ik schuil tussen de gladde stenen vergroei met het mos en voel de regen kletterend vallen op mijn gedachten die naakter zijn dan ooit en weer zullen drogen in de wiegende warmte van een zomerse dag ieder ander zou zeggen dat ik hier niet pas: zo seizoenen lang tussen het ongedierte kruipend op mijn huid en krioelend…

Vaak was zijn drift groter dan de kennis van zijn drift, genaaid als hij zat in een zak vol woorden. Vereenvoudigde droomfases en drogredenen schikte hij tot een syndroom en vertrouwde op reeksen ongelovige gebeden genoeg om er een feest van te maken. Maar wie hem leest kan niet verzaken aan het ander beest. Dat snikte terwijl het zijn stigmata…

Tijdelijk verblind. De auto reed met groot licht mij voorbij. De straat is levenloos. De mensen dromen over hun toekomst, het leven en de dood in de Wilhelminalaan. 4:15 zondag. Gevoelloos op de fiets. 4 wijn, 6 bier, 2 wodka. Het silhouet van de oude toren is vaag. Verlaten door het licht. De oude stad, mijn huis alles lijkt zo ver…

ik ontdekte als kind dat de zomer uiteindelijk bleek te bestaan uit langere tijd langere tijd van schaduw en dat de straatklinkers langere tijd warm waren en ik wist pertinent zeker dat de ijsjes sneller smolten maar daar stond dan tegenover dat we gedurende de winters langere tijd geen ijsjes kregen…

Toen ik, die avond in Santillana, liep met de donswoorden van een gedicht ging in een kamer een fata morgana een luchter aan als een boom van licht. (Er was niets van de huizen buiten dan een donker gesloten verbond, mijn stappen vluchtten omhoog in de ruiten naar een raam toe dat openstond.) Ik wist de woorden in mijn geheugen…

Najaarszon op gele blaren Doet hen nieuw en gulden blinken: Zo zijn ook vervaalde woorden Blinkend onder nieuwe zangtoon. Maakt het uit waar dichters stonden, Milton onder Puriteinen, Vondel tussen roomse paters, Als hun zang de taal weer heiligt En hun toon geen mens kan halen. In ons stijgt die sterke en klare Stroom die niemand ooit kan…

Het is vandaag geen waarheid die ik zoek, Geen Nazareense visser die mijn dood afpakt, Geen Weense dokter die mijn penis spreekles geeft, Geen Trierse filosoof die op de bank mijn volmacht heeft. Vandaag is het geen goedheid die ik zoek, Geen Gandhi, kaal en mager, woord tot op het been, En geen Thérèse de Lisieux. (Wat zei dat kleintje…

’t valt niet mee dat moderne dichten ik gebruik zinnenmixers woordenschillers en letterzifters drank - grammatica exit schema's - dat nooit hoofdletters afgeschaft komma's en punten ook ritme - weg ermee rijm - laat me lachen structuur - oer-ouderwets ik wil de eenvoud terug het oerdichten kan beginnen weg kwijt soms ja…

in de spiegeling van het brakke water droomt ze en ligt ze stil in de zon zij wier zoute huid nog zoeter smaakt dan suikerspinnen op de Haagse kermis waar onverhoeds geluid verdwijnt alsof we samen verstoppertje spelen en ik mij schuilhoud in een stomme film en Charlie Chaplin grappig zie flaneren over haar borsten tussen…

hier hangt een jarenoud verdriet 't kleeft aan foto's en aan stoelen een zwaarte die je eigenlijk amper ziet maar daarom des te meer kunt voelen men zegt dat hij veel teksten schreef en dat hij woonde in gedichten maar uiteindelijk eenzaam achterbleef zoekend naar rijm en vergezichten hier hangt een jarenoud verdriet…

Leven vormt een wonderweefsel van heden, verleden en toekomst. Geleerden bestuderen leven. Zo leeft feitenkennis. Nieuwsgierig. Leven onbevangen ervaren. Zoals geliefden beminnen. Zoals kinderen spelen. Zo leeft meditatie. Aandachtig. Leven onmogelijk verwoorden. Temidden van pijn en onbegrip, blijven zoeken naar gedichten. Mysterieus…

het is net, zegt ze, alsof de lucht begint te trillen op de momenten dat alleen ik naar de takken kijk het gebladerte dat loslaat en valt alsof mijn blik het aanwakkert een soort sterfte teweegbrengt wil je, vraagt ze, morgen samen met mij naar de bomen kijken? ik twijfel, laat haar eigenlijk liever geloven dat ze de herfst aanstuurt…

ik was alleen buiten, het was zo'n dag dat de lucht zonder kleur was, of mag grijs wanneer men het in verband brengt met lucht ook gewoon kleur heten? ik ging glimlachend zitten op het groene mos en zag de bladerloze takken van de bomen lichtjes in de niet al te heftige windstoten heen en weer zwiepen,- een begroeting aan van alles…

ik heb woorden in water geschreven en daarna er een steen op gegooid in cirkels lijkt taal pas te leven als het stroomt lijkt pas alles voltooid heb onder water proberen te spreken niet gehoord ja, hooguit door vissen en verdomme ze konden slechts gissen omdat mijn woorden op luchtbellen leken…

Levende gedichten ontstaan, bij nacht en bij ontij, wanneer dichters slapen gaan. Gedichten spreken spontaan, bij weer en bij wind, wanneer hun dichters zwijgen. Gedichten laten zich pas schrijven, wanneer de schrijver stopt met doen, en hart en ziel toch verder gaan. Gedichten dringen zich op, bij angst en bij beven, wanneer zij roepen…

de vertraagde voetstap op de trap het gierende geluid van de huissleutel die onophoudelijk het slot mist - het zijn de kogels door mijn hoofd ik geloof dat ik krankzinnig word nu ik mijn geboorte wens te wissen en mij vastklamp aan mijn kussen om de ruïnes niet te hoeven zien later zal ik neerschrijven hoe je strompelend mijn kamer betrad…

wrikbaar ben ik lang zo sterk niet als dat ik je aanvankelijk wilde doen geloven maar dat was dan ook voordat ik je had aangeraakt verlangen is wreed het veranderde mij in een hebberig monster met een ego gelijk aan een veroveraar die desnoods bereid was te doden maar nu laat ik mij vallen blijf ik naast je liggen en vertel ik…

ik maak je na in duizenden foto’s in tegenlicht en in woorden die ik kerf in bomen of neerschrijf op papier alle dagen die ik leef op deze planeet vol malle mensen reproduceer ik je een oneindig aantal malen opdat de wereld ooit wordt als jouw lichaam warm en zacht en mij omhelzend opdat de mensheid ooit spreekt met jouw stem: fluisterzacht…

de afgebeten kop van schaamte glimt in de donkerte, grauw als zwartgruis etende slakken met glinsterende sporen slijm, zo glad dat zelfs oud vel erover uitglijdt in doodshemden zonder zakken bewegen zij zich voort, hun bloed is op ons hoofd, kleeft aan alles: wolkenkrabbers en Charons boot in winterlicht op weg naar graven een dorstig…

Terwijl ik schrijf staat de hele v.v.l. achter mij en zegt honend Jan Arends jij kan niet schrijven. Jawel de v.v.l dat is mijn vakbond.…