Wat wrevel op de achtergrond om onbegrip en veel te weinig woorden; Waar blijft de aandacht voor de zon, de dankbaarheid, de slotakkoorden? Wat wrevel op de achtergrond maar ook een trage glimlach om het leven dat altijd anders is en niet gepland en gratis wordt gegeven. Wat wrevel op de achtergrond maar och, er zijn toch zoveel mooie…

Ik wil de stilte best beitelen in de ziel en mijn karakter maar jouw toekomst te verzwijgen brengt mij eenzaam naar een graf.…

een kleine oneffenheid op haar pad ze kon het niet opbrengen om over die drempel te stappen keerde om en nam een andere route het werd een molshoop die almaar hoger en hoger leek te worden het maakte haar nog meer huiverig maar waar ze ging een uitweg leek er niet het werd een berg op elk te volgen pad moedeloos werd ze ervan tot ze begreep…

Jij gaf 100%, niemand heeft jou ooit zo goed gekend, niemand is zo goed als jij , ik ben voor altijd vrij, je werd vernederd voor fouten die ik heb gemaakt, jouw liefde heeft mijn koude hart aangeraakt, je wilde onze liefde voor het leven, maar jammer genoeg duurde dit maar even, je hebt gezorgd dat ik gewoon mezelf kon zijn, zonder dat ik…

. de eeuwige jeugd bezat vandaag wat veren grijzer, tussen bruin, want eeuwigheid bezit wel jeugd doch ook de ouderdom ik hou van ze, van hoe ze tussen groen wat wormen rapen en de dag bezingen met hun stem zo wonderlijk in mooie klanken en zo tijdloos, zoals slechts muziek kan zijn die voortgebracht wordt door iets puurs zonder pijn…

Log stuwt de Lethe hare lome baren, als onbewuste dromen, naast het veld van louter licht en vreê, waar alles meldt: Hier komt ge in 't Rijk der eeuwge rust gevaren. De schimmen, die onlijdlijk ommewaren, schonk zij vergetelheid, en zalig welt de bron van 't ware leven, en nu smelt de ziel in kalmte, nooit op aarde ervaren. Toch,…

fluweelzacht en zo frêle haar vleugeltjes het lijfje trillend van genot vlinder de tuin vol geurende bloemen waarin ze van de honing snoept de vrouw kijkt toe ze ziet het ze bewondert dan vlieden haar gedachten elders meisje, mijn meisje vanaf de allereerste seconde dat men jou in mijn armen legde hield ik meer van jou dan dat ik ooit…

tranen vloeien niemand ziet wangen blijven droog ze staat daar maar aan de oever van de rivier aan haar voeten kringelen rimpels in het water ooit gooide zij een kiezelsteen ze schreef haar boek zo vol van leven nu staart ze naar de rimpels in het water haar hand blijft leeg…

. zoals het stof danst in haar banen licht sterren legt, langs waar ik kijk en dwaalt in ogenblikken rust zo laat ik mijmerdagen zweven, door de zomers van mijn geest vrij geweven tussen alles dat de dag beheerst in liefde, nu hoogtij warme uren telt en alles even helder lijkt, fris als dauw begonnen bij het krieken als de morgen zwelt…

Wolken breken, regen stroomt neer. De natuur huilt bloemen verwelken ze stralen niet meer... De zomer is bijna weer voorbij. Het maakt me verdrietig dat ik even schrei....…

De aap komt uit je mouw tevoorschijn, een lief, onschuldig staartaapje zonder naam -vooralsnog- geef het voer en water en het Zal groeien, de richting op die het wil gaan en laat het los, iedereen heeft recht op vrijheid. Al vind ik het verdomd vervelend wat je me Hebt geflikt, wat je mij hebt aangedaan. Maar goed, het is 'out in the open…

op mijn netvlies spelen schimmen uit mijn verleden oosten wajang wajang om te troosten ik laat ze dansen op licht in hoekige passen en strekkende stokken een traan vertroebelt de oude film klanken geuren op loslopend pikkend tokken wajang wajang in mijn ziel vullen het gemis in mijn gevoel lijmen de brug naar Maluku verstrikken…

ik zit op omgehouwen stammen van een ladang juist aangelegd en tuur over het laag beneveld veld het voorspelt mijn laatste gang hier sterft mijn gevoel dor geworden door gekapt hout morgen zal ik uw rijst niet meer zien ik moet gaan mijn dierbaar Indië voedt u met eigen goud…

als je op de koffie komt wil ik je bittere chocola geven dan proef je waar het leven naar smaakt en wie weet komen wij misschien ooit nog samen in een boek terecht met slechts het vermoeden dat wij meer dan dichters waren…

diep verborgen in mijn hart zijn er tranen die niemand ziet alleen durf ik de reis niet aan wil jij, mijn lieve vriend mij helpen sturen de weg van verleden op zoek naar het verschiet en ik je vol vertrouwen een glimp zal geven van verscholen schatten der duisternis bestaande uit liefde en verdriet zodat er niets geheim zal blijven…

al spitzenlopend sluip ik weg van het toneel en ontspring de dans…

Met logica en een gezond verstand, Is het handig reageren, Gewoon bedenken hoe het moet, En je gevoel negeren? “Het bloed stroomt waar het niet gaan kan”, Een waarheid als een koe, En wat je ook beredeneerd, Je hart laat het niet toe. Met je verstand klopt het hele verhaal, Klinkt logisch, niet verward, Binnen in is het een grote bende…

Donk're wolken drijven langs de lucht. Afgewisseld met zonnestralen! Zo is het leven ook met diepe dalen zonder licht... Maar plots breekt de zon weer door! Met stralende luchten. Dan weer een beetje geluk plots breekt het weer stuk. Zo is het leven.....…

Hoe parelt uw licht over mijn gezicht naar benee daar in geen velden de wegen van uw bewegingen te bekennen zijn u bestaat zoals u bestaat doorheen het flierefluiten van verre winden en zonnestreken een morgenstond vol bruisende merels en vlinders u bent een libel zoemend rondom mijn oren u maakt mij doof en blind op tast…

Het open venster wimpert een glimlach en ik, ik groet de nieuwe morgen…