Alle inzendingen over randje

zwijg je met je handen als je woorden voren ploegen in gevoel werk je aan later als in het heden dromen breken zonder doel droom dan je zwijgen laat je handen woorden zien met smoel breng emoties koel woede zal verdwijnen en in liefde overgaan leef je uren zonder dagen en versier het randje van bestaan zon flitst dan weer…

Ken je het gevoel dat je op het randje van de afgrond staat en ieder moment neer kan storten Terwijl je juist zo goed ging dacht je Ik zoek dan houvast In mijn Zijn In mijn diepste wezen Mijn diepste kern waar alles goed is Hoe mijn stemming ook is daar is alles vredig en goed Daar zit mijn kracht en puurheid…

In de sauna zweet ik deze kerst uit Loop een rondje extra met onze hond Want we bunkerden tot maandagavond Op vijfde kerstdag neem ik dit besluit Ieder jaar dat randje te betreuren Dat gaat me volgend jaar niet meer gebeuren…

balancerend op het randje van haar ooglid rolt de vraag naar beneden zomaar uit het niets alhoewel, het onderbuik- gevoel haar al had wakker gehouden nimmer wilde zij geloven dan dat wat in liefde samen was gekomen gebaseerd kon zijn op een flinterdun web als 't zijne…

Als een schim balanceer je op het randje van leven en dood. Vechtend, verlangend naar het leven voel ik je vragen door je ogen. Het heeft geen zin om oorzaken te zoeken, verwijten te maken of te oordelen. Het balanceren kost je al genoeg de inzet is hoog het is leven of de dood.…

razend maaien ze het gras 's nachts zoemen zij en zuigen aan mijn armen klokslag zes beginnen ze te koeren op het randje later zetten ze de radio aan bij de buren olifanten: hoe krijg ik ze weer klein? druppel voor verdomde druppel…

morgenrood is poëzie de kleur van warmte in de verte een klein geluk voor de alerte een glimlach op het vroege uur zo'n morgen met een gouden randje 'verwondering wellicht' waarbij je best eens stil mag staan... het komt nog voor hier in dit landje…

ze duwde hem tot het randje daagde uit, observeerde de reactie die hij geven zou rode vlekken werden geboren vuurspuwende ogen versus triomfantelijke glimlach kookte bloed van woede er viel een onvoorziene klap even was 't stil…

balanceren op het randje van vandaag waar een V van vuurvliegjes langzaam danst bestrijken schaduwbeelden morgen met hun zacht trillende glans weggestopt in papieren droomgezichten sluit god de deur en donker bedekt de ramen wat als de wereld valt…

balanceren op het randje van vandaag als een V van vuurvliegjes langzaam danst schaduwbeelden bestrijken morgen met hun zacht trillende glans wordt gisteren voorzichtig opgenomen in een werveling van weerschijn zij klopt op open deuren waar de chamsien haar letters licht…

je balanceert op het randje van een zelfverheffend voetstuk wankelt slechts heel even tijdens het omhoogvallen draait rondjes als een volleerd model met als toeschouwer een partijdige spiegel je denkt je onweerstaanbaar en ik knipoog naar je zodat maar één oog hoeft te liegen…

zij hebben regelmatig op het randje gelegen tussen leven en voorzichtig vergeten zijn waar stilte in paniek geen misbaar maakt en rust alleen de schijn van vertrekken voor laat gaan overlevers met handen en voeten door het eigen lot beschoren in een proeve die al verloren lijkt…

er zit een nachtuil op het randje van het raam je blaast ernaar en danst de hora voor jou alleen eb straks draait de veertiende dag zich om toch zijn er hoge golven binnen zitten koningen de bekers al geheven hun voeten op je graf even was jij god…

En ik die op het randje van geluk en onwaarschijnlijkheid overleefde. Nu nog alleen dit naakte voortbestaan, waaraan kan ik mij nog hechten? Een mens alleen doet niet zo veel, kan niet zo veel, want voor wie zou hij het nog doen? Immers, de ander wacht niet meer bij thuiskomst.…

Zo zit ik dan te sissen naar mijn eigen kat die staat dan stom te kijken aan het randje van het nat. Toch kan het haast niet anders als hij nog even vist dan moet de tijd gaan komen dat mijn buur zijn vissen mist.…

in haar kern is iets dat hard en taai elke storm weerstaat veerkrachtig buigt zij als het holle riet soms waarschuwt ze mij dat zij op het randje staat beveelt mij dichterbij omvat mijn haar en trekt tot zij weer rustig wordt hoe moet dat nu ik kaler en breekbaarder verdor? zie ik in haar ogen verwijt omdat ik omkom in de tijd?…

