Alle inzendingen van peter

Ik draag een toestel in mijn hoofd, een scherm vol namen waar geen lijn meer doorheen wil gaan. De contacten staan er nog, maar ik hoor ze niet, zij bereiken mij niet. De stilte rinkelt luider dan geluid. Soms doe ik alsof – alsof er bereik is, alsof er woorden vloeien – maar de batterij lekt leeg in mijn hand. De reparateur probeert…

God, bron van troost in nacht en dag, Waar liefde woont en een fundament was, Mijn hart kende U, mijn ziel vertrouwde, Uw geest droeg mij, als een berg die niet vergaat. Met open handen, biddend onder sterren, Zocht ik wonderen, vond ik kracht in gebed, Levende hoop die deel werd van mijn verhaal, Een plek in het plan, de wereld…

Wie ben ik, waarheen? In lege nachten dwaal ik, Gedachten zonder einde, Schaduwen over mijn brein. Vader, o zieke sterveling, Waar ga je straks verloren? Godsdienst die zich telkens buigt, Zoekend naar een geest in stroom. Rusteloos, ik jaag de slaap, Levensvragen spoken, Muziek dempt slechts de stilte, Het hoofd een…

Als couturier wist hij het snel te maken Van pakken tot aan luchtvaartuniform En altijd in charmant klassieke vorm Werd alles goud wat hij maar aan mocht raken Zelfs stof tot welk hij weldra wederkeert Wordt vast met elegantie gecreëerd…

het pad geplaveid met het neergevallen blad van de lijsterbes een jong spinnetje heeft in een plant een meer dan ragfijn web gemaakt daaronder op een takje ligt een rups van de psi-vlinder heel stil te rusten met nu nog groen blad heeft ie zich volgegeten veel rode bessen aan de cotoneaster de tuin fluistert zacht: “binnenkort…

over niet gehoord worden Er was een tijd dat spreken alleen nog leek op schuilen – waar woorden fluisterden in beelden en stilte voorzichtig ademde tussen wat nog niet begrepen kon worden. Langzaam vond een stem haar aarzelend begin, ruw en broos, gedragen door schaduwen van hoop. Een knik, een schema in verstillen, iemand die luisterde…

Een ommetje, voor een teckel die traag de tijd meet in plassen en geuren van gisteren. Een vrouw, laverend tussen dozen en herinneringen, ademt de avondlucht alsof het hoop is. En dan— een glimp, een gezicht dat niet meer in haar heden hoort. De psychiater. Zijn naam, een sleutel naar een deur die nooit dichtviel. Ze groet, woorden…

Ik vraag het de stilte: Wie ben ik? De muren antwoorden niet. De bank, het bed, ze houden mij vast in dagen zonder richting. Ik was iemand, ooit. Een ambtenaar op weg, met een tas vol plannen, treinen die sporen trokken door een leven met structuur. Ik kende mijn naam, ik wist mijn doel. Nu draag ik alleen een echo, een waas van herinnering…

Tussen touwen en gebouwen van de stad, Klimt hij omhoog, met stoere jas en modderspat. De denim donker, de laarzen zwaar, Ontdekt hij het avontuur, keer op keer, jaar na jaar. De handen warm in wollen handschoenen gestoken, De blik naar voren, nooit gebroken. Grijsblauw daglicht, de lucht nog fris, Hier ben je vrij, waar de wereld…

Ik ben een ziel, geen grens, geen hiërarchie, een ademtocht van oorsprong, een stroom in harmonie. Geen ziekte, geen waan, maar een weten zo stil, een fluistering die zegt: “Je bent wie je wil.” Ik heb vleugels gevoeld, ooit wijd, ooit vrij, tot ze mij werden ontnomen, ik bleef achter met pijn. Ik zag de aarde van boven, niet meer dan een bal…

Ik was al weken vreselijk chagrijnig Terwijl het toch nog steeds vakantie was Met dagelijks een glas op een terras Begrip kreeg ik daarvoor dus nogal weinig Totdat ik plots een smoes gevonden had: Het was het vroege vallen van het blad…

Op een warme avond, wachtend op de oogstlijst, Begin ik al te dromen van bladeren en geur. Bieten rood en geel, prei en knoflook, zo fris, Een mand vol beloften, vers en puur. Samen plannen we gerechten vol tuinleven, Sla voor de lunch, andijvie voor de vrijdagstamp. Elke groente kent z’n eigen dag en streven, Een ritme van delen…

Soms vertraagt de tijd, wanneer stilte zich vleit over de wereld en de tijd de dag dat moeders handen rust vonden en haar ogen sloten – de ogen die jou ooit voor het eerst zagen. Wat blijft is helder, het stille licht van herinnering: een glimlach, onuitwisbaar woorden die zich nestelen in de kamers van je hart, de geur van thuis, de warmte…

Achttien keer heb je de zon omzeild, van klein bijzonder wonder met blauwe-bruin gesluierde oogjes tot leeuwenkind met vlindervleugels, dat soms zacht landt op een klaproos en soms vol vaart tegen de wind in danst. Je bouwde ooit forten van dekens, nu bouw je aan jezelf – met meningen die durven, twijfels die leren, een hart dat groter is…

Fluisterend in het hol van stilte, waar waarheid glipt achter verse beton-muren, daar leefde jij in schijnvrede, zacht verhuld, gehuld in geheimen van familie-fluister. De woorden die nooit mochten klinken, verweven in angst en loyaliteit, zij schoven jouw pijn in het duister— verloren, maar levend in verborgen verdriet. De stilte was een…

