zoals je daar nu ligt onnatuurlijk breekbaar tussen de witte lakens zou ik van je kunnen houden je kijkt me aan zonder iets los te laten maar laat eindelijk wat houvast zien ik beantwoord je blik in stille aanvaarding toen ik wegging bleef de deur open jij kon hem niet meer sluiten en ik heb dat nooit gewild…

Ik zie een man die weggaat. Een vrouw laat hem passeren. Daar gaat een schouder en een heup die ze heeft vastgehouden. Ze zijn nu bij de deur. Het is een messcherpe vouw. De plooien heeft ze al weggestreken. Er valt droge regen tussen zijn hemd en haar rok. Wat zullen ze groeien! -------------------------- Uit: 'Zandloper', 1997…

veelbelovend scheen je de dag tot leven te wekken maar je ging al vroeg onder door rinkelende wolken een stem druppelde binnen ritmisch als neerslag parelend zweet vormde een zandloper onderweg naar op tijd gekleurde mist dauwde doorzichtig ineengestrengelde handen tot warm en koud zich vermengden tot lauw nu regent het harder…

Het spijt me men beste man, maar als mijn bestaan zo pijnlijk/schroeiend/brandend ver(der)gaat opdat de gensters assen blijven sissen zal ik zonder meer beslissen, dat het zo niet meer kan noch verder hoeft te gaan. Brengt uw dageraad pijn in alle cellen van uw zijn? Laat het uw zintuigen ook zo schroeien door vogelgefluit, kindergelach…

Een vriend die mij pas ontvlood Hoort nog lang niet in de dood Hij was een aardig heel goed mens Kende bij iedereen zijn grens Toch moest hij dapper gaan sterven Zodat anderen zijn ruimte erven Zo gaat het leven immers door Al stelt mij deze heengang zwaar teloor Want liever had ik dat men de echte bozen Naar eer en geweten juist eerder…

Nog onlangs sprak ik verre van een vriend Die had naar veler idee de dood verdiend Hij wilde dat beslist van mij niet weten heeft toen met vaart mij het huis uit gesmeten Ik heb hem dat beslist niet euvel geduid Hij had gelijk de rekening moest nog uit Na een merkwaardig ziekbed is hij dan nu dood De kist is verzonken in kleurig glas in lood…

De oude boerderij staat zwijgend in het schemerend land de mist zijgt laag na laag op huis en heem mijn voeten tasten de aarde hier was het dat mijn vader stond wij vonden hem na uren die nog lijken te duren een koude hand lag op zijn borst een glimlach rond zijn mond…

De eerste bloem die uitkwam, in mei daar bij de vlonder Weerspiegelde in de vijver, jouw werk, jouw wens, jouw wonder Het was jouw plek, ons paradijs, je kon al niet meer zonder En dan ineens, dan houdt dat op, de zon lijkt eeuwig onder... Maar toch, toen jij was weggegaan, toen bleef het zachtjes waaien En bleef de zon, en ook de maan, de lelieblaadjes…

Langs de winkels en de aankomsthal, voorbij trefpunt en taxistandplaats, is een roltrap die je wegbrengt. Weg van mij. Zwart op geel staat daar te lezen: Departure of vertrek Jij vliegt weg, ik sta hier als aan de grond vastgespijkerd. Mijn hoofd te vol en dan te leeg; het tochtig schiphol maakt me gek. Koffers afgeladen, handbagage…

om in te schuilen zei je zacht als vertrekkende zomers zich niets aantrekken van naderende depressies als ze je in de kou laten staan en nachten niet meer hoopvol gluren naar de dageraad voor al die kille uren dat je de seconden telt zonder dat de slaap je raakt jij raakte me met dekens vol liefde maar waar schuil ik nu het…

er razen letters van stroop tot snelcement langs en door mij heen soms snak ik naar een boterham soms naar een eerste steen luchtkastelen van klatergoud een wild woud van alleen mijn zinnen en oud opnieuw beginnen.…

De `tijd`maakt met haar geen ruzie meer geweld is in de ruimste zin van het woord een aanslag die op haar voetstappen rust en niet meer voortsnelt zoals het hoort schuifelend over de lange trage gangen vergeet ze waarnaar ze in rondjes spoedde in een kringetje loopt ze vergetelheid weg waar niemand haar tegen kon behoeden herkenbare gezichten…

Hoe mooi is het moment, wanneer nieuw leven onstaat? Nog mooier lijkt het moment, dat de ziel het lichaam verlaat. De rust overstemt ieder geluid, zelfs de regelmatige pieptoon lijkt verdwenen. Haar gezicht ziet er ontspannen uit, alsof ze slaapt, dekens bedekken haar romp en benen. Geen slangen meer die haar schoonheid verhullen, alleen…

Veel heb ik gezworven, verre landen doorkruist. Mijn leven riskerend, reizend door berg en dal. Hier sta ik dan wachtend op m'n laatste reis, niet wetend wat er komen zal. Ooh edele zeeën, door schone rivieren gevoed Ooh waarde aarde, toon mij uw gemoed. Mijn leven geleefd, mijn paden bewandeld. Ontberingen doorstaan, beproevingen beproefd…

Ik sluit mijn vierde ronde in het park en hoor alleen knerpen van het grind triest, dat pas in eenzaamheid de God herontdekt wordt als een vergeten vriend toch, geen woord dat wij delen noch sterfelijkheid noch onsterfelijkheid die ter sprake komen en als er waren grote levensvragen die zijn al lang beantwoord of wachten in de schaduwen…

het volle daglicht tekent vlinders in rotsen wanneer je het baren wiegt gereed om te gaan hou van me tot waar de zee ons breekt of geef me korrels als eilanden tussen bruidsbloemen en avondmaal raak me even aan tot de maan ons in de wind zal scheiden schrei geen rozen of stranden vol wolken in een laatste, witte stilte…

je verdween zo snel als een ijsje smelten kan op een zomerdag…

je breekt me steekt me met een mes een gebroken fles scherpe glasscherven die rondzwerven door mijn hart voor mijn ogen is het zwart ik voel geen liefde meer is dit de laatste keer dat je me pijn doet dat je mijn tijd verdoet ik wil niet opgeven maar ik kan zo niet leven je kan me niets meer geven het duurt nog maar even…

Ik schrijf jouw naam in Jade, zie vage contouren van leven, een verlaten huis, jouw laatste woorden en de liefde die we deelden. De moesson lijkt datgene uit te wissen dat wat ons zo verbond. De zachte en lome overgave aan elkaar en de tijd. Een laatste sonate klinkt uit de achterkamer als herinnering aan wat eens was. Je laatste…

schor schreeuwde mijn keel de laatste kreet ver weg was ze al haar haren door de wind gespreid en op een fiets naar ver geleid zij wilde niet meer keren en zien hoe zij mij in het zeer liet teren…