Alle inzendingen over zestien

Net rond die tijd vandaag dat duizend jonge stellen ruzie maakten voor het eerst zo ongeveer toen tachtig kinderen tot bloedens toe geslagen werden je weet wel, net toen zestien jonge vrouwen stierven bij een bomaanslag deelden hier op het zebrapad twee onbekenden overduidelijk een woordenloos moment.…

. --------------------------------------------- Soms krijgt men later van zijn daden spijt, Van het gênant schofferen van studentes Van zestien en ten hoogste achttien lentes, Ontgroenen is niet meer van deze tijd. Nu luidt de nieuwste richtlijn der senaat: Schofferen mag, maar doe het niet op straat.…

Voortaan gebracht, voortaan gehaald, voortaan voor het donker binnen en dat als je pas zestien bent en het leven nog moet beginnen. Alleen omdat een vreemdeling een graai deed in het duister ontneemt dat helaas levenslang het avondrood zijn luister.…

Een jongen van amper zestien jaar maar altijd op zijn hoede. Tot het je plots teveel werd niemand veilig voor je woede. Je trapte, sloeg en schopte als een bezetene in het rond. Je "vijanden" stonden van verbazing genageld aan de grond.…

Zestien fruitkistjes heeft men buiten staan, groentejongens rennen af en aan met mango's; lichtgeprijsde, Argentijnse mango's van het kwikstaatjesmerk dat de mond doet tuiten, fluiten van een cent.…

Net zestien. Mijn eerste vriend. Trouwen, zwanger. Negen maanden en een week later. Een wolk van een zoon. Het kon niet op. Waar had ik dat aan verdiend? Vijftien jaar later. Heroine nam hem over. Zevenentwintig jaren lang. Hoe lang zal hij nog leven? Al die tijd. Wat ben ik bang.…

Een beduimeld boek met ezelsoor dat onverkort haar aandacht bindt maakt ons dan telkens weer zestien.…

Wat zeggen mij data van maanden en jaren een blokje historie een blik op het heden Vandaag is het amper zestien jaar geleden: het Brusselse bolwerk breidt uit met tien leden Tsjechië Malta en Hongarije de Baltische staten en Cyprus en Polen ten slotte Slovenië en Slowakije Wat zeggen ons data van maanden of jaren och, '…

Een half petje kip, een popotamus hip, twee muisjes vleer vier hanen weer, acht beelden voor, zestien kijkjes door, tweeëndertig vliegjes vuur, vierenzestig kastjes muur, honderd achtentwintig fouten druk, een kippetje tuk?…

Ze heeft een man en vier kinderen al zesentwintig jaar getrouwd waarvan zestien gelukkig en de overige deelde ze met twee Ze weet wat ze doet en toch gaat ze door want zonder die tweede denkt ze "niet zichzelf te kunnen zijn".…

zestien jaar was jij zo trouw en lief het makkertje van bazinnetje Manuela je deelde lief en leed met jouw hondensnoetje dapper wandelde je met haar mee kleine pootjes dribbelden naast haar, jaren lang tot je water kreeg in jouw longskes en je niet meer eten of drinken kon toen mocht je inslapen en je trouwe oogjes sluiten je kopje…

Ze was nog jong, pas zestien jaar Ze vond het niet erg, de weeffout In de huid van zijn rug Haar jongen was zo mooi verder De striemen vielen in het niet Bij zijn donkere ogen De smaak in haar mond als ze kusten Was die van vreemde, verre specerijen Hij was ermee geboren dacht hij Jaren later, op het uit de vaart genomen SS Rotterdam…

Soms is het 1 over twaalf in mijn leven Maar dan zet ik de klok 3 minuten terug Dan is het weer 2 voor twaalf De hoogste tijd dus, dus 4,5,6 er tegenaan Veelal lukt het dan omdat 7 mijn geheimcijfer is!…

zijn handen omklemmen de foto van een bloemenkind met minirok het lange haar golvend naar omlaag vertelt van de dromen die ze had een meisje van amper zestien jaar bonzend hart vol onbestemde vragen ongedwongen laat ze hartstocht razen van hen die slechts op liefde azen smal gebouwd omkleed met leren jas zoeken haar dromende ogen vol verlangen…

Zijn laatste wedstrijd en terwijl de lucht betrekt en het spel zich bij de andere zestien afspeelt en meeuwen op het middenveld en het geroep om de bal als van een commentator met een kop als een boei, die uitkraamt kosmische vlieger, van welke planeet kom je?! en dan nog net een machteloze stap naar een niet onhoudbare bal.…

In Barcelona was het zestien graden En licht en donker brachten kleuren voort Al zag ik ook hoe Christus werd verraden Zij deden denken aan de hemelpoort De architect koos voor moderne paden Zijn werk was buitenaards, nieuw in zijn soort De Spaanse burgeroorlog kon het schaden Maar hij pakte het op, zoals dat hoort…

