Alle inzendingen over fluisterd

weet je - vroeg ze zacht hoe laat de meeuwen wakker worden hij dacht na terwijl het antwoord groeide als een paal boven water torende het machtig uit boven het witte schuim en diep in de buik van de zee bruiste verlangen nu... fluisterde zij…

hij vertelde zij luisterde zijn tranen rolden over haar wangen…

De wind fluisterde dat de sneeuw snel zou komen, regen droop af en in mijn dromen dwarrelden gekleurde vlokken neer op het land als een warme sprei over een bed dat werd toegedekt met zachte hand. De wind fluisterde dat de sneeuw snel zal komen, regen droop af Mijn water ging stromen…

Soms denk ik Wat als Ik dat anders had gedaan Dan zou ik hier niet stil bij hoeven staan Wat als ik naar je luisterde dan had ik geweten waarover men fluisterde…

Hij fluisterde met gemengde tranen van geluk en pijn ik ga nu slapen maar als ik morgen wakker wordt hoop ik dat ik dood zal zijn…

Kom, Stilte fluisterde Klank wegstervend ... Adembenemende stilte ... Kom, Klank klonk Stilte verwachtingsvol…

bestaat er iets mooiers fluisterde de wind in haar krullende haarbos dan hier te zitten in een bijna lentezonnetje en warm te worden achter glas……..op een terras…

Ik hou van je fluisterden zijn lippen in mijn oor Ik haat je spuwde het vuur in zijn ogen Ik wil je schreeuwden zijn vingers rond mijn arm En ik? Ik wou weg.…

een eigen gezicht De wind fluisterde dat de zon snel zou komen, regen droop af Mijn water stroomde…

Wat je daar fluisterde zo zachtjes in mijn oor was het mooiste dat ik ooit heb gehoord tenminste, dat hoop ik wel aangezien ik sinds kort doof ben aan één kant…

Ze bloosde lieftallig en fluisterde: 'Dat is toch de langste nacht'? ------------------------------------------------------------------- uit het geestige werk van John O'Mill (1915 - 2005)…

jij keek niet meer mijn kant op ook al fluisterde ik jouw naam onzichtbaarheid werd voelbaar zo ging mijn frustratie op in geroezemoes van alle dag doch was de teleurstelling niet minder…

je ogen diamanten ze flonkerden in een zwoele zomeravond fluisterde daar de nachtegaal? was het de hand van God die maakte dat jij zo voor me stond? zelden was er een mooiere avond.…

Er ging geen dag voorbij en ook geen nacht Enkel die grauwe luchten aan het koude firmament Zonder soelaas voor mij geen fluisterde zacht Geen hoorde mij zuchten en geen enkel medicament…

hij fluisterde haar naam in een laatste zucht schonk zijn hart aan de golven de pijn ontvlucht zag haar beeld in het diepe hij wou het achterna kon niet leven in het heden haar dromen liet ze na…

Ik ben een zilvergrijs gewaad, mijn warme adem vleit haar schouders Ik ben een lief bloemetjesjurk, heupwiegend verdwijnt ze in mijn armen Ik ben een zacht waai, twee woorden (......)fluisterde zij zoetjes in mijn oor…

Schopte zand weg, pakte schelpen, pakte mijn hand en fluisterde: wat een groot bad is dat hé?…

ik was nog groen en jij geweest kom maar zei je waar blijf je wees niet bang het werd veel heel erg veel je hielp geen handje ik heb me vergist zei je en ik lachte verlegen en fluisterde You deserved more…

Zeg me, fluisterde ze wat is het verhaal van je tranen zeg me, wat is het geheim van jouw warme lach vertel me, waarom je mij terug kwam zoeken haar ogen, even donker als de zijne, blikten hem aan in verwondering…

Ik wil alles ontzettend graag vergeten, fluisterde zij tegen de inktzwarte nacht Dat hij aan mijn lichaam heeft gezeten dat hij mij vervolgens heeft verkracht Ik voel altijd nog die smerige handen, schreide zij in haar grote eenzaamheid Hij dreigde me nòg eens aan te randen als ik iets losliet over zijn smerigheid Ik zou mij dagenlang kunnen…

Ik lag naast je in het boeiende licht van je blauwe adem Hoorbaar fluisterde ik je naam en je glimlachte in de vreemde wereld van je droom Verloren in de nacht van verlangen wachtte ik op de geboorte van een nieuwe dag en op jou…

heel zachtjes zo vroeg in de morgen hoorde zij een ochtendconcert vogelkeeltjes jubelden ontroerd hief zij haar hoofd van het kussen waarop nog de contouren van haar natte wangen sporen achterliet lente fluisterde de wind…

Jij zult de stromende beekjes en de bloeiende heides nooit zien fluisterde met een glinstering de doem toen de zon die ochtend jong opkwam drukte ik één voor één mijn bladeren tegen mijn hart aan als een eenzame nachtbloem…

Ontdaan van elke waan brak de maan in tweeën en zag de zee de liefde genadeloos vergaan Rozenblaadjes van geluk de laatste adem van stil begrijpen fluisterden zacht; 'hier eindigt onze nacht'…

En maanden later fluisterde ik je naam en kon ik zeggen dat ik van je hield, door deze beweging voorwaarts.…

Je hebt me gevangen Opgevangen Ik verdronk in je ogen Maar jouw armen hielden me vast En lieten me de werkelijkheid Geloven Jouw stevige greep Fluisterde “Jij bent van mij” En ik dronk uit je ogen Tot deze me vingen En me hetzelfde vertelden…

Kon je maar wonen in de zee Gekoesterd door het water Je deinde met de golven mee Geen begin, geen eind, geen later En je verstond de taal van de schelpen Die zachtjes fluisterden: “Ga met me mee” Zij zouden je op weg helpen Je de weg wijzen door de zee…

De bode fluisterde: ''t Is Yves Leterme!' O God, niet wéér hij. Wie zal me beschermen? Straks ben ik nog een koning zonder land. Ik onderbrak hem, vóór hij was begonnen, en zei: 'Leer eerst maar eens de Brabançonne!'…

wat down in de vroege morgen maakte jouw glimlach me weer lichtvoetig in een vluchtig elkaar passeren jij naar je werk ik aan de wandel jouw morgengroet klonk als een belofte ineens fluisterde er een zonnige glans aan mijn horizon…

ritmisch dansten onze lijven de dansvloer op en neer plots fluisterde zij zacht: ‘ik wil altijd bij je blijven’ ‘begin maar met vannacht’ zei ik ter stimuleer’ terwijl ik stiekem dacht morgen zien we dan wel weer.…