Een meer met brak water de ochtend baadt er bloot een kokmeeuw op een steiger peilt de stilte zonder lood…

Zal je vergeten Kan me niet schelen hoe Desnoods een mes tegen je keel Het doet er ook niet toe Of zelfs een draadje om mij heen Hoe ik dat ook doe Maar al ga ik zo door Word ik langzaamaan levensmoe…

Je kan alleen maar zeggen dat het een gure dag wordt hoog boven de bomen tekenen vogels halfafgebroken cirkels het papier is grijs de koolstof niet zwart maar asgrauw…

“Voor de lol?! jij schrijft voor de lol?! ben jij nou helemaal van de pot geplukt! ga zitten en schrijf ja schrijf zeg ik je! nee, niet zomaar iets maar wat ik je dicteer en wel nu! leren zul je het volgens mijn regeltjes die zegeltjes van jezelf plak je maar in je delfts blauwe dagboek luister naar mij en pas dan zul je weten…

niets zó nietszeggend als wartaal in schuinschrift door een dyslecticus geschreven voor zover je het kunt ontcijferen is het niet verontrustend tenminste wanneer je geluk leest in plaats van gelul hoeveel er door intellectuelen toch ook genoeg uit de nek wordt gekletst en geschreven wat dat betreft mag wartaal van mij best worden verheven…

Ik dicht niet over 't wezen van de dingen, al brengt hun beeld mijn onderwerp tot leven. Ik schrijf niet “lamp” om 't licht dat zij kan geven, maar om mijn lieve moeder te bezingen die wachtend las, toen wij naar fuiven gingen. Ook heb ik 't onbestemde vaak beschreven door er een vergelijking op te kleven met zaken die mij dag na dag omringen…

kleuren van een regenboog vloeien als dunne waterverf traag over het verlaten meer maar als je ze wilt grijpen verschijnt er plots een woord (zie ook website)…

Een traan biggelde langs m'n wang omlaag En vond zijn weg naar het diepe dal Opgejaagd door m'n geweeklaag Geen tijd voor herstel na de rauwe val Stuitte hij op een zaadje in de grond Omringde het even met z'n vocht en zonk Daarna was 't een kiem die daglicht vond En mij als bloem opnieuw geur en kleur schonk…

De zon staat op haar hoogste het zomert ze zonnen een plecht vaart door de weide een onbewogen vlag gewend aan veel het gras staat hoog het zomert ze zonnen onder meer…

met lompe harde stap betrad hij mijn breekbare dag maakte rommel en lawaai heel mijn wereld in de war maar hoezeer ik hem miste toen hij verderging het huis klonk plots zo stil de lege huls van herinnering…

De tram ritst door de stad soms begerig soms nieuwsgierig glijden ogen soms ook koel achter het getinte glas…

Zijn zilte geheugen geblakerd in de luwte ploetert zich voort door ontelbare mulle indrukken die gewatergolfd wegspoelen naar de vergetelheid van ongeschonden regels die vloedlijnen achterlaten aan de moede voeten van de horizonner die in het ondergaande bloedrood zijn geboorte tracht te herbeleven ziet hij het tij genadeloos keren en…

met de frequentie van eb en vloed en een falende woordkeus worden woorden op een hoop geworpen ik grabbel op de tast naar iets van waarde doch 't chronisch tekort aan verbeelding speelt mij parten bij het zoeken naar een onderwerp voor een gedicht stuit ik pijnlijk op mijn onwillige pen en een inspiratie van ver onder nul de som van…

Men vraagt mij wel eens “ je toekomst, hoe ziet die eruit” wil je mij dat eens vertellen. Ik denk dan na, maar weet van binnen, dat je toekomst niet kunt voorspellen Ik graaf dieper, kijk op het net, wil de betekenis van toekomst weten. Toekomst, de tijd na het huidige moment, het verleden is vergeten. Het verleden bestaat uit momenten, herinneringen…

Moet je niet doen zei hij 't komt toch altijd anders uit 't helpt niet te programmeren hij was net tachtig en zag er als olijfhout om te snijden uit…

in het gehuichel was een deel en één in tranen in sommige uren heel veel schijn en meer in deze droeve jaren van het hart en in de gene waren stormen - welke stormen, wie? - maar nooit echt het geluk zelden begeleiding meestal versluierd omdat het heel diep zat en alle stromen vloeiden wassend verder het zichtbaar buiten was van binnen meestal…

Wassen beelden dromen hun dromen bouwen hun luchtkastelen op het drijfzand dat hun makers in stand houden met hun waanideen en weerleggen de feiten met drogredenen die achterblijven als de vloed verdwenen is. De waarheid ebt weg met de getijden die de bakermat zijn gevoed door zon en maan daartussen de dolenden als dorstigen in…

een benauwde lege dageraad van verblinde oren in het rusten van de nachten draagt mijn hand een hart in ontkiemde krachten van warmte de tijd blijft stil in het afdrijven van deze realiteit bloemen markeren het een glimlach komt mij tegemoet in de zonnen die worden opgebrand scheurt het in mijn ogen…

Als volmaakte chaos uit de hemel vallend dwarrelen woorden als sneeuwvlokken door mijn gedachten enkelen slechts laten zich vatten en verliezen hun eigenheid door de warmte van mijn handen de rest vormt aan mijn voeten een onbeschreven blad.…

wat onmogelijk is is nog nooit gebeurd wat geloofwaardig is is nooit hetzelfde ik hou mijn armen vast draai mijn ogen om duw mijn nagels naar binnen plant mijn haren lik mijn enkels voel mijn cellen want wat onmogelijk is is nog nooit gebeurd…