Een jaar of zestien voelt het weer Wanneer ik onder hels lawaai De steile eilandweg opdraai Als snelheidsduivel van weleer “Born to be wild, Born to be wild” Gehuil van boven de motoren Van Steppenwolf opnieuw geboren Terwijl de teller vijftig haalt Totdat een haarspeldbocht me maant Een tikje minder gas te geven Te laat!…

Nu....zestien jaar later, ben ik een vrouw. Een half leven verder, een leven met jou. Samen genoten, gevochten, geleefd. Samen vol dromen, de mooiste dingen beleefd. Maar nu is het over, misschien wel voorgoed. Zonder jou leven, ik weet niet hoe dat moet!…

Zinken ze dieper, vallen ze beter, de jouwe, die je erbij kocht dit jaar, dan de zestien stuks regulair die ik de vorige jaren rondstrooide? Je kocht er nog drie bij omdat het de lading niet dekte. Zeg jij het maar; welke zak dieper daalt op het ongewonnen graf. Ik weet het niet. Zij vraagt een nieuw katje.…

Ach ja ik was toen rond de zestien jaren en leek een stoere vrijgevochten kwant in spijkerbroek en van die lange haren, maar in de liefde niet eens dilettant. Maar desondanks ging ik op vrijers pad en hoopte dan een meisje te ~versieren~, terwijl ik niet de minste notie had hoe of het moest, de lusten bot te vieren.…

Zestien. — Ik liep de poort van Hageveld uit in de rij. Seminarist. Dat ging op zondag zo: twee uren welgeteld de lanen door. Het heette wandeling. Zo kwam ik voor het eerst in Groenendaal. Het breedste pad: wat was het op het spoor? Ze marcheerden zo’n beetje allemaal. Maar ik keek steeds tussen de bomen door.…

Door dromers werd, en wordt nog steeds, geleden: de jungle-wet geldt hier als destijds daar, en met de wijsheid van zijn zestien jaar trapt men de softie honend naar beneden. De jonge bokken blijven snoevend blaten; hun imponeergedrag nog ongeremd, op pleinen, in de parken en de straten. Voor elke bok is wel een geit bestemd...…

ik legde je in het afscheid en in het begin vouwde je lijf samen dicht tegen mij aan de warmte deed mij nachten en dagen overslaan nimmer zou ik jou in mijn dromen laten gaan ik geloofde dat de zon mij wakker kraaide en mijn liefde voor jou zacht spinde in mijn heide stille huis werd ik het meisje van zestien en al het innerlijke…

droevig was hun troosteloze lot Geen kleren en verkleumd tot op het bot Dat vroeg gewoon om drinkende kompanen Een land, geplaagd door stormen en door regen Dat smeekt om vraatzucht, drank en lomp gedrag Wil je nog enigszins je staande houden Onwetendheid houdt omgangsvormen tegen Niets wees op groei of een cultuuromslag Het was eeuw nummer zestien…

Ik ken de filosoof die zijn profeet liet afdalen uit de bergen naar beneden en hij riep 'God is dood' Nietzsche, Zarathustra zoiets heeft nu iets grappigs maar het trof me als de bliksem toen ik het las ik was zestien als de waarheid waar je lang over nadacht alles wat ik geloofde was opeens vernietigd omgekomen in de gedachtenstorm…

Ik was pas zestien jaren zei hij en dat was toch nog wel jong Hij al negentien, die "ouwe" Allebei toch nog piepjong... Ik kreeg een hele lange brief toen Daarin schreef hij hoe hij me vond Vond mij lief en heel erg aardig Maar...verkering was iets wat nog niet bestond...…

De vrouw bedrijft de liefde om zestien uur dertig. Maar tevergeefs ga je op zoek naar de aard van haar reumatische aandoeningen, de schaduw van haar verdriet. Wat een leven, mompel ik, terwijl ik mijn koffie drink voor het venster dat de winden en de stormen weerspiegelt. En dan, zeg ik: foert, dan maar!…

staan fier als bebloemde lantaarns tussen de geparkeerde files en strooien hun roze tapijt een stoere woerd is uit de zoo ontsnapt en waggelt met vijf kuikens parmantig het centraal station binnen tot groot jolijt van de pendelaars stilaan verdwijnen warme winterjassen en lopen de straten vol fleurige kleuren verpakt als meisjes van zestien…

Kloë, zestien jaren oud, Sprak: ik zal de min ontvluchten: Want als men het wel beschouwt, Doen de minnaars niets dan zuchten. 't Is of elk zijn tijd besteedt In 't gevoelen van zijn leed. Waar ik slechts mijne ogen wend - Nergens vind ik twee gelieven Die niet zuchten. Wat ellend' Mag hun teedre boezems grieven?…

Aan het water staat een meisje een jaar of vijftien, hooguit zestien Diep weggezonken in gedachten proeft ze de leegte om haar heen Donkere haren hangen treurig langs haar natte wangen Ogen rood en opgezwollen beschenen door het maanlicht Woeste golven trekken haar aandacht Lijken haar mee te willen nemen terug naar de verre horizon.…