Alle inzendingen over hes

Woorden zeggen kan ik niet, laat staan hele zinnen. Ik weet niet hoe het einde moet, zelf niet hoe te beginnen. De keel zit helemaal dichtgeschroefd, piepend komt er soms wat uit. En als men denkt wat hoor ik nou, dat is dus mijn geluid.…

ik ben niet meer bewoonbaar nu alles schreeuwt om het tekort want waar is mijn wereld waar zijn de dingen die gevoed werden, vertrouwd zichtbaar als grijze adem in het bewierookte gekkenhuis, net buiten de spiegel en het opzwellen van mijn buik waar zijn de ankers die ik slaafs vasthield en in de tijd gooide zodat ik ze beleven…

Op het Malieveld zwijgen de brandganzen - hees van het gakken?…

Met haar hese stem leest ze voor in de schemer- uren vol liefde.…

schatje, riep ze hees lust geen boerenmetworst, maar wel jouw scharrelvlees…

Zwart-wit blaft hij zei je schor en hees alsof hij altijd al een speelgoed- hondje is geweest…

Een groet van ons uit ’t land van Bergerac de Mont Ventoux, de Drôme, de Eiffeltoren Cicades imiteren eng’lenkoren en niemand heeft gehoord van Montignac Rondom ons ligt een nest van lege flesjes en circa zeven dooie, gele hesjes…

Van jou wil ik een baby Haar stem was zwoel en hees Nellie Nico Tedje Trees Ik denk dat ik maar nooit meer Kees.…

De aria van het aureooltje klinkt zwaar en moedeloos Ze spreekt de taal der lichtekooien Vloeiend over de tong Een keelgeluid verklapt het einde Geen kik, maar hese windhoos…

hees vierkant. getallen angst. nummers tucht. dood vierkant. orde. ------------------ uit: Tucht (1980)…

De plotseling opduikende mist vraagt aan haar omsluierde bomen: "Heb je me gemist" Een nog wat iele jonge boom antwoordt bedeesd, omfloerst en hees: "Ik heb 'het bomen' gemist!"…

Als iemand de techniek antidateerde Dan zag je in bijvoorbeeld Doetinchem Hoe Joseph Luns zijn hese voorkeursstem De bus inwierp en dat fotografeerde Dat was dan net zo nutteloos als nu Maar mooi voor Hermans stemschermenrevue…

Wat ze gehoord hebben meegemaakt, gezien. Ze liggen er nog gaven geen aanstoot. Bloed, fluim en weer de regen waste ze schoon. Van geologie tot oproer. Geen weerstand boden ze De ondersten, onaangedaan door hartstocht en passie. Nog voor de geschiedenis een onvoorspelbaar teken. Zonder vrees. Onschendbaarheid is een diep verborgen…

En alles wat blinkt Onder de wielen geraakt blik De stralende kraal en het verloederde kopergeld Gaat in de plakzak van de totaalklever. Leent het eksteroog aan het bedeltje van waarachtig Sterlingzilver. De stem aan het gezang van statiegeld. Op scheve hakken grist het geleerde schorem citaten bijeen. De raper van vieze papiertjes…

Bloem gemaakt van lastertong en gestold rundvet pas geurend bij het begin van de schemering. De honing diep verborgen Achter de te lang doorgegroeide bleke neusharen. De hoornaar daast. De klimmende hangt en steunt Op alles Wat dragen kan En niet hard wegloopt. Taaihouten spiralen Wirwar van karig hout. Een gespikkelde borst Verstijfd…

Pootjes achtergelaten op de papieren. Dan de leuning van de stoel bevreeën Uitgebreide wasbeurt in de vensterbank Je poot tegen het raam gedrukt. Daarbuiten het overmoedige roodborstje De opschepper met de rode borstvlek Driftig beweegt het puntje van je staart Strak onbeweeglijk de rest van je lijf. Op het zachte naaldenbed aan de voet…

Te zwaar voor de takken van de elegante dwergmispel zakt de plomp neerdalende houtduif door de bladeren. Spreidt zijn vleugels. Paniek vonkt binnen de witte randen om de ogen. Pikt in willekeur al vallend naar het lichtrode. Hier is de houten duif niet voor gemaakt. Rustig snavelen tussen de stoppels van een wijd veld is zijn bestemming…

