Alle inzendingen van peter

in azuurblauwe lucht drijven wolken, zacht als wol een vlam blaast warmte in het bollende doek een mand vol mensen zweeft langzaam omhoog hoog genoeg voor een blik die alles overziet laag genoeg om de aarde nog te voelen de mensen nog te groeten stilte heerst boven drukte daar beneden we varen op adem van de wind als veertjes zo licht…

de ruimte tussen jou en mij gastvrijheid… is geen open deur alleen maar het openstaan — voor wie jij bent, voor wat ik ben voor wat daar nog tussenin gebeurt het is niet het geven van ruimte maar het samen maken ervan een plek waar jouw verhaal naast het mijne mag bestaan zonder haast, zonder oordeel gastvrij ben ik wanneer ik jou zie…

jupiter hoog aan de hemel in het westen op een meidoornhaag vliegt een wit nachtvlindertje ineens middenin een overweldigende zoete kruidnagel- achtige geur wandelen onder een berk staat een egel wat op te eten hij laat zich rustig bekijken en neemt dan de benen door hoog gras en duikt dichte struiken in…

in het allerlaat- ste licht van de dag draait een man z’n achterdeur op slot, prevelt een merel z’n avondgebed…

wat eens onze Prinsessendag was klein en koninklijk van aard groeide uit tot het feest van vorsten een dag die volk en vaderland verbindt van Wilhelmina tot Juliana Beatrix en Willem-Alexander vierden en vieren wij de vorst om elkaar samen te binden Oranje kleurt het land die dag op pleinen, straten, in de lucht de vrijmarkt vol oude schatten…

mijn staat van leven laat mij zijn, laat mij liefhebben de klank, het spel – niets is te veel het ritme uit verre landen vrijheid in het verschiet het leven als spel – zoals ik het zie in stilte groeit een zachte kracht als een toverspreuk, een wereld die lacht een vlam die door de ziel gaat waarvoor woorden niet bestaan het sein van…

waar eenzaamheid zachtjes bloeit en stilte door de kamers groeit komt zij als zon op iemands dag met warmte, woorden, zachte lach een bloem van zorg, van trouw en kracht die zelfs in schaduw vreugde bracht ze opent harten, geeft ze geur — De Zonnebloem, een stille fleur met huisbezoek en luisterend oor een wandeling, een praatje, steeds…

met een rugzak vol verhalen gevuld met wat was en wat jij leerde sta je aan op de drempel van vertrek klaar om opnieuw te beginnen wat achter je ligt vormde en verrijkte jou wakkerde je nieuwsgierigheid aan waar liggen mijn grenzen wat roept mij verder je draagt met moed in je hart het weten in je handen ik ga weer op pad de horizon…

Een bronstig hert uit Ellemeet Zocht zeer luidruchtig naar een date Maar sip zei hij: ‘Wat ik ook brul, Het aantal dames blijft maar nul’ Tot eentje reageerde met: ‘Leuk dat u ook lysdectisch bnet!’…

je kunt vrede vinden in jezelf in je huis in de stilte van je dag Je kunt rust ervaren met wie je bent, met waar je leeft met wat je doet maar dat is niet genoeg want vrede in jou brengt nog geen vrede in de wereld om je heen en dáár daar kunnen en mogen we geen vrede mee hebben vrede vraagt actie van jou van mij van ieder…

van Buenos Aires tot het Sint-Pietersplein klonk herderlijk sereen jouw stem “Een arme kerk voor de armen,” sprak je zacht bracht zo het Evangelie met volle kracht je kwam van het einde van de wereld hier het hart vol liefde, zonder sier of machtsvertoon je woorden eenvoudig, maar diep van zin brachten waar duisternis was wereldwijd hoop…

een meisje vol dromen, vijftien lentes jong schetst stil en fijn met potlood of penseel als dauw op bloesem in ochtendlicht de werelden in haar hoofd op doek of papier ze leest en dwaalt door verre verhalen in boeken kan zij eindeloos verdwalen alsof de tijd gewoon even stilstaat wanneer zij door haar universum reist waar klaprozen fluisteren…

Ik baarde opzien bij het paasontbijt Mijn ogen zaten half achter de luiken Je kon de alcohol nog heel goed ruiken Toch was ik er en ook nog eens op tijd Geen kunst was er voor mij dus blijkbaar aan Een keertje wonderbaarlijk op te staan…

velen stierven en velen sterven nog door oorlog, door geweld juist in de strijd oorlog en geweld te stoppen we staan stil - twee minuten maar stil zijn alleen is niet genoeg wie écht herdenkt kijkt niet weg maar ziet de prijs die zij betaalden voor de vrede die wij beleven mogen echt eerbetoon ligt niet in bloemen niet in vlaggen halfstok…

in ‘t voorjaar van vijfentwintig, fris en nieuw bracht Schoof zijn nota, koud en zuur een document vol plannen en bewuste keuzes maar de Kamer dacht: “Dit is schone schijn?” de lastenverlichting die blijft nog even uit hoewel werken zou lonen, beloofden zij luid een akkoord vol beloften, vers van de pers is zo verworden tot een koude douche…

