Alle inzendingen over zagen

vingers plozen in hun bezigzijn naar de zin van jouw aanwezigheid zag je lach in schaduwen vervagen de tijd nog even raken je murmelde vergeten woorden in onverstaanbaar commentaar in lichte stralen danste leven op warmte van de late middagzon heb je naar dat stof zien staren jouw kleine universum nog ervaren…

Door de drank, ik zag dubbel zag een dame op de kruk, ik zei, op je neus zit een bubbel meid jij bent lelijk echt geen stuk. De dame zei, ja en jij bent dronken ik nam nog een slok en zei, dat is over na een nachtje ronken zij was boos en zeker niet blij.…

En ik ontwaakte en ik zag hoe mooi de wereld was de vogels die hun lied weer zongen en rook het pas gemaaide gras Ik zag hoe mooi de bloemen bloeiden en rook de geur van de jasmijn en ik besefte eens temeer dat ik een kind van Zijn schepping mag zijn 'k Zag mooi gesponnen zilveren draden de kunstwerken van een spin 'k hoorde het zachte…

voor geweest te groots om water te doen branden zo is lucht ons voor geweest om weer uit water op te staan Zo zijn wij schitterlicht geworden uit wat zand tussen ons tenen om te kijken naar de duinen als twee korreltjes zo klein zo is het leven ons geworden vlug als afgesleten stenen rollen wij vanwaar we kwamen waar de zee ons ooit zag…

Ik zag mijn vader dood toen ik al dertig jaar geworden was, toch gaf het mij een harde schok: wij waren altijd goede vrienden van elkaar, maar toen hij daar zo lag en met zijn lippen trok alsof hij snauwen ging - iets wat hij haast nooit deed terwijl hij leefde - leek hij op een dode hond die, voor hij stierf, nog grimmig in het leven beet,…

Ik zag beelden van ontroering, van hoe een man een vrouw kuste. Ik zag hoe liefdevol de kus gegeven en ontvangen werd. Hun lach die speelde over elkaars gezichten, Ik zag beelden van mensen die hand in hand liepen. Ik zag mensen elkaar groeten Ik zag ‘n dag waarop het in de hele wereld lente is.…

Zij zag mij en groette. Zij zag mij en groette alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, alsof zij bloemen plukte alsof zij al eeuwenlang achter een boom had gewacht ----------------------------------------- uit: 'Terug naar de apotheker', 2005.…

de boom staat aan de grond genageld als een verwoestende vuurzee haar inferno uitspuugt de boom, de stille getuige die niet vluchten kan blijft zwijgend staan temidden van een kolkende ontwrichting de boom blijft alleen achter weet hij misschien hoeveel mensen stierven tranen vloeien als de achterblijvers een bloemenzee aan…

Hoe virtuoos de zaag ook wordt bespeeld en zij cadenst als ’t paardenhaar haar streelt in hele, halve, kwarten, of triolen, het is en blijft amechtig klootviolen…

nu is de maan zeker zestig mager en vaal de haren wit bij haar nachtelijke wandeling kijkt zij steeds naar de grond zie je mij niet meer staan jawel jawel ik ben in gedachten ik denk steeds aan jou hoe het toen was ik weet het nog precies ik zie het nog voor mij hoe wij elkaar voor het eerst zagen allebei wit en jong en nog helemaal zonder…

Gewoon maar opstaan en beginnen aan de dag Weer wennen te missen wat ik in het weekend nog zag.…

Ze vlogen meteen op de kroppen af die nog steeds niet in bloei staan ondank dat ze IJsbergsla heten de kou heeft ze nog steeds in zijn macht ook leggen de slavinken opgerold op hun nest keurig naast elkaar in de vitrine en gaven geen kick hun broertjes noemen ze blinde vinken die konden het niet aanzien dat familieleden werden ingepakt…

Hij zag het licht Zij zag het ook Tot hij het knopje Ineens bewoog Lopend in donker Viel ze over iets heen Maakte ravage Deed pijn aan haar been Licht werd aangeknipt Man zegt; wat nu Zij zegt; ik lig op de grond Wel sodeju Het licht is die nacht Niet weer uitgegaan Zij was bang Opnieuw onderuit te gaan De blauwe plekken …

