Ik breng een serenade aan de sterren en zing een lied voor de maan die met z'n allen daar boven samen aan de hemel horen te staan. Wie zou mijn lied willen horen dat ik breng aan het mooie daar boven wie zou ik er mee kunnen bekoren wie zou de tekst van mijn lied geloven ? Al is de nacht nog zo donker en verschuilt zich de maan als hij…

Hoe ver je oog ook reikt hoe ver je blik ook ziet aan het eind van de horizon eindigt de wereld niet. Het verre daarachter wat je ogen niet zien ligt de rest van de wereld gehuld in geheimen misschien. De zon lijkt verdronken in de spiegelende zee waar het onder gaat langzaam naar benéé. Hoe ver je oog ook reikt het laatste wat je…

De zon ging weer onder en kleurde de hemel rood ik heb mij weer verwonderd door wat het uitzicht mij bood. Achter de horizon verdwenen zijn de geheimen van de dag het deed mij opnieuw beseffen dat ik ook dit wonder weer zag. Want dit terugkerend gebeuren het komt elke dag weer stilzwijgend heb ik gekeken voor de zoveelste keer.…

De nacht drinkt de sterren en geeft ze ogen die elk licht beminnen want de eenzaamheid en de eeuwigheid zijn de liefde die ontstaat waar de tijd verliest wat de nacht voorgoed in zijn sterren bewaart…

Ergens tussen nu en morgen ligt een hele donkere nacht. Waar misschien de maan zal schijnen en een mooie sterrenpracht. Het licht aan de hemel verschenen zal verlichten het pad dat we gaan. Waar we in het donker verdwijnen of even stil blijven staan. Om het wereldgebeuren te overdenken en wat wij eraan kunnen doen, even terug gaan in de…

Meneer met de rode jas ik klop bij u aan, 'k weet zeker dat u er was, zag u net nog staan. Ik ken u van ver af, uw kleding is mij bekend, ik wil u zien zoals ik u nooit zag, ben uw aangezicht gewend. Ik wil weten of u vloeibaar bent, waar u echt uit bestaat, of u dieren bij namen kent, of u überhaupt leven toelaat. Spoedig zal ik…

passer solitarius vanmorgen voor het eerst monster ik mijn makker om den brode: mahonie glanzen de veren en een vleugje wit na onze sobere communie hipt hij het tafeltje af en vliegt naar een hoge boog van walviskaken daar zit dan op de nok een eremiet hij tuurt de wadden af in duizend eeuwen een streepje dichter bij de grote zon…

In de donkere krochten van de metrogrot mensen over elkaar heen struikelend daar tussenin een vrouw met bruine strengels haar en witte schoenen met blauwe veters een vuilnisbelt van geluiden over haar heen gestort toen ze plots 'zacht' zei.…

uit de nevelen zonder begin tolt blauw gestaag rond haar as ongewoon gewoon nietig in het al heelt ze geslagen door mens en meteoor haar wonden ze spreekt niet, stelt geen vragen, maar ze huilt, ze vloekt boombuigend over weggegomd groen druipen stormnachten haar leed verzinkend in een zee tranerigheid zuchten golven zich te pletter ze…

ik waad door dag en dauw en derde dennen naar een open plek met trillend zonnestof geen dier geen mens geen god is hier te kennen de stilte staat en zingt het morgenlof ---------------------------------------------------------- woensdag 12 december 2001 zonneleen 11 weblog: www.abelstaring.tk…

Schimmige spoken door nevel ontstaan angstige kleine wereld daar kijk ik tegenaan. Ondoorzichtig gordijn kleine wereld geworden zonder uitzicht ogen die kijken doen pijn. grauw betonnen muren nauwelijks waarneembaar ergens schemerlicht tranende ogen turen. De wereld zo klein geworden te klein voor het gezicht ik wil de sluier doorbreken…

met vallen en opstaan verankert beetje bij beetje elk voetspoor mijn gehechtheid bij elke stap de gedachte hoe duizelingwekkend je aardigheidjes mij aantrekken met spreidarmen vang ik je walswind je stof uit rulle grond gewaaid poedert mijn gezicht onontkoombaar is de terugkeer naar mijn gang van kruipen met opstand en verval beetje…

Ik waande mij vandaag heel even alleen daar op de maan. er was geen teken van leven dus ik kon maar beter weer gaan. Eerst keek ik nog even naar beneden en zag een andere planeet met ontelbare kleine mensen, de planeet die aarde heet. Ik zag de mensen oorlog voeren ruzie maken overal. En zo vanaf de maan bekeken leek dit allemaal zo mal.…

Donkere wolken jagend door de lucht voor een opzwiepende storm haastig op de vlucht de atmosfeer onheilspellend zwaar beladen de temperatuur daalt vele graden hoog in de hemel verschijnen aarzelend wat kleuren ik zie het vol ontzag gebeuren omhoog kijkend naar de regenboog sta ik met God, oog in oog…

prozawoord heelal zou heel 't al omsluiten? kom nou toch dichter ----------------------------- © Jan Bontje 1997 / 2003…

Schitterend staan de sterren elke nacht weer starend richting aarde keer op keer Met schittering in de ogen staren wij verheerlijkt terug naar de pracht der onbegrip in de geschiedenis terug…

Eén massa, één geheel, bestaande uit diversen Een zachte kern een mantel en een korst De natuur in evenwicht, de aarde draaiend om zijn as bovendien natuurlijk om zijn zon zo dus dag en nacht Flora en fauna, afhankelijk van licht De natuurlijke balans Planeet aarde in al zijn pracht…

Zuster-planeet van onze Aarde genoemd naar een Romeinse God staat nu net zo dichtbij als zestig-duizend jaar geleden toen de mens Europa binnen kwam en verwonderd naar de hemel staarde. De rode planeet hadden wij óók graag willen aanschouwen, donkere wolken aan de hemel hebben het voor ons verpest. Volgende keer wonen we op Mars was de…

Meestal zo nietig, als ik kijk naar boven.. Of kijk ik naar beneden? Is toch niet te geloven, dat we door het heelal heen zweven? Begrijpen is onmogelijk We weten eigenlijk niets! Want al die sterretjes in de lucht betekenen allemaal iets... Of zijn het allemaal planeten- in die open-lucht... Ik zou het echt niet weten, Ik lijd aan twijfelzucht…

De zon door het venster treft dwaalstof tot klaringen Zwervers in de donkere ruimte, uit de nok van mijn heelal als vergeten kometen, pas zichtbaar bij de val naar een ster die naast aantrekt zich verzet tegen dingen Traag draait het ‘stof `lijke’ haar moeizame wendingen Afgebogen door het fuseren van het lichtend vermanen wordt oud vuil vergast…