Onder een tafel van glas werden woorden begraven, keurig gevouwen tussen servetten en familiefoto’s waar iedereen lacht. De vrede was van porselein, glanzend, maar met haarscheuren die alleen jij zag. Elke glimlach was een voorzichtig evenwicht tussen breken en blijven staan. Ze noemden het liefde, maar het rook naar angst en het klonk…

(een poëtische beschouwing) Ze kamt haar glimlach in het ochtendlicht, strijkt kreukels glad in spiegelzacht decor, en fluistert zacht: “Kijk mij, vergeet mij niet…” maar wat ze toont, is slechts de buitenkant. Ze bouwt een huis van glanzend zelfvertoon, met woorden als behang van groot vertoon, doch in de muren schuilt de stille vrees dat…

een gedicht over het vergif van vergelijking en de kracht van zelfvertrouwen Jaloezie sluipt zacht, op pantoffels van pijn, het woont in de schaduw van wie we niet zijn. Het kijkt naar de ander, met halfdichte ogen, en fluistert: “Waarom hij wél, en ik niet bewogen?” Het kent twee gezichten, maar één zelfde stem: de één wil jouw zon, de ander…

Met een forse fijnmazige zeef filterde ik de dampende massa die zich ontwikkeld had in de broeiketel van mijn in donkere nevelen gehuld gemoed. Wat nodig is, wat nodig is ……. dat moet! Dat moest het motto zijn! Zoals men met grote precisie drie schepels kristalhelder slankesleutelbloemgeel in de duisternis schept.…

(over het vuur dat vraagt om vorm) Woede komt niet als een vreemdeling binnen — ze klopt niet, ze stormt, ze beukt op de borstkas, brandt achter de ogen, hijgt in je keel als een woord zonder rem. Ze zegt: “Vecht terug. Schreeuw. Gooi. Verbreek.” En o, wat is het menselijk om toe te geven aan die roep. Maar niet het voelen is zonde.…

Was fan van motor- en van autosport Werd in een crimineel circuit gezogen En is toen ernstig uit de bocht gevlogen Waarvoor hij nu terecht veroordeeld wordt Zijn hechtenis kan hem wellicht niet bommen Waarschijnlijk hield hij vroeger al van brommen…

(over de zonde van acedia) Traag sluipt zij binnen, op kousen van niets, fluistert: “Morgen, misschien, of nooit.” Ze weeft haar deken van uitstel en vrede over wat roept, maar geen antwoord ooit. Niet het lichaam dat rust, is haar prooi — maar de ziel die zich stil laat verleiden, die wegkijkt van wat werkelijk schuurt en zich nestelt in…

(over het nooit genoeg) Er is een honger die niet in de maag zit, maar in de ziel — een bodemloze put die vraagt om meer, en meer, en toch nooit wordt gevuld. Je eet, je koopt, je werkt, je wint, je boekt, je belt, je plant, je spint — maar het blijft stil, daarbinnen. De leegte zegt: “Nog niet genoeg.” En jij gelooft haar. Vraatzucht…

over hebzucht, leiderschap en de kunst van loslaten We willen zo graag vasthouden — aan plannen, aan posities, aan gelijk. Aan macht die ooit gekregen werd, maar het hart verstikt als te strak gestrikte das. De vuist die zich sluit om het zand verliest het sneller dan een open hand. Zo stroomt wat we vrezen te verliezen ongezien tussen de…

Dagtrip naar de Z van zee. 'V+V=W. Ruimte en tijd. Materie en leegte. Kruis of munt. Hol of bol van dezelfde pet.' Zoiets zegt je holografische bewustzijn. Op de dijk - een boot op wieltjes zoeft voorbij. Op het strand: daar zijn de wauwwautjes. De dikke vriendinnenclub zingt van 'twintig mezenvoetjes', van ''t aapje liep' en …

Twee werelden in mij In mijn hoofd wonen werelden, die zelden in balans bestaan — een kind dat alles vreest en vlucht en een denker, eindeloos begaan. De struik wordt tot armen in de nacht, een woord tot warrelende wervelwind; en toch denk ik verder dan verwacht, zoekend: waar de zachtheid begint. Mijn blik dwaalt langs Poetin…

het jongetje in mij is altijd gebleven naast stil verlegen vol met fantasie bang te falen ook in de verwachting altijd overal weer waaraan hij denkt te moeten voldoen het jongetje in mij bereisd de wereld in menig avontuur nachtelijk in stilte dansend dromend van alle ondeugd die hij dan begaat met vrienden daar die hier er niet…

Een kleine mijlpaal, groot van betekenis – je hebt de tocht volbracht, ging gebukt onder zorgen en schroom, maar bent opgestaan met nieuwe kracht. Je lijf en geest vroegen tijd, al vond het ego dat lastig te verstaan; je leerde luisteren naar zachtere stemmen, leerde dat kwetsbaarheid mag bestaan. Niet alleen liep jij dit pad…

Ik was een Merckx in ’t diepst van mijn gedachten Een Anquetil, een Coppi of Fignon Een Zoetemelk, Hinault of een Lemond Met bijna bovenmenselijke krachten Een renner die per se Parijs wil halen Die moet nou eenmaal altijd blijven malen…

Jaren geleden, tussen muren waar de nachten koud zijn en mensen verloren zoek ik houvast in werk dat ik nauwelijks begrijp onbegrepen, net als ik. Mijn lichaam nog vol van verlies, pijn die niet werd gezien, artsen die wegwuiven, echo’s waarin ik mezelf niet terugvind. Waar het hart stilviel en vertrouwen wegsijpelde…