Netgedichten

netgedicht (nr. 54.405):

Klein te zijn

nu wil ik schuilen in het
vermotregende gras, zo klein
zijn dat geen mens mij nog ziet

en ik zal misschien afdalen
gaan slapen bij mierenvolkeren
om weer ondergronds te ontwaken

door de nauwe gangenstelsels
waardoorheen soms het daglicht lekt
zal ik ronddolen en gaan leren

om te begrijpen dat architectuur
ook een optelsom kan zijn van velen

daarna weer omhoog te gaan
uiteindelijk weer terug omhoog

doordrongen van het kleinere