Moet je jezelf gedragen Zoals een ander dat graag ziet, Altijd even lief en leuk, Jezelf ben je niet. Voor massa’s “vrienden en kennissen” Speel je elke dag je rol, Het kost je zoveel energie, Hoe houd je het toch vol. Mensen enthousiast omhelzen, Die je helemaal niet moet, Tegen een ander bekritiseerd, Leef je dan je leven goed? Geen…

er is een groot verlangen in de maak je weet nooit wat het is iets als een gemis letters en cijfers komen er niet aan te pas geen kluis of safe geen doos een code is niet nodig ontcijferen uit den boze het heeft iets van wonen in hoge bomen van een vergezicht in kruinen dromen in een maannacht op een kruispunt van de sterren Lulleby…

soms wordt de lucht ineens donkerder in een vruchteloze poging tot een regenbui maar blijft het droog droog en ijzig stil dan vervaagt je glimlach tot slechts een herinnering aan voormalige openheid is je zorgvuldig aangebrachte mascara niet watervast genoeg voor een weerwoord verstom je voor een doorbraak het tij zou kunnen keren en maak…

In dit met boeken volgestouwd vertrek heb ik steeds minder anderen van node, met al mijn aan de dood ontstegen doden iedere nacht stilzwijgend in gesprek. Bij wie is wat ik liefheb nog in trek? Het meeste is al eeuwen uit de mode. Van wat ik deed, uit nood of om den brode, rest enkel de grandeur van het echec. Maar ook al bood het leven…

mijn zintuigen ik schakel ze uit stuk voor stuk ik weet het: een onmogelijke zaak ik lever ze over stuk voor stuk aan een oorverdovende duisternis blijft over het vege lijf horen en zien vergaan tastzin niet langer op proef gesteld ik weet het: het heeft misschien geen zin nu nog de motor het harde hoofd niet weg te denken…

Niet ver verwijderd van het plein Bevindt zich in de binnenstad Het grensgebied van goed en kwaad Ik aarzel om het te betreden Toch zou voorbijgaan zinloos zijn Zelfs in de drukke winkelstraat En ook al voor op het terras Was voelbaar dat ik werd verwacht. Slechts even valt de stilte in Terwijl de deur achter mij sluit; Het kan verbeelding…

~~~ kortgelokter dan tevoren verdronk ze in zijn aandacht niet langer van plan zich achter een rookgordijn te verbergen ze schudt zonder vertraging de druppels weg achter haar oren lonkt openlijk in zijn zonnebril en ziet zich dichterbij groeien ~~~…

Zaadgoed stuurloos verscholen in het rulle donker ontwricht als herrezen draak vergaart zij moed hervat luisterrijk leven en licht met wortels zuchtend naar diep schepping stuurt vurige bliksemschicht vertrouwen en levenslust sliep in vlammend ontwakende schoonheid ontvouwt zij haar bloesem en vindt een tedere lelie in zachtblauwe tint.…

Niet boos worden, schreeuwen, hard weghollen nu, en niet als een gek om je heen slaan. Wie zegt dat er iets moet duren? In de herfst vang je minder licht dan 's zomers, en 's winters nog minder. Waarom tekeer gaan? Nee, met bescheiden animo en, is die niet meer beschikbaar, versleten bewegingen. Besta ik straks niet meer, kan ik alsnog…

ik ben naakt geraakt een blakend wonder weliswaar gelaakt met veel gedonder maar teneinde mijn uiterlijk geenszins verzaakt het was ook niet erop of eronder ontkleed liep ik door de stad de ogen omhoog het regende niet, gelukkig, ik werd dan niet nat alhoewel wat zouden de druppels doen hun weg zoekend langs het behaarde…

er zijn warme nesten koele nesten en holletjes die warm lijken maar ozo koud blijken te zijn in zo'n nestje kwam dit kind terecht een keel als een aap zette ze op er was geen kalmeren aan ze kwam met wieg-en-al op-de-gang te staan eindelijk weet ze nu te vertellen waar haar spraakwater is ontstaan en dat ze om te worden gehoord…

Gedreven door mijn valse sluwheid Schreed ik op het laagste niveau Verminkt achterlatend verboden zones Maar dan gleed ik uit door de herkenning Struikelend smakte ik op het granieten geheel Mijn gezicht haakte de richel van fatsoen Scheurde mijn schranderheid en liet los Om meegevoerd door de frisse wind In het duistere ravijn af te dwarrelen…

Zorro zingt voor een mooi meisje van achttien dat veel naar de televisie kijkt met een zak chips op tafel Op de bank met afstandsbediening in je rechter-, afstandsbediening in je linkerhand. Weet je dan niet dat de televisie de rolstoel voor jouw ogen is? Als de regen niet nu op je lichaam valt, als de keelpijn niet nu op je ranke nek klopt…

De lucht is vol rozen de rozen zijn weerloos weerloos je handen je ogen roos van je mond de morgen ben jij weerloze roos van de morgen wond van de rozen [vertaling Gerrit Komrij] --------------------------- Uit: 'Ik herhaal je', 2000.…

Ik tracht me te oriënteren aan de hand vsn (silhouetten van) kerken, torenspitsen, treinsporen ik weet niet wanneer het is begonnen te regenen maar het water gutst in stromen van mijn voorhoofd. ik strijk de haren uit mijn gezicht en kijk naar mijn handen zijn nat (rood). ik denk aan rozen ik zie sneeuw (er zit grind aan mijn broekspijpen…

Mijn herkomst is oneindigheid Mijn toekomst ver te zoeken. Ik tel de dagen van mijn reis Die lang is als de horizon. Soms als ik in een spiegel kijk Zie ik, dat ik op niemand lijk. Zilveren glasplaat dat ben ik, Die langzaamaan beslaat van schrik Naarmate ik het beeld herken En zie dat ik mijn moeder ben. Binnen het telraam van de tijd…

hoe tevreden kan ik zijn als jouw wereld niet de mijne is mijn wereld een gedachte en wij beiden niet bij machte die toestand te veranderen gelijk miljoenen anderen…

Lig in bed draai me links draai me rechts kijk naar het plafond tracht schapen te tellen na de vijfde rennen ze weg Uren tikken voorbij de slaap is een wild paard waarnaar ik verlang Woestijnen van verlangens kunnen het paard niet temmen wie temt hem wie temt mijn gedachten wie sust mijn slaap ik wil stijgen rusten in de armen van…

Ik ben mezelf verloren zo maar ergens onderweg het bruist het kolkt een stortvloed van wind en regen slaat stuk tegen de wolken in het oog van de orkaan is het stil klaar voor de storm…

in mijn kamer waar de schaduw mij als het waren heeft omsloten en alleen suizen het enige geluid bepaalt dat mij toekomt maant hij, die ik ben, mij tot schrijven van een laatste brief niet een relaas naar een onzichtbare verte, waar niemand vertoeft maar aan hem, die ik ben, omdat hij bekend is met mijn ongerief opgetekend vooralsnog in denken…