Alle inzendingen over ernaast

Huis Ernaast Leven Ernaast…

Torenhoog een berk ernaast even hoog een spar wie in wiens schaduw…

op niets ben ik ooit uitgekomen na het lange zoeken naar een speld de hooiberg lag in duizend delen ik zat ernaast volkomen uitgeteld…

Hoe boombastisch zij steeds weer een hart in mijn stam kerven pijlsnel hun liefde verklaren de vreemdste namen voor mij bedenken met die van hen ernaast zouden mensen dan toch van bomen houden…

kleine tekeningen gekerfde tekens in het oude hout als het schrift van woorden van goden in het eiken een zwarte kring verborgen onder de sleutelbos mijn gesloten hart onhoorbaar ernaast…

De mannen mogen daar niet autorijden, Hun stem is zonder vrouw ernaast niets waard, Ze móeten trouwen, zij is vaak bejaard, Het recht laat andersdenkenden kastijden. Hoe kan je met behoud van je fatsoen, Met dergelijke landen zakendoen?…

Niet altijd zit men bij toneel ernaast, Alvorens alle rollen te verdelen Wordt ingeschat wie welke rol kan spelen, Nooit eerder was er zo perfect gecast. Nochtans is het behoorlijk overdreven Zich in een rol volkomen 'uit te leven'.…

Ik ben geen profeet maar durf wel te voorspellen als een echte Hollander van Friese afkomst een echte Rotterdamse Nederlander met veel verliefdheid voor Amsterdam ik, Jan Jacob Krediet, voorspel met mijn nuchtere verstand dat het een groene uitslag wordt omdat de meeste Nederlanders weten, voelen en dagelijks ervaren dat het gras bij ons…

bij etenstijd hou ik me sterk in doen alsof ik zie nog steeds het bord met barst je mes en vork wat water in een glas met pil ernaast voor rek-een-levenslast pas met de leegte van je stoel zit ik aan tafel met een doodsgevoel…

ik ben niet meer dan een gedaante in het donker tussen mijn oren langzaam gedraaid in mijn zintuigen mijn ogen in de nabijheid van een kleine dag als kind van de avond schrijf ik je de dichtstbijzijnde woorden mijn linkerhand ernaast er is meer dan dit het ongeschreven omringd het geschrevene…

Het hectometerbord meldt snelheid ‘100’ Ernaast een bord dat ’90’ gebiedt Maar ‘70’ blijkt de portaal-limiet Ik voel me op de snelweg vaak bedonderd Al ben ik als bestuurder vrij attent Toch vang ik - balend - mij te vaak een prent…

Zie ginds een ezel met een man ernaast En op het beest een meisje, uiterst zwanger; Soms kreunt ze, want ze houdt het niet veel langer En dus maant hij het dier tot nog meer haast. Heel Betlehem juicht dan: "Kijk wie daar komt! Wat heeft die Arafat zich goed vermomd!"…

Ernaast, op ons privé-rangeerterrein, ronkt rauw een haperende dieseltrein.…

~ liever, veel liever dan nachtschade in mijn bed heb ik jou, mijn lief in het groen ernaast onder de blauwe sering die de grond sierlijk begroet spelend met de schaduw van de toverhazelaar waar het gras is geknipt voor wat losbandig verzet en bloesem ons bedekt als fluwelen regen ~…

als een bijzettafeltje onverwoestbaar mooi voel ik mij in het leven er onder kruimels brood en pindadoppen en stinkschoenen ernaast ik zou met je willen wandelen alleen je pootjes zijn fragiel vannacht op je blad een brief geschreven ik liet hem verscheurd wegwaaien ik kon blijkbaar niet met taal uit de voeten… met…

poëet bied met een lint van lettergrepen de herinnering aan een veilige haven dicht een plek waar het verdriet kan rusten al vindt de striemende echo steeds de weg terug schrijf met trommelstokken roer je ben erbij sta ernaast vertel zonder te breken…

pure immorele krankzinnigheid, zeg eens eerlijk, zit ik ernáást!?…

Kebab op de hoek patatzaak ernaast maar Fatima zoekt niet naar simpel eetvermaak. Wat zoekt ze dan wel wel heb je me nu het zwarte gewaad trekt een broodje bal uit de muur.…

