Alle inzendingen over ontnemen

Ontneem mij alles, wat gij wilt, Ontneem mij geld en goed, Ontneem mij steun en hulp en trouw, Ontneem mij vreugde, ontneem mij hoop, Ontneem mij zang en lied: Ontneem mij alles, wat gij wilt, Maar slechts de liefde niet.…

“Ik dacht dat Rita op de hoogte was Dat ik over mijn naam heb moeten jokken, Maar nu wordt toch mijn paspoort ingetrokken En zoiets geeft in mijn geval geen pas. Maar weet je”, zei Ayaan, “wat of ik doe? Ik geef dat paspoort stiekem aan Kalou.”…

je bent met geen pen te beschrijven niet te voorspellen stiekem glad doordacht dat ik niet bang ben is een feit het plaatst mij boven jou ik ontneem je de macht…

ik pel behoedzaam elke schil van je lijf jas na jas ontneem ik je tot aan je naakte kern het doet je zichtbaar pijn en daarom zeker huil je mij…

na jaren voel ik me goed, laat mij dit niet ontnemen. ik heb begrepen dat het anders kan.…

wie ben jij om mij het licht te ontnemen uit m’n ogen het was niet dat jij mij kende noch degenen die ik liefhad en in allerijl vertrokken vanmorgen voor een doodgewone dinsdag in maart…

In zijn gedachtenwereld Voel jij je opgesloten De kronkels van zijn Denken een ondier Met tentakels die Jou meer dan je Lief is gevangen houden En jou de vrijheid Die je lief was Voorgoed ontnemen…

Raak mij niet met je woorden daar waar ik zo kwetsbaar ben ontneem mij niet mijn eigenwaarde als je niet kan zien wat leeft in mij laat me huilen als ik emotie toon het niet meer verbergen kan je zo laat zien de pijn van mijn ziel misschien dat je mij dan eens begrijpen zal…

langzaamaan word ik er verdrietig van al die geluidsschermen en ondoorzichtige hekwerken ze beperken het kijkplezier en bovendien ontnemen ze mij het zicht op de seizoenen... zo krijgt straks ook het chronisch chagrijn vaker vat op de reiziger in de trein…

G-d had mij de ogen Mogen ontnemen bij Het onwaken uit Het niet-Zijn Zodat ik nooit meer Reden had gemis te kennen En ik uit kon kijken Naar het wederkeren Van het niet-Zijn,…

langzaam loop ik jouw richting uit open je armen neem mij tot bruid verwelkom mijn wezen en neem mijn zijn kus af alle wonden en ontneem de pijn met jou zal ik de uren die eeuwig duren doden…

In de spiegel stralen donkere ogen zij kijken de waarheid naar het licht ontnemen in het duister helder zicht wat heeft een mens er ooit toe bewogen om een glazen ziel uit te vinden misschien om de leugen te verblinden ?…

Het ontsnappen op welke wijze dan ook is gelijk aan het martelen van mijn geest slechts contact met je zelf daar er buiten vele schuldigen zijn die je telkens de vreugde willen ontnemen en niet naar je hand willen handelen omdat zij ook een leven willen leiden…

Met een bitse glimlach Ontdoe ik jou van Overbodig leven - Te veel, te groot, Te langgerekt in Ruimte gegroeid Licht ontnemend aan Mijn horizon Gevederde vrienden Vluchten onthutst En wat overblijft is Pijnlijk mooi in de zon…

Verblijvend in de hel Wilde ik ontnemen Wat ligt in het verschiet Niets voelend van de rijkdom Die de liefde biedt De ogen eenmaal open Verdreven heb ik jou Naar waar je hoort te zijn Vergaan zijn al je vlammen Je duisternis en pijn…

een boom houdt zich afzijdig van commentaar staat veelal gemoedelijk te relaxen welke zucht, welke drup is daar ach, het is de wind en de regen of toch niet de vele wegen en complexen ontnemen vele liefhebbers de lust om te leven…

ontneem jij mij de woorden en vult ze in met strijkers van grote klasse die snaren beroeren vanuit hun ziel blazers vallen bij het geheel wordt omlijst door meervoudige stemmen die het pijnlijk duidelijk maken wat ik je al die tijd had willen zeggen…

ontmasker de nacht zie zijn ware gezicht stoot de onheilsgodin van haar voetstuk ontmantel het duister van diep en donker verdriet ontneem de zon haar zwarte kleur tussen de bomen lost de mist op de ontreddering voor even voorbij…