even iets meer wind en het sneeuwt bloemblaadjes van de Japanse kers…

aan de Kasteelweg, waar dromen ontwaken speelt sinds 1916 een club met een ziel Sparta, oeroude trots van rood-wit Spangen met strijd in het bloed en het vuur in het hart in 1888 al begon ons prachtige verhaal de oudste profclub – een rood-wit signaal met Bok de Korver, een legende, een held de bal aan zijn voet deed wat hij hem vertelde…

in de schemering enkel nog het iele knip- knip van een snoeimes en van verre de zachte zang van een merel…

drieënveertig prachtige lentes jong ben jij een vrouw vol energie en kracht met een motor als brullend vehikel ben je ook wereldreiziger in hart en ziel dit heerlijke avontuur met jou delend is jouw knuffelbeer altijd dicht bij jou werd zelfs met husky’s voor een slee onlangs nog het mooie Lapland verkend als een moeder zorgzaam en betrokken…

in kleuren en klanken leeft hij voort de man van penseel en akkoord zijn handen vol verf, zijn ziel vol muziek een uniek kunstenaar, raadslid en hart hij schilderde dromen op muren van steen bracht licht in straten, bracht schoonheid strijd tegen graffiti werd ruimte voor kunst dat jong talent vrij en bewust ademen liet met trillende snaren…

Men dreigt het Dolfinarium met straf Omdat ze van hun zeezoogdieren vragen Zich alsmaar onnatuurlijk te gedragen Nu leert men ze dus vast die kunstjes af Ach, laten wij ook stiekem blijven wensen Dat dit ooit mogelijk zal zijn bij mensen…

als jarige vent sta je daar dan een krachtig mens vol levenslust naast de rots en trots in jouw branding die jij jouw liefste lief noemen mag met haar reis je de reis van het leven als minnende man en liefdevolle vader avontuur, dat zit jouw in het bloed is het niet als ondernemer ondernemend dan wel een verkenner van de wereld die nu ook…

de grond ademt zwaar, een diepe zucht een dreiging sluimert in de lucht geen waarschuwing, geen enkel signaal plots splijt de wereld, bruut en fataal huizen dansen op hun broze benen beton versplintert, staal gaat wenen straten kronkelen als buiken open alles wat vast leek, blijkt hulpeloos schreeuwen verstikken in stof en steen de stad…

opgeslokt door golven van gedachten gevangen in de buik van tijd de zee raast door mijn dagen de storm laat mij niet vrij controle is een schim geworden steeds ontglipt het uit mijn hand ik wankel op een brug van schaduwen geen vaste grond, geen zeker land mijn geest cirkelt als gierende vogels boven een bodem diep en zwart mijn adem zoekt…

Ik stond op en was opeens gekleed in mijn oude leeftijd. Een moment kleefde mijn blik aan het glas dat ik dronk: mijn hand in brons gerimpeld, de piano onbespeeld. Ik had nu een bevende toon, wiskundig gevoel voor oneindigheid. Het was als altijd nacht en ik zag haar liggen in een zonderlinge eenheid van gemurmel en slaap, tot ze draaide…

als zand dat door vingers glijdt een schaduw in de ochtendtijd zo is de jacht naar groots en meer een echo in een lege sfeer we bouwen torens hoog en breed vergeten wat er echt toe deed vergaren goud, vergaren macht maar zien niet wie op ons wacht de spiegel fluistert leugenzoet kent niet wat de ziel ontmoet wat blinkt, vergaat, wat schittert…

Door grootheidswaan en onderschattingsfouten Lijkt Trump z’n vredesplan een grote flop Zijn missie loopt nog meer vertraging op Dan die van NASA ’s Boeing-astronauten En met zijn opgeblazen eigenwaarde Daalt hij natuurlijk nooit terug op aarde…

je ging met de zon en een stralend gezicht - je kwam nooit meer weerom ik nip aan jouw kom nu en ik schrijf met je pen nu ik je fluister ik … niet slapen ik … niet eten en al- le licht is duister het park wacht op het ochtendlicht en jou…

niet in de kleur van iemands huid niet in een naam die anders luidt niet in de taal die iemand spreekt niet hoe een stem door stilte breekt diversiteit zit in de geest en ziel in hoe je voelt, hoe jij beweegt in dromen die je laten vliegen in wat je liefhebt, wat je ziet inclusie is de hand die reikt die ieder welkom heet en wijkt voor…

vandaag draag ik twee sokken, niet als paar maar als teken dat jij er mag zijn, precies zoals je bent een stip, een streep, een kleur zo fel speciaal samen vormen zij jouw unieke verhaal jouw lach, jouw kracht, zo puur, zo klein maakt de wereld zachter, mooier, fijn jij ziet wat wij vaak niet meer zien geeft liefde en onvoorwaardelijke…