liever, veel liever dan nachtschade in mijn bed heb ik jou, mijn lief in het groen ernaast daar, waar de blauwe sering de grond sierlijk begroet in de luwe schaduw van de toverhazelaar het gras is geknipt voor wat losbandig verzet kom meizoenend rollebollen tot de rozenmaand bloeit en bloesem ons bedekt als fluwelen regen…

de klok, de tafel, de stoel, 1 april, 2 april, 3 april, 1e klas, 3e klas, 6e klas, het tempo was constant en de klok tikte langzaam maar tijd passeerde ernaast misschien moest ik geduld kiezen in plaats vaan haast…

Want ernaast staat nog een flat en, afijn, ernaast dan nog een. En nog een. Om even nog maar te zwijgen van alle ramen buiten zicht, waarachter ook mijn donker en mijn licht ergens dan wel zal moeten zijn.…

je ego trippelt je haast voorbij op hooggehakte sandaaltjes verwaand loop je ernaast in een poging ze bij te benen elke stap opzij is enkel om schooiers te ontlopen want om aandacht bedelen is immers je eigen specialiteit hooghartig blik je lucht en mist zo al het moois dat onder diepere gronden allang aan je voeten ligt…

Ernaast staat een waterputje, met een betoverde spin er in. Ik vroeg aan haar of zij iets maken wou, waaraan ik iets hebben zou. Een draadje van geluk. Maar zoals het is met goudgaren, het gaat zo makkelijk stuk, wat ik echter niet hoop, maar mocht het ooit gebeuren, dan moet je niet lang treuren, dan leg je toch gewoon een knoop!…

Een Pruisisch groen van plant en bloem De wangen wrijft Hij vermiljoen De schilder maakt de ogen groot de vrouw ernaast een tikje bloot wat zalm roze en wit erbij (Hij rust niet door dit hels karwei) De draperieën hemels blauw Het detailleren luistert nauw Als laatste nog een laag vernis Nu ziet hij dat het echt…

Zeg maar U als jij dat vindt, zeg maar jij als U vindt, dat het gepaster is om jij te zeggen, maar hoe ga je in vredesnaam kinderen uitleggen dat jij, ineens U moet worden, ’t Zit ‘m niet in de woorden jij en U, nee, het zit hem in alles wat ernaast staat, dat is precies, waar het bij ’t jijen en jouwen niet…

Een grapje hier, een mopje ernaast, welnu gelukkig is het laatste woord nog bij lánge na, niet geschreven...…

miste in alle ogen een lach hun trekken proportioneel gericht op het begin van de dag gestuurd door een innerlijke kracht stemmen zij op elkaar af alleen buitenbeentje terug van een woeste nacht detoneert het gezag geeft de lach weer wat ruimte ja hij was het ook zat maar wordt genegeerd door de kudde met haast hij zit ernaast…

Zie ze daar nu gaan die twee weer op pad in de grijze dagen voor het aloude feest Piet kijkt fier om zich heen hoog op zijn zwarte hengst Sint hijgend ernaast achter zijn rollator vol met cadeautjes Dat ik dit nog mee mag maken op mijn oude dag fluistert de oude baas wie zegt toch dat ik niet mee ga met de tijd…

Kaarsrechte polderdijk Naamloos fietspad Ernaast voor hen Die het duel Met de eenzaamheid Durven aan te gaan - Juist hier de Eenzaamheid die Ik voel om wie Ik verloren heb De boomkruinen Wijzen mij loom De windrichting Aan waarin ik Mijn troost mag Zoeken, ze wuiven Met zachte beweging Mij de troost toe Die ik zo…

A4 door twee dat is hij, alleen een fragmentarisch man soms hilarisch, maar meestal betreurenswaardig met zijn pen, zijn blik oneindig, ja, onnoemelijk ernaast gericht hij heeft geen weet van het leven, hij schrijft inkten stokje in de hand en droomt zich weg naar papier dat scheurt mocht hij stinken, hij zou ruiken naar de dood…