Netgedichten

netgedicht (nr. 70.813):

Engelen

De engelen zijn onthoofd
Ik had ze moeten lijmen, had het mijn dochters nog beloofd.
De engelen zijn zonder hoofd de kerstdoos in gegaan
en sindsdien is, denk ik, alles mis gegaan.
Ik ben heel bijgelovig opgevoed.
Ik weet wel dat het onzin is, maar helemaal loslaten lukt soms niet zo goed,
want wie onthoofd er nu de engelen van God?
Dan vraag je er toch om, dan tart je toch het lot.
Losse hoofden, losse lijven en dat al een maand of wat.
Denk je dat God dit ongestraft laat, dat hij het vergat?
Ik werd vanochtend wakker met dit heldere visioen.
Ik ga er, denk ik, meteen maar iets aan doen.
Ik zoek secondelijm en kruip achter de schuine kant.
Ik ga een heldendaad verrichten, genade voor het hele land.
Ik geloof dat engelen hoe dan ook onsterfelijk zijn,
maar zo lang zonder hoofd dat is toch voor niemand fijn.
De hoofdjes en de lijfjes passen perfect in elkaar.
Ik ga God vergeving vragen met dit kleine gebaar.
Nu de engelen weer heel zijn op wat kleine scheurtjes na
kan ik God misschien vragen om een land zonder corona.