Tot nu toe is het elke begonia slecht bekomen wanneer ik achter haar plaatsnam. ze kwijnde weg zodra de asregen van mijn schaduw op haar viel. Mijn vaderlijke autoriteit en mijn moederlijke zorg werden een weg naar het compost. Maar ook een kunstplant gaf geen troost Ze verkleurden in vaalheid nu laat ik het blijven. Tot inkeer gekomen…

Een Zwitser hoog op de Martinitoren Speurend Naar de grote moederberg Van het rondgestrooide gesteente. Maar nergens verheft zich iets. De grote berg moet weggezonken zijn In de klei Voor de boeren groeien Ze in de aarde En vermenigvuldigen zich voortdurend. Groeien overal behalve in het vuur. Dit is in ieder geval bewezen. In het…

De buren zijn vandaag haastig vertrokken. Zo heb ik uiteindelijk toch nog kijkend uit het raam van de flat met hen kennis gemaakt. Zag nog net de achterkant van het verhuisbusje aan het einde van de straat. Hiernaast trekt nu niemand de WC door. Wat een eenzaamheid!…

In de luwte van de bomen met je rug leunend tegen een hek en je ogen gesloten dwaalt milde herfstzon over je gezicht. Zo moeiteloos als dit licht te kunnen bewegen. Overal te zijn. Langs en vallend over het water. In het Eemskanaal, de Curare en de Amigo op gepaste afstand van elkaar volgeladen tot de boorden varend naar Delfzijl.…

Ook wel eens het gevoel alleen nog te leven uit de bast zoals een uitgeholde wilg Met in de molm van zijn vergane binnenkant een al bijna bloeiende vlier. Zo te bestaan bij een sloot in de gedachte van een verbaasde wandelaar en voorbij razende treinen met reizigers die je geduldig in de rij zien staan.…

Achter de hagen van soldateske coniferen Beland in het kunststofameublement Is veel te vertellen Geëindigd in veel te verzwijgen. De kinderen groeien En de herinnering aan spannende aanbiedingen In de folders Zitten in het behang stil en bloemrijk En het geluid van de leidingbuizen 's nachts De regen valt op de grinttegels En de zure…

Opgewonden Zonder sleuteltje Hakt de merel in een klokhuis Pasgevallen sneeuwvlokken Plakken nog op zijn staart Smeltende parels glanzen Aan de zachte twijgen Van de hazelaar. Overmijdelijk In februaribloei geraakt Meer pit moet de merel Van verlangen naar het voorjaar Doen opvliegen Margaryte Ondanks staalgrijze lucht En het rumoer…

Ook hier niet verder gekomen dan de kroeg en het staren naar het water door de natte ramen. In kapitalen een van de bekende namen nog net te lezen op een bootje voor de kade. Dan een massa grijs op grijs en alleen maar beweging in het beeld. Spanning in het zwepend touwwerk. Schuiven op de stoel. Doel van de zondag.…

Balancerend op de rand van het vederlichte plastic bakje pikt de frietkauw naar de laatste hardgebakken kruimels wegdromend in een restje met regenwater aangelengde mayonaise. Overal thuis te vinden. In de volgekotste steeg "Achter de muur" genoemd. Op een grasveld of een schoorsteen. Maar niet te dicht bij mijn schrikwekkende voetstap…

Regenring om de maan. De schaduw van twee zwanen accolades, sluiten het water in en het diepe zwarte land gaat verloren in de Slochter vlam. We lopen op de tast door onverwachtse zang van vleugelslag.…

Een menigte. Zwart glanzend tegen het blinkende zilver van de ijsvlakte. De met kaalheid omrande snavels houden binnen een onzichtbare cirkel afstand tot elkaar. Onhoorbaar bevolen vliegen ze op en tegen de lucht tekenen de gevingerde vleugels. De zwerm zwenkt af en keert en komt nog eenmaal per toeval over de plek van de bewonderende…

een meeuw wacht op een trapgevel tot de viskraam afgebroken is koude stralen spoelen een stroom andijvie in de regen de marktmeester gaat rond langs de droge vierkanten de armen op de rug in een boom hangt blauw papier en een man rakelt met een zwarte paraplu het verleden op tussen de kisten…

de bomen op de weg geplant en altijd op de verkeerde plekken in de verkeerde tijd en aanwezig waar niet verwacht. Te laat voor de dierentuin en de begrafenis, feest vierend op ongepaste tijden, pijnlijk stemverheffend op ontzielde momenten en altijd de verkeerde opmerkingen en niet aanbevolen conclusies. Kortom te licht bevonden niet representatief…