Wanneer je leven mooi was je omkijkt naar een rijk bestaan wanneer de tijd gekomen is om van hier weg te gaan wanneer je laatste glimlach mij nog steeds verwarmt weet dan dat juist jij in liefde wordt omarmd…

Oma, Ik verloor je. Dat deed pijn. Nou vier ik Sinterklaas niet meer zo fijn als vroeger: want jij bent 5 december 2007 overleden...…

Gestruikeld Gevallen Bezeerd Bloed en pijn Je lachte en straalde Jouw ogen, jouw glimlach Zo open, zo fijn Ik keek op Stelde scherp Wilde zien Als een kind Maar mijn liefde Voor jou Maakte mij Stekeblind Mijn bloed en mijn pijn Waren niets zonder zien Ik was zeker Dat de liefde van jou was Het enige Wat ik echt verdien Jij suste…

Liever dan te sterven In een bejaardentehuis in Noord Pak ik Als het zo ver is De trein naar een oord Waar ik mijn leven lang naar verlangde Om me daar Ergens buiten Te laten doodvriezen…

als je eerder gaat dan ik zal ik je lijk aanschouwen mijn god wat zul je stil zijn in je niet-zijn maar je beeltenis in haar verschrikkelijk zwijgen zal schreeuwen in mijn hoofd…

Te jong worden takken soms gesnoeid daar waar oude stoere eiken niet meer kunnen reiken naar een vol bladerdek of naar een voorjaar wat luchtig en ontspannen het licht verspreidt worden takken soms te jong gesnoeid daar waar witte vlokken smelten eer zij vaste grond voelen of in warme wanten landen en wonder ogen laten stralen verglijdt…

In blakend goud ontmoet ik jou aan het eind van mijn eerste levensjaar al zie jij er ouder uit geef ik je toch mijn hand en vraag je om voor even mijn moeder te zijn niet te lang, want moeders sterven voor je ze kent en het geluk wat ik lees in het venster van mijn buurman is gelijk vaders troef, de kaart die hij nooit heeft gehad afscheid…

misschien zien andere ogen het feest nog wel in mij de dansers die kwamen en namen wie ik ben geweest het leest hier als een grote leegte na een besloten bal masqué mijn lach werd in ‘t voorbijgaan afgerukt gelaten is de zucht geen mond meer die er mede zingt ik adem nu alleen vergeven lucht…

Ze leeft ze lacht niet opvallend maar toch ze leeft ze huilt niet te veel want toch ze leeft ze zit in de auto ze rijdt ze leeft ze slipt ze botst ze sterft maar toch ze leeft nog steeds in ons hart.…

Jij was zo groot Jij bent nu zo klein Zo broos en teer maar elke keer weer open je toch je ogen Ik wacht op de dag elke keer en dan droom je weer je knokt je rot je hebt het zwaar en keer op keer dan probeer je het weer en dan droom je weer ik gun je zo jouw droom keer op keer…

In november loopt het land leeg leeg loopt het land akkers en weiden De oogsten,zie ik rijden af en aan aan en af ze laten het land De diepe bandensporen waarin laatste blad valt bij een beetje wind en regen rivieren Maakt op kleinst formaat koebeesten worden dieren met de hun eigen kuddegeest verruilen wei voor stal Het landschap…

Zag ik jou niet eerder, kwam je me niet voorbij zo-even zag ik jou niet lopen net? Zag ik jou niet staan, keek je me niet in de ogen, of was ’t dan een ander die het net als jij deed? Zag ik jou dan voor een ander aan, is het daarom dat ik je niet zag staan? Maar ik dacht toch echt dat ik je zag, tot ik begreep dat ik…

Muren die hemelhoog marcheren Onbereikbaar voor mijn ladder Toch maak ik sprongen Maar val steeds dieper terug Wanneer zal ik het leren Spouwankers dringen door de voegen Ik lees de jaren in het roest De gebakken stenen door de tijd verteerd Begreep ik maar hoe het moest Het kozijn evenaart mijn houding Gebogen en weerbarstig Woordeloos…

Ik weet het niet mijn lief, ik weet het écht even niet. Ik bedoel, ik, die me altijd opstelt als een positivo, ik ben nu even helemaal uitgeteld. Ik vraag me af, hoe zwaar wegen sommige woorden, en hoe zwaar weegt een geste, hoe zwaar weegt soms een gebaar? Als helpend bedoeld, maar als bemoeienis ervaren, heeft dát de echte…

Weer een dag Verdriet en pijn Waarom nog Moet ik leven Het heeft geen zin meer Hier te zijn Mijn verhaal Is reeds geschreven Mijn leven Als een open boek Heb ik al ruimschoots uit Het wachten is Op U mijn God Wanneer Uw hemel Zich ontsluit…

het afscheid is die lege plek aan de horizon waar ik zoëven de zon zachtjes weg zag glijden in het laatste avondrood... Lejo van Kuijeren…

De gevierde vreugde; verloren, vergaan. Verwenst verdriet; verleden dat blijft staan. Terug is de ratio, gepaard met de zucht. Nieuw geboren ideaal, verworven klucht. Als merk gebrand, herinnering die blijft. Verloren geluk, dat nog steeds beklijft. Kapot - gebroken - stuk, bewust, niet bewust. Verdwenen in een ruk, weggevlogen,…

ga maar gauw voordat het bestaan je verder kwelt ga nou word geest word stof word niets ga dood ga…

Het verlangen naar jouw armen blijft stof nu, je wilde immers gecremeerd uitgestrooid in een rivier en in een zee Jouw heengaan bracht een stoet van overledenen op gang naar mij troostend als een verstikkende deken De afstand naar de hel blijft mij vaag als hemelse harpmuziek en gefladder op zoek naar vleugels of een ladder…

Wanneer jij stil jouw handen vouwt de dag aan weer een nacht toevertrouwt geen honderden schaapjes meer telt maar wel talloze boze geesten velt mag ik dan even naast je liggen wanneer jij dons als tijdloos kiest geen uren wint alleen maar verliest de zon weer langzaam op ziet gaan moeizaam ademt tot weer een maan mag ik dan even naast je…