De wekker wordt wakker en piept mij uit mijn droom er sluipt een piepkuiken door mijn living-room Ik bel de huisbaas hij geeft niet thuis en vraagt of ik na de piep wil inspreken nee, dat wil ik niet Ik stap op tramlijn 3 buiten mijn eigen incheck piep tel ik nog zevenenveertig in- en uitcheck piepen Een vrachtwagen rijdt achteruit…

en zij samen grijs geworden zaten samen op een bank en keken naar hun zee hun lucht was zilverblauw zilvergrijs glinsterden hun golven…

een vrouw een man oud en oud zaten op een bank en keken naar de zee en hij zag en zij zag dat hun zee weer de zee geworden was…

Ik zal gaan O met genoegen zal ik gaan met diepe vreugde en trompetgeschal ik zal gaan Als jij roept zal ik gaan mijn werk mijn eten en mijn handen zal ik laten staan als jij roept zal ik gaan Als jij roept in de morgen in de middag in de avond in mijn dromen in mijn waken als jij roept zal ik gaan Ik zal gaan al breken…

Hang niet met je hoofd in het verleden Maar hou hem vast, hier in het heden…

telkens als ik baanbreek en zwaarwegend aanwezig ben weifel ik willens en wetens zonder weerga wederkerend op het gebaande pad maar als ik wegen baan weegt niets op tegen het weven van mijn dwarse draden…

Kijk daar kwam ik enigszins verkleumd aangelopen, het was een zonnige dag, maar wel tamelijk koud. Ik was op weg naar jou, omdat ik durfde te hopen dat jij nog steeds wel een beetje van mij houdt. Ik belde aan, maar jij hield de deur gesloten, en was er geen enkele reactie op mijn geroep. En zo hielp jij ook dit gedicht naar de kloten, zoals…

Toen ik besloot gezonder te gaan leven had mijn lichaam het al helemaal opgegeven. En met een allerlaatste hele diepe zucht, ontnam het mij een deel van mijn ademlucht. Verder werd mijn leven nog eens aangeharkt door een totaal onverwacht hartinfarct. Dus gooide ik het over een heel andere boeg en terwijl ik in de winkel fruit en groenten insloeg…

de stad in de avond met zijn verlichte ogen laat de eenzamen in het donker hunkeren hunkeren naar het licht uitnodigend stralend in de duisternis van de buitengesloten mens in het onthullende licht wordt de verborgenheid fel aan flarden gescheurd een doel voor zoeklichten het licht in de nacht vriend in vredestijd vijand in oorlogstijd…

Wie wordt niet ziek van al die herfstgedachten Je kent ze wel, geplukt van internet Een abc'tje, hup, op tijd naar bed Maar wij hier zitten daar niet op te wachten Het is goedkoop en nietszeggend vertier Van feuilles mortes en van falling leaves Het sterft al van de tranentrekkers, please Uit oude dozen met houtvrij papier Niet broeden…

wees eens stil luister eens naar een ander wees eens alleen maar een praatpaal waartegen een ander over zijn zorgen en angsten praat geef eens niet meteen je zo goed bedoelde raad zeg eens niet als ik jou was dan had ik dit of dat heel anders gedaan oordeel niet maar luister probeer te begrijpen dat wat voor jou geldt niet voor een ander…

als begripvol elkaar begrijpen en meelevendheid echt medeleven is als liefde echt liefhebben en respect elkaar respecteren is als menswaardigheid menswaardig en medemenselijkheid echte naastenliefde is zou er dan misschien geen oorlog meer zijn zou er dan misschien overal vrede zijn…

Soms nog, dan een zachte zomerbries. Twijgen wiegen aan hun takken. De was van de buren wappert in de wind. Een kat beweegt sierlijk haar staart, verscholen in hoog gras. Of de schaduwen van de overloop. Als het raam open staat. En tocht met de deuren slaat. Of als halmen van graan naar onweersbuien snakken. Ik weet dan weer dat…

onbegrijpelijke nonsens worden uitgestort over de uitzinnige menigte brallende onzin wordt ongeloofwaardig in gedachten gedruppeld omhooggestoken mee-eens vuisten doorklieven de lucht opengesperde monden stoten instemmende oerwoudachtge geluiden uit de dikdoenerige figuur op het podium verbergt met subliem acteertalent zijn minachting…

Mijn oude huiseik knoest belerend, verplicht me tot eerlijk mediteren over de liefde, hoop en leven. Hij knobbelt als mijn levenslied, klanken als geslagen gedachten. Een snoer van emoties, met refrein, een melodie van eenzaamheid.…

er zweven miljoenen illusies in de lucht gretige handen grijpen in het luchtledige onbereikbare illusies gegrepen door de illusionist die het onmogelijke waar lijkt te maken maar slechts ongrijpbare illusies in het rond strooit gedesillusioneerd worden illusies begraven op de steen staat hier rust ontgoocheling…

als de torenklok zes uren slaat is het tijd om te gaan eten zal je daaraan denken en het niet vergeten dat zei mijn moeder elke dag als ik ging voetballen op straat ik vergat weleens te luisteren u weet wel hoe dat gaat veel later een kleinzoon op bezoek hij wilde voetballen op straat en oma zei: maar snel naar huis als de torenklok…

hier te moeten gaan in dit digitaal sterflokaal hier vergaan ver gaan…

Burgemeester Korevaer Riep alle mensen bij elkaar “Bel de kranten!, schrijf je moeder, allen zijn we in gevaar onder ons is een leugenaar!” Een leugenaar? Een leugenaar! Een vieze, vette leugenaar Zo een die ware dingen zegt, maar eigenlijk klopt het niet echt De opticien wist het vrij zeker de buschauffeur die moest het zijn die heeft…

de verwondering van een kind dat voor het eerst de wereld ontdekt hoor, het vogeltje zingt het poesje likt haar pootjes kijk, een eendje in het water er vliegt een vliegtuig in de lucht de wereld is een wonderland met elke dag iets nieuws daar is de lach van mamma en de sterke hand van pappa later… nee, dat mag niet oei, een…