Alle inzendingen, met trefwoord metaforen

landrot met zeebenen zoutkristallen sporen langs hoekige lijnen roekelozen kraaien van onnozelheid siervissers vangen vooral bot worteltrekken met slechtziende konijnen is het poëtisch om een gedicht te designen? wegbereiders zijn het recept kwijt met de zeebenen van een landrot uitzichtloos op golven deinen een beetje zonnig zinnen schijnen…

Toen ik schreef over de hitte van zomer het verzengende zomerweer dacht ik terstond hoe lui is dat verzengend wel niet wat is het verzengende in verzengend zomerweer? De zon die warmt en warmer en nog heter wordt spontaan in brand vliegt van hitte? Mag het bijvoeglijke spreken met een surreële zon? Wat is dan het schitterende in schitterende…

de dichter staat op met een hoofd als een uitgeplugde bluesgitaar de dichter drinkt een koffie met een scheutje wanhoop de dichter smeert een boterham met hinkende regels de dichter rookt een sigaret met inspiratie, in het park met de betekenisvolle beelden de dichter graaft diep en vindt slechts onbetaalde rekeningen de dichter schrijft zinnen…

ik ben verliefd op de nacht en zij op mij isolatie in de oneindigheid waar ik geen schaduw ken klein noch kwetsbaar verliefd op de nacht waar ik in ben…

WIJ komen met metaforen, ja wij komen eraan met onbesnaarde gitaren bespannen met levend cellofaan wij bonte rovers, die muziek toveren uit alle holen in de mooiste registers van oude onvermolmde altviolen we zijn die gezichten die lachen in je marmeren tegels die patronen van je fantasie tussen de regels we zijn de wolken die nieuwsgierig kijken…

liever, dan, zomaar op het eerste zicht leg ik alles in mijn hand laat ik het bos groeien door de aarde neer te drukken onder mijn handpalmen eerder, dan zomaar de vruchten te plukken verdicht alles zich tot mijn lichaam…

liever, dan, zomaar op het eerste zicht leg ik alles in mijn hand laat ik het bos groeien door de aarde neer te drukken onder mijn handpalmen eerder, dan zomaar de vruchten te plukken verdicht alles zich tot mijn lichaam…

Op willekeurige plekken midden in een zin ineens van regel doen verspringen Vullen van de kale leegte met een vage metafoor Rijmen doet het nergens Noem het een gedicht…

Bonte zinnen fascinerende metaforen ik kan ze niet beminnen nee, ik wil er niet van horen een eenvoudig liefdesgedicht brengt een glimlach op mijn gezicht maar met de liefde mag je niet spotten die gaat nog terug naar een tijd toen leefde heel de mensheid nog in kille klamme grotten ze krasten hun liefde in het kalksteen simpel misschien…

De letterklanken doen mij scanderen en ik vorm de woorden vol venijn om in zinnen van het zinvol leren uit te komen in een terzine of kwatrijn. De woorden vormen klankkleuren in assonanties. Zij vormen de opmaat tot een harmonieus sextet of struikelen over hun eigen introverte alliteraties En komen niet verder dan een oneven kwintet. Ook…

Plots had ik het door Het was een metafoor Het wezen van de zaak Is beeldspraak Het zet je op het spoor. Een metafoor, Gaat … er altijd voor.…

Ik ga nu even door Over de metafoor. Het is in de zaak Een vorm van beeldspraak, Vergelijkend en raak. Het is een waar, En ook weer niet waar.…

Als de doornen van het leven geen prikkels meer geven de volle rozenpracht verwelkt haar langste tijd heeft gehad pluk ik voortaan dagelijks klaprozen langs de wegen en leef er degelijk vrolijk op los! Samen met mijn kwetsbare fel hel rode flinterdunne bloembladeren welke slechts milde briesjes kunnen doorstaan maar achter mijn avondlevensruit…

Ik hoef niet na te denken als ik aan jou denk. De elegantie van jouw melodieën doen mij goed. Ik hoef niet te presteren, jij bent mijn winnende lot. Jouw charismatische energie verrijkt mijn serene mood.…

En het stijgt maar steeds warmer en warmer ik voel, ik voel wat jij niet voelt het is niet koud is het al heet? lig de hele tijd te metaforen van mijn tenen tot mijn oren in de zon voel de zon ja, ik ben de zon! weet alleen niet wat ik morgen doe…

