucht De donderbeitels gaan zich roeren Nog even en de bliksemschichten Zullen het kwade bruusk verjagen De kinderen stellen alweer vragen Lukt het de huislook pais te stichten De huisbezems het vuur te weren Zal donderbaard het dak maskeren Op deze warme donderdag Of zal men huis en boom bewenen Als Donars scherpe donderstenen…

Ik geef je honderd kusjes op je wangetjes, op je neus vertel je van klein duimpje en van een grote lieve reus Ik streel je roze huidje zo lief en ook zo zacht ik kan met jou de wereld aan door de vreugde die je bracht Je bent nu nog oma's engeltje maar strakjes komt de B ervoor want een kleine dondersteen dát ben je nu al hoor Ik zal…

vachtig, prachtig en schattig zo zijn ze, m 'n twee trutjes vachtig, prachtig en rattig zo zijn ze, Boom en Bap waar de een als dondersteen is is de ander als blikseminslag zo kwamen ze beide op m 'n pad zusters van een levensweg zusters van een levensweg ik mag zeker in m 'n handjes klappen want ze leven al langer dan gemiddeld ik…

mis je wel mis je niet een steen rolt van het pad dat slingert rond het dal omhoog waar keien in potentie steen hun ratelend geluid van komend vallen laten smoren door het bos mis je wel jij taalgenieke dondersteen je grapjes en de boodschapjes een dagelijkse dreun je steun en wederwaardigheden van de dag vooral de avonturen…

Alles vervaagd, wat ooit zo mooi was, van engelengezang tot miskenbare Judas, standvastig verlies je alles om je heen, als jij gooit, die pijnlijke dondersteen. Herinner jou weer, aan vervlogen tijden, dat liefde jouw hart voelde binnenglijden, gelukkig zijn, met al jouw zorgen terecht, weet dan, waarvoor je eindeloos vecht.…

Lieve liefste, mijn gedicht aan jou Is eigenlijk meer een kreet, een schreeuw, een gebaar Iets wat mijn emotie uitschreeuwt, wat heter is dan het heetste vuur Het hellevuur, zullen de katholieken zeggen Want o, wat hebben wij gezondigd wat hebben wij gedaan Met jouw perfecte lichaam, met die mooie grote ogen Mijn mooie dondersteen…

Vogelnebben, hoendertenen, wormen, onkruid, allertier; hagelslag en donderstenen, grijmtauwe, ate en roest, medenen, scha en water, scha en vier: Al zo waar als God, verrezen van de dood, is opgestaan, moet het altemaal, na deze krachtloos op dit koren wezen, ‘t geen de vijand heeft gedaan.…