Kop en schotel delicaat klein details mooi en fijn kleur delfsblauw honderd jaar oud randje lichtversleten goud grote trillende hand van opa kopje te klein maar ik heb het nu zijn kop en schotel bij het eerste gebruik trilt mijn grote hand.…

In een papiertje met vier vouwen zit er eentje met maar twee op het randje zit wat plaksel likken verzenden maar woorden worden nu gedragen naar jou toe open scheuren en dan lezen de inhoud doet er heel veel toe een levensteken van je minnaar slechts vier woordjes lang…

't Is nobo's in the bush en op het randje Ik zal zeker ook in Ede rond gaan hangen (als bekend wordt dat de poema is gevangen)…

zomaar lopen dromen dat ik van je hou zomaar even komen aan het randje van je mouw zomaar durven vragen "en hoe is het nog met jou" zomaar helpen slagen waar jij misschien falen zou zomaar heel goed weten wat heb ik toch geluk zomaar niet vergeten het kan ook zomaar stuk…

zorgvuldig heringepakte herinneringen dralen door gangen die lang onbelicht bleven op 't randje van vergetelheid toch zijn de beelden zo weer daar als herlezen woorden zachtjes aan terugvoeren naar toen een duidelijk omlijnd beeld was er niet bleken scherven onlijmbaar, verstorven boeken wachten stoffig op de komende reis…

Ga vaak langs het randje - Ik geef het toe, Ben me bewust van wat ik doe, Waarschuwen is niet nodig, Elk goed advies dat je Me wilt geven Is totaal overbodig Ik weet het, ik speel met vuur, Vandaar het rookgordijn dat ik optrek, En dat de waarheid die ik speel Voor het oog van de buitenstaander Aan het zicht onttrekt…

Doorzichtig, sierlijk gedragen door de golven van de zilte zee Ik droeg je in mijn gouden medaillon versiert met een randje van puur saffraan Daar lag je dan gestrengeld met een ander Brak het medaillon en de saffranen dansten in het rond Je tentakels prikkelde venijnig, giftig Jij onsierlijke o zo doorzichtig kwal…

Weggedrukt, weer een veilig gevoel Maar diep van binnen woelt het, koud en koel Toch de mom weer op van alles leuk, ja het is fijn maar in de koelheid, bij dat randje, daar wacht de pijn.…

de oude dagen klagen die de ballast van een voorbij jaar dragen lief en leed wordt straks met een gouden randje omhuld nog eventjes geduld wij gaan geluk en voorspoed wensen met kusjes en geschenken een deur wordt straks dicht gedaan wij mogen op nieuwe wegen gaan.…

Kil en koud met een randje van goud. Toch een bewuste keus gevonden met een gevoelige neus. Warm en heet hij dacht ik heb beet. Moet opeens hard werken het zou de vriendschap versterken. Een bange koude kikker zon overgoten helemaal verbrand in het warme zand. Als de zon toch eens minder zou schijnen.…

Mijn hoofd, een rots vol letters daar hak ik woorden uit dat zijn soms fraaie spetters zodat ik zing en fluit Dan start ook het polijsten elk randje dat verdwijnt ze zijn om in te lijsten juweeltjes, zo het schijnt Zo bouw ik aan mijn hoogmoed kom van een koude kermis thuis waarschijnlijk zoals reeds bevroed blijkt het slechts kolengruis…

zwijg je handen woorden werken ploegend in gevoel blik op later vage dromen toekomst zonder doel droom je zwijgen leeg je zinnen harten worden koel leef je uren zonder dagen op het randje van bestaan flits het leven uit je ogen en je schaduw zal vergaan we zijn cirkels om onszelf zonder ooit te raken aan…

ik woon in mijn gedachten koester ze, haat ze in slapeloze nachten ik vlucht in mijn verleden beleef het, omarm het en verlies mijn heden ik luister naar mijn stilte hoor het, voel het als warmte in de kilte ik loop als een onzeker mens dag in, dag uit op het randje van mijn grens maar laat me laat me zijn zoals ik…

dat die grond het randje van een afgrond is met een heel diep ravijn.…