Ben ik ff blij, da'k je gisteren nog zag Nog eventjes met je stond te praten. Over vier dagen staan we aan je graf In de nacht, heb je ons verlaten. We lachten samen gisteren Om wat we zagen staan De dame die moest bukken Zonder onderbroek aan!…

je witte stralend je lach maar in je scherpe tanden zag ik mijn graf je slangde met een tong die glinsterde en slank gevorkt een dubbele waarheid gaf koud was je reptielenbloed de warmte die ik heb gegeven is nooit vergoed nog heb je niet gebeten maar in samen weten zijn mijn dagen al geteld…

handen gevuld met zoete bitterheid struikelen over de stenen van het uitgestippelde pad happen naar adem op lege dichte dagen de vlinder ontsprong de dans en zag wat mij ontging…

ik zag je lijf zo soepel buigen iets raken dat er niet mocht blijven je stofzuigde gewoon maar je bewoog zo gracieus als in een danseressendroom…

mag ik je ontmoeten vanavond samen eindelijk het kind begroeten dat onze samenleving heeft gebaard winkels zijn gesloten alleen de noodhulp is nog open de rest stalt thuis in echtelijk geluk maar het is koud en mistig buiten zo stil alsof de mensen iets verwachten ik zag een ster maar dat was even over achten…

Nog net zag ik het kopje van tafel glijden: in de valpauze.…

Als wat wij zagen in de mouw van die tot vod gedragen, die visgraat, die nederige vermomming van mijn moeder, die waar geen knoop meer aan zat maar toch sloot, die oude grijze in zich- zelf gekeerde winter-, zou onze toekomst zijn: zo duister en bekend, zo splinternieuw. ---------------------------- uit: 'Kindsbeen', 1995.…

weer in glas en vuur kwamen we binnen waar zijn de helden van die dag toen ik verdwaald de hemel zag veel mensen waren nog niet klaar met leven dat ook door allah was gegeven wil melker 09/09/2006…

wolken bevolkten vandaag een helder blauw in een middelgrote stad waarin de zon het moeilijk had in hun vormen stormden ze huizenhoog in een skyline die een weidse horizon verboog ik zag ze jagen hun druppels dragen in de grijze onderkant maar een koele wind hield alles in de hand totdat thermiek in het geniep een andere…

dit spektakel had ik willen aanschouwen, haar lijnen die fijntjes haar tekenden op het scherm van ver voor de horizon zelfs had ik haar nog meer kleuren willen geven, ach ik beken, haar aanraken in de bevalligheid van mijn streken haar zien willen bewegen zoals een vrucht op het zachte wiegen van de wind, haar roze wangen willen plukken…

Vandaag zag ik al wat kleine madeliefjes; gauw komt de lente. Haiku…

De blik die ik zag, de blik die ik ving. Dat was niet zomaar iets, het is een herinnering. Een die ik vasthoud, maar al te graag. Het lijkt niet lang geleden, maar als de dag van vandaag. Die blik in jouw ogen, heeft me blind gemaakt. Vanaf dat moment, heb je mijn hart geraakt. Hoe meer ik zag, hoe erger het leek te worden.…

we zagen hoe het licht op de gevels viel hoe de schaduw in een zachte dans de zon verdrong hoe vogels in stilte afdaalden we zagen hoe de zinkende stad in het water wegkwijnde laat me jullie meenemen mompelde het water met de hand voor de mond…

ik zag je in het takkenwuiven kale sprieten zonder hart er was geen lucht om aan te raken zelfs het kraken klonk apart een fluistering van wind tracht woorden te herinneren de vaagheid van een spelend kind meer schiet me niet te binnen schaduw steekt de vinger op verwijst naar donkere kanten ik zie opeens in je gezicht de trekken van…

ze keken allemaal monden vielen open iemand kreeg de hik het doelgerichte stappen de echo van de hakken de zelfbewuste tik een nonchalante lok de iets te korte rok ogen met wat schrik ik zag het neusje en de blik in die blik was ik…

ik zag in jouw getekend gezicht ook de warmte die sprak,, aldoor de jaren heen verspreid over ieder die echt naar je keek en op je ziel was gericht ik zag ook de schreeuw doorheen een lach of het stil geween, je was krachtig en tegelijk weerloos week maar sterk was 't licht dat sprak als je getuigde, niet altijd in woorden te…

Als jij mij eens zag zoals ik, wat zou ik dan -- kunnen zien aan jou?…