Roerloos water klotst tegen de wal, regenwolken die voorbij drijven. Ik hou me een spiegel voor en zwijg, zoals ik nooit eerder heb gezwegen. De aarde die altijd wel draaien zal, zo zal ik altijd gedichten schrijven. Als ik maar weer inspiratie krijg, zoals ik die vroeger heb gekregen. Door mijn haar jaagt de gure wind, ik kijk heel even…

En luid lachtte het groene gras, toen ik op m'n gemak 'n boekje las. De winter werd de mond gesnoerd toen de zomertijd werd ingevoerd. Blauwe luchten boven het terras, terwijl het maar net 09.00 uur was. Duitsers werden in bussen vervoerd, toen de zomertijd werd ingevoerd. Een toeriste, oud maar nog kras, sleepte koekjes mee in haar tas…

Zonnestralen op luid lachend gras, dat zichtbaar meebuigt in de wind. De wereld draait zich om z'n as, buiten hoor ik een spelend kind. De lente nestelt zich in alle rust, het wolkendek, eerst dik, breekt. Het is stil nog hier aan de kust, waar stilte zwijgend de passie preekt. De nacht voorbij nog stil dromen, maar al waakzaam, met ogen…

ik kleurde vroeger met m'n stiften het ene na het andere kasteel dat ergens in de lucht, of wist ik veel, bestond en niet alleen maar in mijn schriften in mijn beleving waren al mijn giften de variaties op één groot geheel waaruit het ideale tafereel waar ik het oog op had, zou zijn te ziften een tekening van Jezus aan het kruis of sjouwende…

Ik snap die mensen niet, die alsmaar blijven leren, de mensen die tot hun 30e studeren, om maar te zorgen voor de perfecte baan, mensen die voor genieten niet open staan. Mensen die altijd naar beter zullen blijven streven, maar nooit hebben gehoord van plezier in het leven, nooit eens flink uit hun dak zijn gegaan, en ook nooit eens iets verkeerds…

Als ik mijn beide handen boven de toetsen houd, dan gaat alles vanzelf en bijna zonder fout. De letters vormen woorden en de woorden weer een zin, hoef bijna niet te denken als ik weer eens begin. Zo ook nu weer dit gedicht uit mijn gedachten op papier ik zie het wel als een gave als ik dat zie zo hier. Het is fijn om te kunnen delen…

Ik zal de lucht blauw kleuren, het gras groener dan ooit tevoren. Ik zal de zon fel laten schijnen, de nacht minder lang laten zijn. Ik open voor jou alle deuren, ik zal je de vogels laten horen. Verdriet zal ik laten verdwijnen, en geef je een leven zonder pijn. Ik zal altijd naast je staan, je hand vasthouden als je wil. Ik zal je troosten…

Een verdronken vlinder op het water, hij drijft voorbij en ik kijk toe. Geen gedachten aan toen, aan later, ik sluit mijn ogen, voel me moe. Ik tel minuten af maar zonder doel, waar ga ik heen en met welke reden? Vandaag geleefd zonder enig gevoel, en blijven hangen in het verleden. En een zanger zingt zijn lied, over liefde, over liefde…

Verkruimeld Als een vastgepinde vlinder Het stof van zijn huid gespoeld De lust, de overlast afgeschud Graait en tolt en zoemt Iemand onder mijn harnas Wisselt van geest en gezicht In een bekende schemer Een soort pluimgewicht…

de strepen uit de rode pen alarmkreten die gedoemd zijn te verdwijnen in het land van On boze blikken raken verdwaald verklikkers zijn hot complicaties verschijnen in het land van On krachtdadige slagen in de lucht beïnvloeden de positieve gedachten die kwijnen in het land van On planken voor hoofden pasklaar gemaakt maten gestandaardiseerd…

Langs de havengeul Hangen zwaluwstaarten aan de draad Jij vangt de flarden van hun lied In jouw bloes dat bol staat als een zeil Aan een bezemsteel geknoopt Alsof je in matrozenpak in het kraaiennest kroop Op de boegspriet een radeloos evenwicht vond Het schip ligt aangemeerd Dan scheert een meeuw Hapt naar jouw tepel De zoetzure bes…

Luister eens naar het kloppen van je hart, Voel maar: de donkere golf van je bloed Stuwt je voort, steeds verder weg uit de kust. Je denkt dat je nieuwe dingen ontmoet En dat een happy end op waarheid berust, Maar alles blijft bij het oude, meisje. Als je dat weet, komen de jukbeenderen Vermoeid en scherper in je huid te staan En je zult zijn…

’t Is bijna vijf uur in de morgen Nog dekt het zwart de sluimer zacht En weet zich in haar veilig geborgen Die zich liet wiegen door de nacht Ik sliep de slaap der rustelozen Niet meer dan enk’le korte uren Waarin ik even mocht verpozen Een droom, hoe kort slechts zou zij duren O, mocht ik toch eens langer blijven Waar vredig dromen mensen…

Diep over zichzelve heengebogen Zodat zij mij niet binnenkomen zag, Verhief zij uit de nacht haar donk're ogen En dromen sloten een geheim verdrag Met alles wat men wakend moet gedogen. Zwijgend betaalde zij het hard gelag Een mens te zijn, die telkens wordt bedrogen, Godin met gekortwiekte vleugelslag. Eenzaam keerde zij terug naar het…

Nors zwijgend sta ik aan je graf, ik heb een roos op je steen gelegd. Ik ben stil, stiller dan ik ooit was, want feitelijk is alles al gezegd. Je dood kwam te vroeg en was laf, maar misschien zie ik het verkeerd. Ik zwijg maar ... ik pas, ik word door onzekerheid verteerd. Met mijn whisky in gedachten verzonken, hang ik aan de bar, en wordt…

Ondeugende ogen die naar me staren, net zo ondeugend als zijn lach. Nog klein en nog jong van jaren, genietend van iedere nieuwe dag. En áán gaat de tv, álles aan de kant. En Geertje zegt: "Opa, hollen met die band"…

Ook wel zetel, troon, Als de koningin gezeten, lezend voor de Staten Generaal, vanuit papieren niet zelfgeschreven proza, maar fictie van de minister-president.…

Het leven zit vol schakels en jij bent er daar één van. Ik heb er al een heleboel en maak er maar een ketting van. Die zorgt dan voor de aandrijving van de molen van het leven. Ik ben best wel benieuwd wat die mij nog gaat geven.....…

Langszij de kentering van het getij Drijven de dode dingen aan: een kist, Een uitgeteerde boei van een vermist Schip dat ergens met een zware slagzij Op de bodem rust. 's Nachts, door een list, Komen de geesten uit het water vrij En waaien aan het strand voorbij. Zij koersen in de duinen op gegist Bestek tot aan de eerste nevelbank, Dan…

besturen is georganiseerd dienst verlenen effectief door degelijke kennis van zaken communicatieve vaardigheden en sociale instelling gespierde handen die het stuur hanteren worden vanuit het zenuwstelsel voorzien van positieve prikkels intuïtief neigend tot het kiezen van juiste directies voor het zelfstandig opererend orgaan door gebrek…