het masker van de angst dat het virus ons boezemt willen wij nu gaan sluieren met voor de neus en mond een bedekkend lapje stof dat nog niet zo lang geleden reden was voor het ontslag van een eigenwijze jongen die bij dirk van den broek slechts de schappen vulde het masker van de angst dat corona ons bezorgt willen wij nu gaan verhullen…

ik zie je staan op de rand van water en zand een speelse wind blondeert in lichte golven je haar je lach ruist blauw met opspattend schuim dat wit vervliegt in het warme diep van het duin je blik straalt al een lente ontluikende zon jij bent natuur met niet meer dan een niemendalletje om…

op afstand loopt men om mij heen pasje links, pasje achteruit een dansje met menigeen voer voor een psychotherapeut dat we straks niet weer gaan dringen maar op gepaste maat gaan swingen…

ijdel eigenwijs openbaart hij de blond gekuifde president van de verzamelde staten als in de meest slechte film het niet bestaande bewijs dat het virus wat ons dreigt geen natuurlijke afwijking is maar met opzet ons gemaakt door vreemde mogendheden die macht veroveren willen door onzichtbaar op de radar wereldwijd verderf te zaaien uit…

oogleden trillen rond haar mond sluimert een lach in een open gezicht ik weet dat zij het licht heeft gezien in al zijn kleurige en uitnodigende verlokking de vragende hand voor een eerste ontmoeting in een warme begroeting het tasten en raken van energieën en info volledig verbonden niet te doorgronden er is overgave omdat de…

proberend de momenten te vergeten waarop wij dichtbij het einde zien moedigen wij onszelf met elkaar aan het gaat voorbij en we gaan verder opdat wij later niet ontdekken moeten dat wij deze tijd alleen maar overleven kijken wij naar het anders doen en laten als kansen aan voor een nieuw normaal het lot van eindeloos voelend isolement…

je handen wierpen pluizen in de lucht met pas verkregen vrijheid dolden zij een heerlijk kleurige vlucht jij hebt de bloemen eindelijk uitgeblazen zaden overrijp na veel te lange jaren voelde ook jij je heerlijk blij jij dacht ze snel te snoeien zo dat anderen konden bloeien maar zij wilden weg in een tijd die nog kansen…

de wereld daarbuiten vertellen ze is gevaarlijk giftig en besmettelijk dus blijf ik veilig binnen schuilen waar mij de muren zo benauwen dat iets de angst verleiden moet voor buiten het onzichtbare boze dat mij alle dagen verlangen doet naar het ieder bevrijdend bericht dat er niet meer doden weer zijn doch verdere hoop op de genezing die…

bestaan ze nog die echte kerels die een vrouw thuis of buitenshuis naar behoefte nemen die in huis nooit poetsen behalve op zaterdag z’n eigen – een door hem verheerlijkt stuk blik bestaan ze nog? die kerels die heel verveeld met een krat bier naast hun stoel waar ze in hangen als hun cluppie speelt en dat deze bij goed of slecht resultaat…

nog zwaai je in een warm en rond bewegen maar de zekerheden lijken wel vergeten als los zand glippen zij door je vingers heen houvast biedt er op dit moment niet een toch straalt je lach en glimmen ogen de stem zingt moeiteloos in het chaos gedogen de ernst is afgevlakt die greep ons vroeger bij de keel en het nog kwetsbare…

Als zzp’r zit ik hier te treuren, Mijn vak is al een tijdje uitgehold. Ik was er een die eerlijk zakken rolt, Maar nu zie ik dat niet snel meer gebeuren. Nee, vroeger was het zakkenrollen beter, Het rolt nu voor geen (anderhalve) meter.…

De engelen zijn onthoofd Ik had ze moeten lijmen, had het mijn dochters nog beloofd. De engelen zijn zonder hoofd de kerstdoos in gegaan en sindsdien is, denk ik, alles mis gegaan. Ik ben heel bijgelovig opgevoed. Ik weet wel dat het onzin is, maar helemaal loslaten lukt soms niet zo goed, want wie onthoofd er nu de engelen van God? Dan vraag…

op de dag dat ik alles wensen mag wens ik alle mensen groot en klein eindeloos vol vreugde mooie dagen die vol geluk en echte vrijheid zijn dat wij elkaar aankijken kunnen met een lach in plaats van verwijt over niet passend genomen afstand die ons bang maakt en vrezen doet dagen vol van wederkerig de liefde die even kleurrijk als lentebloemen…

Vannacht werd ik wakker en dacht aan onze wereld. Aan de puinhopen dacht ik, die ook groene mensen maken. Aan al dat plastic dacht ik, dat we in onze oceanen storten. Door het putje van onze douche, dat op een afvalwerker wacht. Nederig kroop ik op mijn knieën, met een borstel en wat groene zeep. Een groene denker ben ik dacht ik. Ik…

de vlaggen en oranje wimpels wapperen van de eerste dageraad tot het avondrood voor de koning natuurlijk en voor elkaar waarna de klokken de verbinding luiden als een brug tussen vreugde en verdriet niet veel later jubelt een koninklijk orkest door openstaande deuren of vanaf balkons de nationale aubade met muzikanten thuis als door het…

ik kijk je aan voordat je danst in de stralen van de ochtendzon door het open raam het zacht opkomend rood schijnt panoramisch in je ogen niet gebroken door glas in een magisch voelen spreekt jouw mystieke kracht waarvan ik de woorden nooit heb onderschat jij regisseert de golflengtes van omgeving en leven omdat jij de transformator…

alleen op zijn kamer zittend waar hij zo graag samen was met de liefde van zijn leven staart hij wat buiten passeert de tijd met denken dodend aan wat tussen hen gebeurde tot zij op een dag vertelde dat zij hem verlaten moest na een avond vol van drank zei zij alleen te willen zijn nu haar hart gebroken was door zijn dronken bekentenis…

zij streek met een delicaat gebaar het geldbiljet glad likte haar vingers mompelde zacht zo dat hebben we ook weer gehad nooit heb ik die scene kunnen vergeten magie van echte profeten zij weten precies wanneer de kentering komt duiden dat terstond de rest heeft al afgedaan en is stand de pede overgegaan het is geen nieuwlichterij…

helderblauw en wit gevleugeld als vogels met een lange hals staan zij in poldergrond genageld met de vleugels lamgeslagen stil zwijgend de boodschap te getuigen van een op apegapen liggend land kortwiekt geketend waggelen zij in het moeras van winst en verlies dat hen langzaam verzwelgen zal als niet diepe zakken en rijk gevuld van het…

De stilte Sereen Leegte En het alsmaar dreigende Geluid Laat het niet eindigend zijn Dit leven als voortuin Zal men dan ooit verder het Universum In gaan Of niet meer als een baan Om de maan Heen…