Een metafoor beschrijft de zaak Door middel van beeldspraak. Het klinkt raar Een metafoor is waar en niet waar, Er is iets niet in de haak. Ik sta er van te kijken Dat ze een appel met een ei vergelijken…

liefdevol verzamel ik de pluizen die in jouw zinnen huizen spin ze warm op het wiel uit rafels tot een draad de kleuren lijken bij elkaar geraapt maar spreken toch dezelfde taal in het weven kunnen de patronen eindelijk vertellen van het leven dat zich in een handvol pluis tussen jouw woordenschat in kwetsbaarheid verborgen had…

De afstand het fysiek de hand die er niet is Afhankelijk kwetsbaar Die ander een stuk van mij al die anderen stukken van mij Van mijn zelf Ik snij ze niet los van me af Ik zou dood bloeden Eén rivier vele takken in de delta naar de zee van het één zijn Water draagt de kern van onze ziel Verbonden zijn in de pijn van…

voor Remco Campert ik wil het geluid van brekend glas zonder schade een sneeuwlandschap zonder koude een scherp mes zonder geweld m.a.w. ik wil het fenomeen zonder de betekenis maar een dichter zonder metaforen is als een roos zonder dorens berlijn zonder muur new york zonder torens een pyromaan zonder vuur --------------------------…

ik stempel af, sluier het geweten met onoplosbare momenten, momenten die spaarzaam en onthand zich hebben geijkt in de stille rondes van het bestaan was ik een boom, dan zonder bast ergens achter mijn netvlies sterven kegels af die mij de scherpte van dit leven hebben laten zien, ik zal ze missen in de chaos van mijn eigen rangorde liever…

Je verminkt jezelf met dubbelzinnigheid vermengt betekenis met prooi omhelst je in de slachtofferrol het schip is al dertig jaar aan het zinken met medicijnen en alcohol aan boord de zee blijft vrijwillig in het verdrinken jouw wanhoopstem wordt niet gehoord jouw glimlach speelt de clown met zinloze ironie, onvermoeibaar sarcasme…

Je hoeft geen metaforen te gebruiken om mijn verdriet te benadrukken de bomen in het park zijn zelden zwijgzaam zonder mij komt de zon ook op of achter wolken vandaan mijn verdriet is slechts eerloos tot aan de tanden ontwapend de maan werd trots geschapen om met mijn eerzucht te slapen mijn verdriet is slechts eerloos tot aan de bodem…

je bevert damt vrijheid van de beken af het speelse kabbelen is verstild tot veel en gretig knabbelen aan struik en jonge bomen die voor de burcht in groei worden gevild jij bevert in het stuwen van talent dat zijn rechten nog niet kent kom mest je burcht eens uit doorbreek die egodam laat gaan dat jong geluid…

hoe de zinsdelen klinkend ijsschotsen in mijn hoofd een klankschaal het rumoer van 't stad dat daalt naar het asfalt het snedige klievend stukvalt op het beton het lidwoord het luchtgevecht de metafoor die altijd op de buik landt zich wentelt en rolt en galmt in de maag het trekt er aan de oude bloedlijn de krokodil en haar lage…

We zijn scheep gegaan kant en wal gekeerd De riemen in de dollen het drijven beproefd Wat wisten wij van varen? Vaart hebben we gemaakt eerder met de stroom mee dan tegen Wind is opgestoken wakkerde aan wind uit uiteenlopende richtingen Het voerde ons naar zee de golfslag kalm dan golven,huizenhoog Van averij…

Een rechtzinnige reformator vertelde graag over god dat doe ik zei hij zonder beeld of metafor want sprak hij keek zeer verstandelijk god is onveranderlijk tja om daar een vrij-zinnig antwoord op te geven is niet zo moeilijk hoor dat duurt maar even ik vroeg hem in onwetendheid als god onveranderlijk is ben ik het even kwijt waarom…

Zoals jij de metaforen kan laten dansen in het oktoberregenwoud van natte dromen wanneer je weer afdwaalt in onzekerheid en ontkenning, het enige dat wacht, wacht je op mij in een zomernacht aan oevers van alternatieven regeer jij over zinloze lethargie commandeer jij zinnen als sprakeloze koninginnen, diep in jouw horizon van zwijgend…

De zon op mijn huid maakt de tranen in mijn ogen meer dan goed…

waar handen lijken te dansen en woorden zich vanzelf verenigen overwinnen stilte en terughoudendheid en kleuren als blijk van literatuur het leven, metaforen komen, metaforen gaan en als niemand met mij praten wil dan spreek ik tegen mezelf als in een bede en het wordt een salade van punten en komma's het prachtige wonder van kletsen…

zijn zij niet allen Prikkebeen op weg met vlindernetjes? dat ene woord, die metafoor steeds weer benadering vertwijfeld zuchten zij en smachten verdrinken onmacht in de kroeg zoeken, zwoegen, schrappen, zagen soms een kus van Muzemond…