Alle inzendingen over ultimatum

verloren kansen, maar zoveel mogelijkheden vol met kwaliteiten, onderdrukt door mijn demonen zo ontevreden, maar toch lijkt dit schijn geluk, pijn, keuzes en opties je wilt het anders, maar toch ook niet. gemengde gevoelens schieten door mijn hoofd, en weer spreek ik mijzelf tegen. zoveel vragen en zoveel antwoorden, maar de juiste zal ik nooit…

de vragen zijn gesteld de laatste woorden gesproken beiden uitgeteld onze harten gebroken het ultimatum verstreken zonder hoop voorbijgegaan de laatste keer omgekeken ieder een eigen kant uitgegaan maar als aan een draadje aan elkaar vast nooit is het helemaal weg soms voelt het als ballast maar meestal is het er eenvoudigweg…

weer wapperen banieren gedoopt in bloed hun wellustig lied schreeuwen de torens in lange uithalen de honger naar nog meer gebied het rigide polariseren onder druk van geweren werkt tot het ultimatum barst in de opmars naar macht worden vrouwen en kinderen meedogenloos wreed omgebracht zij treden in sporen die de mens lang heeft…

Voor haar geldt ook geen ultimatum, dit is gewoon haar, ‘modaliteit’. “Ik neem je mee uit eten, vandaag is toch weer heel bijzonder.” En ik, … ik wil ieder laten weten, dat ik haar zo zeer, oh zo zeer bewonder.…

De groene velden van ons eerste geluk zijn van een andere geschiedenis in een door verdriet vergeten verleden de nevel sluipt in mijn gedachteland ergens in jouw diepte schuilt een uil om mijn domheid te bespieden beschavingen zijn samen gekomen in het ultimatum van onze liefde zo zijn wij schaduw en blijven wij droom de avond schemert…

bewaarde ogen geloven even in zichzelf, lijfelijk en laatst tot plicht, vredig in zicht het huis is rommelig en huivert bloemen tot oude kransen - de aarde is koud een onverdraaglijk woud - ik mijd verbeelding en verraad proef het bloed van mijn nietig zijn terwijl ik jou in dit vlakke land bemin de tijd verstrijkt er is geen ultimatum…

Al dit feesten leidde tot een soort van ultimatum kwam dag kwam doel kwam eind Ik duwde je weg op de fiets net als bij de Spelen maar dan minder enthousiast we hebben niet verloren leerden doden en bekoren hadden ‘t beste met elkaar voor Waar wacht je op? Tot je me ziet huilen? Tot je sterker bent?…

glans hier leven wij van de liefde bekijken de schittering in elkaars ogen en gaan vervolgens op in onze paringsdans Met jou wil ik de diepte in verder voorbij de grens waar woorden niet meer kunnen beschrijven tot aan het moment dat de magie ons versmelt en we vaag bewust worden van het menszijn dat aan ons zijn dodelijke ultimatum…

"vredes-politiek" waarin ik met mijn dochter beschermend een vredes-ultimatum stel...…