Lieve mensen, hedenavond is het met de mensheid toch nog goedgekomen het einde van de wereld is goddank voorlopig van de baan er heeft vandaag weer iemand naar zijn eigen angst gekeken en het toch gedaan.…

wat jaagt je door stormige zwarte nacht doet je bijten van iedere rijpe vrucht zonder ooit een boom te planten zo hopeloos op weg naar je graal nu alle mythes opgeblazen zijn wat rest er te geloven zoek niet in donkere hoeken tussen spinrag en bederf de honger in je oogopslag hoe je uitzinnig feesten wil danst met starre gestolde lach…

Zoek me in de uiterwaarden achter het riet van de rivier volg het karrenspoor der paarden en breng je diep verlangen hier wil mijzelf met jou vermannen tot natuurlijk vrouwelijk schoon vul de kruiken en de kannen met passie uit de onderstroom tussen lelies wil ik dansen tot we samen overvloeien op het veld waar levenskansen met de laatste…

Alleen met mezelf kan ik goed overweg Alleen met mijn handen kan ik maken wat ik wil Alleen mijn lippen kunnen zeggen wat ik meen Alleen mijn hart is vol met dat van jou Gewoon wat ik zeg wat jij hoort Wat ik nooit versta naar jouw woord Ik ben niet zo vaak Alleen wat ik ben.…

Sommige dagen zijn mooi, andere niet. Sommige dagen zijn uniek, andere niet. Sommige dagen zijn te mooi om waar te zijn, andere niet. Sommige dagen droomde je al eeuwen van, andere niet. Sommige dagen laten je de werkelijkheid zien, andere niet. Sommige dagen doen je schrikken, andere niet. Sommige dagen zijn nachtmerries, andere niet.…

De buitenwereld zie ik niet als een innerlijke veste door al wat daarin tekort schiet haal ik uit mijzelf het beste het is genoeg alleen te zijn in poedelnaakte kwetsbaarheid ik hou de roedel aan de lijn als hondsvod zonder zielenpijn binnen grenzen van het voelen deert mij de buitenwereld niet ga de weg die wij bedoelen en die alleen…

De weg van steen zal mij verraden, het harde pad ondersteunt en wil mij beschermen, tegen voetstappen zo instabiel en ondoordacht. Maar ik weet dat het geen steun mag zijn, vertrouwen moet ik op mijn enkels en niet op de harde weg. Het brandt aan mijn voeten, de blaren zo dik. Doorlopen, doorgaan, doorzetten, niet vertrouwen op dat onder mij…

liefste vijand het is tijd om los te laten vergeven en vergeef mee meet de lengtes in gelijke zeemijlen wee glimlach dan zacht langs getijden die weemoedig zijn krijt de rots met een schreeuw tot een witte muur een meeuw droomt het uur ruim boven het duin drift op rivieren langs ondergelopen stranden de tranen zijn niet minder en zie…

Het gezicht van het gedicht verandert steeds weer van richting het kijkt me niet aan laat staan dat het me wil vertellen wat er zoal speelt in het woord dat het niet vinden kan het staart ….. ligt het dan in het hart onbesproken of is het soms maar een idee een vreemde die dichtbij kan lijken in een spinsel van een achterdochtige…

De aardappel gaat bescheiden gekleed en komt uit de aarde, zoals u wel weet De schil kan men beter laten liggen die dient weer als voer voor de biggen Maar ook zónder zijn bruine jas komt de aardappel goed van pas Want na koken, bakken, of uit de frituur proeft men de rijkdom van moeder natuur Soms smaakt hij het best, al klinkt het…

In je korte grijze krullen zie ik nog steeds de lange lokken van het meisje om te smullen dat met mij wil samenhokken je ogen hebben meer gezien dan wij ooit nog kunnen delen en alle ervaringen van dien steken spaken in ons spelen het is je stem die mij beroert alsof de tijd heeft stil gestaan nimmer in passie uitgevloerd en eeuwig met…

Terwijl de fuiken drogen, druipend van het zilte nat braakt de zee onverstoord haar golven en spoelt ze de netten schoon, die visloos wachten op Siel , de oude zeebonk, met zijn kromme pijp en aftandse zuidwester Een oud vissersvrouwtje kaakt wat verse haring De stank van vis lokt meeuwen die -op de hun zo eigen wijze- danken voor…

Als de zon bijna ondergaat en de zee zilver kleurt in het late avondlicht het strand langzaam leegstroomt de maan al in het zicht en de vloedlijn een glanzend lint van schelpen en wier achterlaat wordt het stil en sereen Met alleen het ruisen van de golven om me heen Dan dooft langzaam het licht van de dag en omarm ik de nacht waar de sterren…

in het voorbijgaan aan het venster glimp van vervaagd verleden verbleekte silhouetten vervluchtigd tot schimmen in de verstreken spiegel van glas…

Buiten groeien hyacinthen in een kleur die ik niet ken er hangt schimmel op de plinten van mijn kamerbrede pen alle woorden zijn gewassen in de post die ik niet lees droge jus in holle kassen van ontbonden draadjesvlees zijn de bloemen zwarte linten om de armen van een wees wijs mij alle hyacinthen in de tuin die ik niet vrees.…

Marktkoopman in wijze woorden de spullen zijn je toch de baas het gebed dat wij verhoorden zet weinig bloemen in de vaas verscholen in een regenjas hou je de hunkering tegen al jouw gedichten die ik las zijn aan ons niveau ontstegen wie het pensioen nakend ziet verkoopt alle volle kramen tegen het geestelijk failliet van de meesters zonder…

Zon op, dauwdrup aan dennennaalden glinster aan konijnenvacht etend van gras koolmeesje hipt, pikt en vlucht, snavelvol eekhoorntjesspel in top van de eikenboom bosgeur, dennenreuk, vlier en lijsterbes ….rust-verstorend hondengeblaf in de verte irritante stem roepend om gehoorzaamheid weg is de illusie van een sprookjeswereld door onverschilligheid…

Omhels het leven Omhels jezelf Omarm de bloemen Niet drie, maar elf Omvat de liefde Vang op, zend uit Omvat de warmte En alle geluid Stuur het naar allen Naar niemand en zij Stuur het naar jou Naar hem en naar mij Zend de energie rond Die positief is Nooit was ze meer nodig Niet eerder zo'n gemis De wereld heeft je nodig Jouw warmte…

Het was weer bijna als vanouds in elkander vrij gevochten verzengend ver van al het kouds wringen onze laatste bochten snakkend naar de pure vormen die het leven inhoud geven hier het haakje voor de wormen daar de zeilen om te reven varend op het kompas van maan stap ik over op een klipper ik stop mijn netelig bestaan als verstokte crisiswipper…

vermoeidheid is een reden om eens geen gedicht te schrijven... leemte is misschien een beter alibi ofschoon uit leemte iets kan groeien dat wellicht beklijft en zich toch weer laat beschrijven…