Prins Bernhard moest het erg ontberen Dat Forbes het koningshuis rijker achten Dit wilde de prins wel eens ontkrachten En belde hen op om dit te rectificeren Je kunt nu het koninklijk huis niet ontnemen Ze zitten wel degelijk met financiële problemen…

sinds drie jaar heb je me in de macht constante problemen ontnemen mij alle kracht ik tracht te overleven zet mij er overheen met al het goede wat is gebleven genieten van dien aard weet ik één ding héél zeker gezondheid, is ontzettend veel waard…

Hoe stoffig is het dal Waar de wereld niet mooier bloeit dan In het graf van Nefertari Mij wordt de adem benomen door gele bloemen Blauwe vogels en de koningin badend Waar ikzelf tot haar intimi behoor Het is mijn leven dat haar aantast Bij iedere ademtocht Ontneem ik haar meer kleur…

Er zijn wel eens dagen dat ik besef bij elke aanval van jaloezie wrok of woede ik het hart van mezelf zou moeten veranderen maar nooit dat van die andere ik ben dus op mijn hoede want zo ontneem ik hem of haar en zelfs mezelf alle energie die zo nodig is om samen door dik en dun elkaar te blijven dragen…

Ik kom en ik ga Ik vervul je laatste wens Ik dans met je omhels en kus je Ik heb je lief en neem je mee daar waar zee en hemel zich scheiden Ik voed je met angst en ontneem je je levenskracht Ik reis met je mee en zorg dat je veilig thuiskomt Geef je over aan mijn duisternis Want ik, Ik ben De Dood...…

uit het niets komen ze mij tegemoet in het ravijn dus geen ontsnappen aan ze omarmen mijn trein met wel duizend klamme slierten en ontnemen mij (de ogen van de trein) het zicht... even plotseling als ze kwamen zijn ze weer verdwenen 'de witte wieven' hier in Twente heeft men er mee leren leven (zelfs tot folklore verheven)…

als je ooit een andere weg in wilt slaan, gaan we toch gewoon met z'n twee je mag me niet alleen laten, anders ontneem je mij m'n kracht de kracht om lief te hebben, de kracht om door te gaan van 't leven te genieten.....…

niet doen als ik de wind zijn stormen kon ontnemen dan zou ik dat.... niet doen als ik de zee en haar golven kon beheersen dan zou ik dat.... niet doen als ik de zon op commando kan laten schijnen dan zou ik dat.... niet doen als ik de toekomst zou kunnen voorspellen dan zou ik dat....…

is het tijd als dreigend het licht in de avond schijnt als in stilte iedereen zich verschuilt ramen sluit is het tijd als in eeuwigheid liefde verschijnt nu hier voor altijd is het tijd als ik mij bevrijd bliksem het donker verlicht is het tijd als ik afscheid neem ons liefde de pijn ontneem ach lief tijd…

ik steel al jouw letters ontneem daardoor jouw woorden die op 't puntje van je tong lagen Ik gap al jouw portretten verdonkeremaan jouw beelden die je tot dan toe gekoesterd had Ik snaai al jouw liefde eigen deze mij toe en voel me rijker rijker dan ooit te voren…

De redenen om mijn leven Niet van voortgang te ontnemen, Is even zeker als een Opperwezen Voor de zoekende agnost. Het enige wat zeker is, Is dat het enige wat mij Zal kunnen dwarsbomen, Het mijn eigen wezen is…

Velden zonder eind doch met kraters en vluchtende meeuwen ontnemen het zicht aan getemde vatbaarheden die eens gerangschikt mij de weg wezen tussen hoge struiken met spreekwoordelijke doornen nu snijd ik me aan filmloze stunts waar zwarte klavers de toekomst lijken te omheinen van een wedergeboorte in een schoot die ik zonder liefde mag…