Mijn vaders oorlogsdagboeken

Ik lees, je bent alleen weggegaan,
niet op eigen wil noch kracht,
ver bij het vaderland vandaan,
door grijs/zwart opgebracht.
Ik lees, dat je moe en hulpeloos bent
een haas door niemand gered,
Rogier, Fransoos als celgenoot kent,
wat echt converseren belet.

Op de hei werden dagen, nachten,
het gouden oog 's morgens je doel,
onbereikbaar blauw, paars groen je krachten,
is wat ik al lezend voel.
Brokken verstikken mij ’t verder gaan,
trillend omklem ik mijn glas,
tranen wellen gestaag steeds meer aan,
visualiserend hoe het toen was.

Je schrijft: ”Nimmer vergeten maar wel vergeven!”
Ik herken je handschrift in zwart op wit.
Met geëmotioneerde illustraties heb je ‘t omgeven,
terwijl je voor bevrijding, lees ik: bid.
Ik lees, val stil, ben verweven,
koester dit familiebezit.
Maar zeg dan tot slot zonder beven:
“ja pap, maar wel….. onthouden… ook dit”.

Herinneringscentrum Auschwitz herinnering hollocau

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 20 stemmen 839