Dag zeggen, kost moeite, adieu zeggen, doet zeer Afscheid nemen van wat was, is elke keer Een crime Zwaaien kost moeite, lachen nog meer Omdraaien en weglopen, deed nooit eerder zo’n zeer Als nu.…

Nieuwe computer weemoed oude postjes dagboek afscheid het wordt tijd maar die allereerste groet bedolven onder honderden die blijft dag Monique schrijft mijn vader…

Er stond daar eens een schone bloem Helemaal verdoken Ik vroeg ze toen "Gij schone bloem, Waarom hebt g'u weggestoken?" Die schone bloem rechtte haar hoofd En keek me treurig aan Ze zei "Wie me liefde heeft beloofd, Is van me weggegaan." Ik zei "M'n bloempje, leef en lach, Heft uw hoofdje met gemak." En ze aanschouwde nog slechts…

morgen roept oktober rond de ochtend kleuren nachten valer eenzaam, gestorven in dat loze uur van wachten vanuit het oosten raast de herfst al eender met een open dag de blik door het raam verraadt herkenning en gespitste oren vangen reeds de oude roep uit vroeggeboren nevels overal waar afscheid blaast leg ik rode bladeren neer…

Alsof de regen met ons meeging, alsof de zon verdween, alsof er niets meer mooi was, je ging en deed dat alleen, terwijl: de zon daar achterbleef, de warmte eveneens, een rilling loopt over mijn rug, omdat, de regen met ons meeging de zon vergat te schijnen, zo liet jij ons achter door simpelweg te verdwijnen,…

Een envelop die heeft gestreden. Vier jaar lang. Dag in, dag uit. Alle seizoenen heeft doorstaan en anderen enveloppen heeft zien sneuvelen. Herinneringen heeft ontvangen en doorgestuurd. Regen druppels en zonneschijn die de envelop deed verkleuren van zijn originele kleur, maar niet van zijn context. Maar nu is het tijd om een nieuw envelop…

ze kijkt en ziet haar weggegeven hart dat voorbij vliegt donkerpaars bijna zwart door de overvloed van verdriet ze zwaait dag lief hart het ga je goed ik laat je gaan tot waar de hemel gaat waar jij nu staat laat je zelf binnen ga dan ga nu opnieuw beginnen herinner mij zonder smart en open je open je hart…

de dood maakt witte letters in het zwart en gelezen bij het laatste beetje licht schrijf ik in het kort dit dicht * achter gesloten deuren tatoeëert mijn hart de namen van mijn naasten, het gemis schreit het leven vaarwel, de laatste klant, 'k zal me moeten haasten geen lijnen meer om in te kleuren slechts wat witte en roze linten…

Ach wat haat ik liefde verpakt in tijd kussen met de smaak van afscheid…

vanaf een grote hoogte kijk ik het leven aan, de dood van de oude dame is slechts een wond die sluit haar gezicht lijkt vertrapt maar is slechts een bladzijde uit een oud geschrift, geen doctorale betekenissen of een afdruk van de grijns die haar heeft verstikt de dood maakt hindernissen en spreekt van binnen uit bemoeienissen die streelden…

zij was stil dacht na, zo diep over ver het voelde als kil doch de ogen traanden vaak in het licht van een ster een eeuwigheid later was ik er zelf daar, aan het warme water mijn stem trilde het was waar hier zag ik nog haar voetstappen in het zand ruiste nog de bries door het losse zwarte haar verliefd dwalend over het strand…

Je bent er nog niet klaar voor. Je wilt het nog niet. Maar je moet, je hebt geen keus. Het zwaar, je moet je er doorheen slaan. De een is daar beter in als de andere. Sommige mensen kunnen het niet. Die vinden niet de kracht om door te gaan. Die liggen dagen lang in bed te huilen. Maar dan is het ineens over. Je tranen zijn op. Je moet accepteren…

Mijn Oma. Mijn oma en ik. Nooit meer samen zijn. Nooit meer elkaar vastpakken op momenten wanneer je dat juist nodig hebt. Nooit meer samen lachen. Nooit meer samen huilen. Maar waarom moest je van ons heengaan? Terwijl we nog zoveel dingen moesten doen. Maar dat kan nu niet meer. Iedere dag is een nieuwe dag. Een nieuwe dag is weer een dag…

Als een vader pakte je bezorgd mijn hand beet om de straat over te steken De heerlijkste gerechtjes bereidde je, ik moest goed eten. Samen op de sofa, een plaid over mijn benen voor de knusheid Gekunsteld mijn liefste Cd spelend, om de gezelligheid. Die warmte, tederheid en geborgenheid De bekommering om mijn gezondheid. De zalige knuffel…

"Schepen vergaan maar... niet jij..." zegt zij, vragend, dwingend, vastklampend.. aan mijn zij. Ze droomde dat ik haar liet gaan haar redde... en mijzelf liet vergaan.... Angstige jonge ogen kijken mij aan.. dwingend..., mam, ga niet bij mij vandaan. Ik hou haar stevig vast een vermoeide en een zo jonge geest, zij, nog zo enthousiast. Ik zie…

Hoe hij daar zat in de kamer die zijn huis werd ongelukkig uitzichtloos dood wilde en niet los kon laten soms nog begreep maar zich niet begrepen voelde gaat het wat beter? vroeg men aan mij die wist en niet kon helpen zih afvroeg hoe lang nog voor hem, voor mij voor ons allemaal op 6 Oktober was het voorbij!…

Een klein kind werd het leven niet gegund het verdween als een bliksemschicht tussen de wolken dit is boven alle werkelijkheid gestegen het bracht mij tot een wankel denken voor altijd de ogen gesloten schaamteloos de stilte bevuild…

Toen ik naar de hemel ging, heb ik, met 'n kosmisch kiezeltje, onze namen op de achterkant van de maan geschreven In de hoop dat jij het later, heel veel later, het zult lezen…

In de wachtkamer van het leven na dit leven zitten zij aan zij de anti's en de pro's ze zien elkaar niet eens ook horen is hen niet gegeven zij zijn gericht op verder leven alle emotie viel reeds weg het overgaan naar het eeuwig leven geschiedt in stilte…

Rustplaats aan de Noordzee, aan de voet van de duin met uitzicht over de ree, waar ik word verstrooid over ‘t strand, verenigd met water en land; liggend in het zand tegen de oude boom om te slapen binnen in een ultieme droom, beschermd door de nacht, nieuwsgierig naar wat me wacht, moment van rust en vrede, dankbaar dat ik het leven leefde…