Verwarde gedachten stofjes in mijn hoofd Dromen zijn verneukt niets is zoals beloofd Mijn hart is vol twijfel emoties de overhand Dubbel denken malen in pure chaos beland Ik wil zal en ik verlang naar rust en tederheid Vertrouwen en warmte samen zijn voor altijd Een steen in mijn maag kwetsbaar als een kind Elke waarheid vervaagt…

In de stilte van de nacht blijven jouw woorden als een echo hangen soms heel intens maar ook versluierend zacht altijd aanwezig jouw woorden als een echo in m'n hoofd gevangen…

Twijfelen aan mijzelf betekent: BANG bang om af te gaan bang om te vallen nog banger om weer op te staan bang voor een spottend gezicht bang voor de aandacht op mij gericht bang voor mijzelf bang voor de buitenwereld bang om te twijfelen twijfelen aan mijzelf betekent BANG niet meer 't duurde al veel te lang…

Ik zag een hemel vol met sterren en een maan die naar me lachte even dacht ik nog dat jij het was maar ach, het was maar een gedachte De sterren verdwenen, net als de maan maar mijn gedachten aan jou zijn niet meer weggegaan.…

In perfect Frans: “U hebt tien minuten.” Hij sprak over het vijftiende arrondissement Mensen, uitgesloten worden om hun traktement Oevers van de Seine en Franse agenten Hij sprak over mensen en hun traktementen. De stenen kelders en middenstandshuizen Harten en monden als gesloten kluizen. Glazen draaideuren en domweg dat gat Op de verkeerde…

Een nieuwe dimensie aan de realiteit geven Aan dagen nog altijd goed gevuld Als stramgewerkte Bekant zes en vijftig worden. Leven, leven stemt toch tot nadenken Doorwerken is een familieziekte. Tienduizenden en tienduizenden Samengestroomde gedachten Van heinde en verre Filteren vanuit het spontane keuvelen. Maar hersenletsel is een…

weer alweer sneeuwt het wit gedachten dwarrelen zwart van mijn hoofd naar mijn hart…

Hij plant woorden in haar huid als taal eerst slijpt en dan zwijgt spreekt haar oogopslag ijzig blauw zij speelt dauw en verbloemt tot sneeuw haast zwart de eerste narcis laat ontwaken…

We zijn op ‘n koers Die de wind Voor ons bepaalt We zijn jaloers Op die wind Ze verhaalt Van ‘n vrijheid Die bij onszelf Nooit is ingedaald Als de vrucht Van onze schoot Maken we groot Wat klein hoort Vergeten we subiet Het kleine Dat groot mag zijn Slepen ons voort Blijven grijpen In die wind Om toch Steeds weer In gebakken lucht…

het warme gevoel van thuiskomen borrelt op bij het zien van de echo van mijn glimlach op jouw gezicht dan wil ik je zoenen fluistert de wind…

Uiteindelijk Zie ik wie jij bent. Bang voor jezelf, Bang voor het leven. Waar vind je de kracht Om vol te houden, Je te blijven verbazen. De universele taal, Ik leer hoe ik hem kan vinden, Maar vooral door te luisteren, Te zien, Voelen, Te proeven en te horen. Wie ben ik, Maar vooral Wie ben jij. Waar zijn je dromen, Je verlangen…

Het is vreemd jou zo ver weg te weten te weten dat de adem die wij ademen dezelfde is. Om het stilzijn te omzeilen schrijf ik er om leen nacht krijgt een ander zicht en de dag legt zich in de armen van talrijke schrijfkronkels gedachten reflekteren gesprekken met het geheugen dat liefde leven is toch is er troost want jij bent…

en sloeg als boeg beelden naar wie maar wilde horen taal schreef jij vele malen dichterbij eilaas geen enkele zin sprokkelde kromtaal recht zelfs aan zee waar jutten dagelijks brood verwierf stierven klanken af en raakten verloren in donderende golven jij noemde het poëzie…

‘k wou dat ik kon zingen, ’n stem had van een prachtige sopraan ‘k zou warempel eerst beginnen en er helemaal voor gaan! ‘k wou dat ik kon schilderen, ’n hand had met erin een penseel ’n schildersezel en palet, ‘k zou schilderen zoveel! ‘k wou dat ik kon tekenen, van die prachtige portretten ‘k zou de wereld wat betekenen, van die linkse of die…

In gedachten gevangen loop ik hier verloren zo alleen in het bos. Volg de paden tussen de bomen, hun stammen door de schors omsloten. Gedachten blijven komen emotie zoekt zijn weg tussen die hoge bomen. De wind streelt zachtjes mijn wang alsof hij fluistert wees niet bang. Zachtjes hoor ik de vogels fluiten of ze willen zeggen…

woorden worden weggeslikt gedachten blijven hangen slaat de klok gestaag even irritant als toen tikt de pen harder dwaalt de rook in cirkels korte nagels afgekloven tot op het randje langzaam verdwijnen in het niets als donderslag bij heldere hemel het hart doet overslaan wat zijn adem doet stokken ~* Duogedicht met Martien Montanus…

ze voelt het aan hij net zo belangrijk als zij zij net zo onbelangrijk als hij hij rookt zij eet hij drinkt zij droomt whisky chocola javaanse jongens het laatste voor beiden hij pakjes vol met vloei zij die ene droom met zijn donker bruine ogen noem het liefde noem het lust lekkere trek of bekoring hij steekt ze op javaanse…

met schijnbaar goud haar diep gebogen onder eigen gewicht treurt de wilg moe van het dragen…

Ik lees, je bent alleen weggegaan, niet op eigen wil noch kracht, ver bij het vaderland vandaan, door grijs/zwart opgebracht. Ik lees, dat je moe en hulpeloos bent een haas door niemand gered, Rogier, Fransoos als celgenoot kent, wat echt converseren belet. Op de hei werden dagen, nachten, het gouden oog 's morgens je doel, onbereikbaar…

ze stond voor het huis waarin niemand meer woonde de geest uit de fles de ziel uit de woning tranen brandden in haar ziel terwijl ze verder liep met droge ogen zelfs de fluister van de wind kon haar niet troosten…