Als de muur is afgebroken, vind je dan terug wat je hebt verloren. Liefde en geluk, ook de dromen. waar je achteloos aan voorbij liep. Weer geloven in een toekomst, met nieuwe kansen die worden aangereikt Laat het geen illusie zijn, maar vecht voor wat je eens bent kwijtgeraakt.…

Mag mijn leven op zijn kop staan, mag ik bang zijn of anderszins mag mijn leven er met mijn gevoel aan de haal gaan, mag ik huilen, al lijkt dit slechts het begin. Mag mijn leven niet meer zijn, wat ik eerst dacht, loom en vriendelijk, frank en vrij, mag mijn leven overhoop liggen, lach ik niet meer, ben nooit meer blij.…

Jouw denkbeelden verscholen achter de gordijnen van onuitgesproken woorden maken mijn lijf krachteloos Op het groene bed van mos daal ik neer Kom naast me liggen laten we samen naar de maan huilen…

ik wil niet horen hoe het sterft hoe het lijdt of schreeuwt wanneer het been van een klavier zich snijdt in een te diepe wond * want hoe glansrijk de dichter zich ontdoet van door het leven getekend en gekregen moed scheurt mijn ziel het laatste album die nog zacht spreekt van hoe goed het was en slaat mijn hart met ingetogen pas en overschrijdt…

er is geen ruis of regen geen raam om tegen te leunen het zou ook vreemd zijn mezelf te horen liggen in het geblazen zand zonder te bewegen een beetje dood beoefenen ruiken aan het bederf, geen wierook of wat afgeschaafd dennenhout dat mij omgeeft in de dagelijkse kledij van gewapend beton schuifelend kent de dag mijn tijd leert me…

Zijn hart gevuld doch de handen leeg snijden jaren weer kartels aan randen daar waar de morgenzon lacht en koeien het malse gras al loeiend begroeten telt hij jaarringen van een gevallen boom geknakt na het kerven van twee namen ooit sterk verbonden door gevlochten handen…

gevallen engel het leefde van de lucht in je longen tilde door je maag heen de zware stenen op tegen je te zwakke rug aan het begon op deze dag met negenenveertig uren een koude week de eerste bladeren vielen en jij zag de engel voor jouw dood aan overschrijd geen grenzen wie zonder naam een rots kan zijn mag als lijk bekeken…

's Nachts uit mijn bed gelicht door het hospitaal: u moet komen uw vrouw gaat bevallen in de auto sjezend ging ik op weg met mijn broek op de hielen stoof ik het ziekenhuis binnen dook een kamer in waar zij zou baren blind was ik: door de spanning kuste haar en vroeg hoe het ging was ik te laat? zij kreunde: ik wacht op de arts die komt…

vierbaans in de zon weet ik me rijdend de route naar mijn kinderjaren tot mijn verrukking denk ik alle auto's van de weg en dik de wereld in tot aan de horizon met heimwee…

Eenzaamheid was het die mij omringde het werd donker,zag niet meer het licht van de maan toen ik alleen verder moest gaan. De tijd heeft wonden geheeld ik ging weer warmte voelen zag de sterren, zon en maan ging opnieuw van het leven houden.…

Papa, we hebben veel gedaan samen. Gelachen, gehuild, gehoopt, gebeden. Maar dat is nog niet genoeg. Je bent sterk. Dat heb je laten zien. Je hebt dingen overwonnen. Dat heb ik gezien. Tranen die hebben gerold. Ze zouden een rivier kunnen vormen. Maar dat is nog niet genoeg. Live your life today, not tomorrow. Dat heb jij gezegd. Ik was…

eertijds schreef ik je nog brieven aan jouw lippen hangend van verlangen glipte onvrede onverhoopt ons leven binnen sporen nalatend kleurde al snel alle dagen grijs werden blikken al gauw bliksemschichten sijpelde wat eens liefde was dralend in een zee van kilte en vergetelheid…

vals plat Hoe ongelooflijk hoog lijkt de berg die vóór me ligt en die ik moet beklimmen tot aan de allerhoogste top die in de wolkenschimmen verborgen ligt zodat ik niet eens zeker weet kom ik er wel bovenop? En hoe ongelooflijk diep lijkt het dal, peilloos en met zwarte vegen als onbekende wegen met kuilen en struiken om in verstrikt…

Wat is waar? Wat ik voel Of wat jij zegt? Ik twijfel aan mij Maar ik vertrouw op jou. Toch maak ik mijn keuze. Wanneer doe jij dat nou?…

Je kust de vreugde in haar vlucht en koestert haar teerheid die als een dauwdruppel sterft tijdens het lachen. En in een vage droom zoek je troost bij je meest dierbare aangename metgezel: de eenzaamheid, eeuwig trouw aan je zijde. Je lacht naar de zon en koestert haar warmte.…

Wij hadden elkaar en hartstocht om te beminnen te onthullen wie wij ten diepste waren De bomen van de Kruidtuin keken neer zagen hoe het goed was en terecht verging Winter haast onmerkbaar in lente overging geuren en lichtgroene verschillen Voor de grote plataan, dichtbij het openbaar gemak doet een zot zijn rituele gebaren en begint met het…

Bij het vechten heeft het resultaat zich tegen je gekeerd de frustatie overwon je laatste woede aanvaarding rest laat me maar met rust is wat je wilde zeggen dat is echter niet wat men horen wil wat jij horen wilt dus zwijg je ga je door met vluchten voor jezelf voor de ander voor de realiteit een zwarte lucht met hier en daar…

wij zijn gelijken jij en ik tastbaar, voelbaar door alles heen soms op weg dwalend in niemandsland smachtend, lonkend naar de onbereikbare overkant ik ken jouw angst voel jouw pijn het verliezende, waarin je graag een winnaar zou willen zijn de deur kan soms klemmen het is zeker, dat het hekje piept maar, de drempel is niet hoog…

Stortte ik neer als een helicopter in brand dan zou ik nog een laatste salto willen maken maar dat kan niet want ik heb rugproblemen, dus die vlieger gaat helaas niet op. Een tropische storm zou ik willen zijn die de rommel in zijn leven opruimt, maar dat kan niet, want die vernielt enkel alles op zijn weg, dus chaos. Helaas, die mogelijkheid…

Toelichting: is het eigenschap van me of een handicap, dat ik mede-mensen van super jong tot oud - zeker met een zichtbare handicap - even wil begroeten, om ze te laten voelen, dat ze wat mij betreft in alle facetten des levens er geheel bijhoren. De begeleiders m/v schrikken soms nog het meest, wat mij tot de volgende hartenkreet bracht. Ik draag…