Natuurlijk kom ik terug, zei je en pakt de stoute schoenen ga maar, ga maar en tart mijn tere ziel loop langs de zilveren stranden en waai de wind die zacht je ogen kust en leg je lege lichaam in de duin, die afscheid heet ga maar, ga maar ik zal je later zoeken.…

Het vertrek verrast je in een oogwenk Ergens in december wanneer de dag twijfelt tussen ontwaken en de sluimer van paarse lucht. Wanneer men een slordig zeil hijst Met slingers en handen die wapperen naar haar. Alhoewel ik toen huiverend over de reling leunde. Verdraag ik de ruis, de grijze toon van havens niet meer. ‘Ik vertrek’ zeg je en…

je hebt me van mijn hart bestolen jaren gelee heb je het verstopt alleen voor jou heeft het geklopt als je het daartoe had bevolen je hebt me van mijn tikkertje beroofd wist mij hartloos te verblinden ik droomde ‘t zelfs niet terug te vinden trouw heb ik mijn leven beloofd te lang zijn wij al geen beminden te veel heb ik me uitgesloofd…

je leven ging voorbij we drogen onze tranen wat achterbleef is enkel een cocon terwijl de avond valt het stiller om ons wordt vlieg jij als vlinder verder naar de zon wat overblijft voor mij zijn de herinneringen aan wat je hebt gedaan aan zoveel lieve dingen al vlinderde je weg toch blijf je hier bij mij want de liefde tussen ons…

Als 't rouwrumour rondom jou is verstomd de stoet voorbij is van de schuifelende voeten dan voelen wij dat er een diepe stilte komt en in die stilte zullen wij jou dan opnieuw ontmoeten of in gedachten tegenkomen Het is alleen het lichaam dat is weggenomen niet wie je was en ook niet wat je zei We zullen altijd nog in stilte met je praten…

zwijgend staan we op het perron scheiden hier onze wegen ik kijk naar jouw ogen maar jij kijkt mij niet aan we zouden voor altijd vrienden blijven je wilt nog wat zeggen maar je trein komt aangereden een vluchtige afscheidskus maar ik laat je niet gaan in mijn hart en gedachten ben je voor altijd bij mij gebleven…

Strevend naar een relict bedwing ik mijn gedachten M’n zielsbevinding in conflict, kan ik eeuwig op je wachten Ontslapen in een bloembed onderga je sneeuw en kou Wat onze samenkomst belet ook al hou ik veel van jou Ik zal je altijd blijven missen Leg m’n hart hier bij je neer, want ik kan me sterk vergissen Maar ooit zien we elkaar…

denkend aan de dagen die wij doorbrachten met respect voor elkaar geschapen dacht ik dat nou echt? huilend om de dagen dat jij schreeuwde tegen mij terwijl ik echt probeerde om te doen wat jij mij zei. denkend en huilend ik denk meer dan ik huil mis ik de weinige nachten die draaiden om jou en mij. ik zou meer willen denken en vervloek…

ook al ga je een weg die je nooit had gedacht te zullen gaan ook al voel je diepe pijn, verlies, een niet begrijpen ook al denk je: nu doe ik het anders -beter misschien- laat het goede dat was niet mee verdwijnen in de tijd maar boven drijven -af en toe- blijven…

en als je later tussen je vele kindjes rondloopt je vrouw een stralende blik toewerpt en zij van de lichtjes in je ogen houdt denk je misschien aan mij of wat ik nu ben en je vraagt je misschien af wat er van me geworden is en of ik ook zoveel cadeautjes krijg en of ik ook gelukkig ben en daarna vergeet je me tussen de kalkoen en de champagne…

ze vliegt door de lucht hoog de zon speelt met haar blonde krullen en ze vliegt een lach speelt rond haar mond haar voeten bengelen boven haar hoofd ze lacht en vliegt over dromen in wolken ze vliegt met gesloten ogen en valt…

Brengen met geluk. Groeien met slingers. Feest is een gebed van wat vergeten mag worden. Ik met mezelf en jij met meer dat ik wil versieren en geven als jij weer staat waar ik wens dat je blijft wachten tot ik weer gelukkig eenzaam ben en op jouw laatste kerst kado lijk.…

de uren knallen nu champagne flessen vol met schuldgevoel het vuur loeit door de lichamen de drank mist nooit zjn doel het dooft de onlust en verstilt de vragen het brengt het knagen tot een vage rust het leven is te dragen als de nacht wordt aangemaand meer daglicht toe te laten het geweten wordt gesust ga de duisternis maar haten…

Van beneden uit de vallei nemen we mee uit een beek drie witte steentjes voor op de top van de berg een oeroud ritueel dat zo persoonlijk wordt wij hechten ons aan spreken toe het vertrouwd warm wordend gewicht dat we achterlaten op de top met veel wijze woorden en spijt in het hart We dalen lichter bezwaard af er wordt op ons gewacht…

Het verleden Waarin je blijft Met je gedachten Geen toekomst te verwachten Het verleden Koester de pijn Het verdriet van binnen Geen plekje voor te vinden Of het verleden Afgesloten als een boek Dat uitgelezen werd Afscheid van het verleden Waarbij herinnering blijft Als een foto Gekoesterd in een boek Afscheid van het verleden…

je komt en je gaat. je moet weer terug naar je internaat. Je laat me hier alleen in dit stille huis. Maar lieverd wanneer kom je weer thuis? Je laatste kus en laatste blik. Je lieve woorden..ach maak je niet dik. Volgende week sta ik weer hier. Jij bent toch mijn knuffeldier? De trein vertrekt en ik kus je gedag. tot maandag. Maar nu moet…

Als een sneltrein door dit leven is alles van voorbijgaande aard. Niets om na te streven, slechts doorgaan in volle vaart. Op verlaten stationnetjes kijk ik verveeld in het rond. Ik hou mijn adem in, mijn hand vastgeklemd op de mond. Mijn verwachtingen, ik heb niets op het oog. Ik ken ze niet, zijn ze dan bij voorbaat te hoog? In…

als de nacht weer van de morgen is maar, ik nog slaap en in mijn dromen jouw ogen weer geniet je hemelbed opschud en niemand nog mijn tranen ziet die ik dan telkens weer laat komen en als de zwarte schaduw weer verdwijnt heb ik mijn ogen opgeslagen naar de dag waarin geen zonlicht meer verschijnt…

Een tafel Een stoel Een beker Een verhaal Verlaten en stil Een geschiedenis Gaat op in het niets…

Het is stil in huis, ik zie je foto staan. M'n ogen branden, er vloeit een traan. Ik sluit m'n ogen en houd m'n adem in. nooit wil ik weer wakker worden, mijn leven heeft geen enkele zin. Ik open toch m'n ogen en zie je foto staan, m'n ogen branden er vloeit opnieuw een traan.…