we hielden jouw hand vast in de onze kusten jouw koorts we streelden jouw wangen en we lieten onze tranen los in vrije loop je mocht gaan – we wilden het niet – het verdriet was groot toen je ons verliet maar toch zijn we blij voor jou, jouw pijn is weg de koorts gesust, jouw rustige slapen zacht gekust in dankbaarheid, in…

We konden ons wel voorbereiden op het moment van overlijden maar niet op hoe het voelt nu jij er niet meer bent Het afscheid was een momentopname maar de leegte die daarna ontstond die diepe afgrond die blijft altijd Ooit waren we samen nu leven we in verschillende lagen van ruimte en tijd fysiek gescheiden maar zielsverbonden…

Donkere regenwolken en kille duisternis na alle tegenslagen die't bestaan je gaf Verdwaalde jij in louter aardse wildernis daarom zet ik zwarte bloemen op je graf Moegestreden en ook compleet versleten rust jij onder het kil monument van steen Wie jij was, het werd gisteren al vergeten het hindert je niet, al dat hout om je heen Donderslagen…

Ik loop wel mee naar je graf ik wil je kist wel zien zakken ik wil voor jou m´n hoofd buigen dan zal ik mijn tranen laten lopen want wat heb ik van jou gehouden wat heb ik om jou gegeven wat hebben wij elkaar lief gehad in goede, slechte en slechtste tijden Maar ik kom niet in de aula, kerk ik wil echt niets, niets horen van wat anderen…

Hier sta ik dan en heb geen woorden meer met leeg gehuilde ogen heb ik geen tranen meer. Mijn bloemen heb ik bij je neergelegd en met lege handen sta ik hier.…

Als er Nog wat komt Hierna, Waarna Jij gegaan bent Kom je dan terug Gedragen Door de dagen En de niet bestaande tijd Wanneer het zonlicht Door de takken breekt En de zere plek Op je huid verbleekt Mag ik dan Weer van je houden Om je geven En we lopen samen opnieuw en telkens Over jouw levenspad En wanneer…

jouw nummer staat nog altijd in mijn mobiel evenals onze berichten zul je eten tot straks love you love you more ik kan ze niet verwijderen en lees ze soms weer door om even te ervaren hoe het was die laatste dagen een liefde puur en zo intens…

Ons bereikte het bericht dat een regelmatige inzender van gedichten op onze site helaas is overleden. Aan zijn nagedachtenis wijden we vandaag een gedicht van hem dat hij vorig jaar op onze site publiceerde. Wij geven zijn familieleden en vrienden onze gevoelens van medeleven mee. ------------------------------------------------ zen ik…

Oh ik weet, elk persoon die sterft is teveel net als ik weet, dat steeds de verkeerde als eerste gaat net als ik besef dat we allemaal een keer gaan oh ja, ik weet, elk verlies doet voelbaar pijn. Maar er zijn mensen die sterven waarvan je denkt moet dit nou, er zijn van die geliefde, lieve personen die niet zouden mogen sterven, net als lady…

opnieuw zullen er bladeren groeien de bomen vol groen en statig staan bloemen kleurrijker weer bloeien jonge lammeren de wei ingaan een lucht zo wolkeloos en blauw de zon die laat haar stralen schijnen en ik denk enkel maar aan jou geen warmte laat de kou verdwijnen dit prille geluk drukt mij op de feiten dat jouw sterven niet te keren…

Je bent als een schim in de mist zoals je daar ligt in de kist ben jij het wel jouw huid strak gespannen en gezicht zo anders kom, praat met me , stel me gerust zeg me " ik ben het, ik rust" ik laat je dan even maar daarna toch zeker ben je niet meer dood braak je het uit ga je leven volgens afspraak.…

hij staat op zichzelf de terpentijnboom ik moet naar hem kijken iets verderop vind ik altijd jou en het ondoorgrondelijke graf dat beschutting zou bieden een rusteloze plek waar ik jou en onze verscholen verhalen steeds opnieuw zoeken wil het gaat hier over alles hier komt alles samen met jou ik schrob tot je naam helder…

De doodsklok galmt met doffe slagen, een naar gelui, dat dorp en gouw de droeve mare melden zou: een dode wordt ter kerk gedragen. Traag volgt de stoet van vriend en magen, in 't zwart gekleed, de ziel vol rouw om hem die heenging, plichtgetrouw des levens last droeg en zijn plagen. De boetpsalm jammert... smekend teer hoort men…

Een dag vóór je 50e verjaardag Je hebt het niet gehaald Met lood in mijn schoenen Voorop lopend in de kleine stoet treurende mensen Zonneschijn en vrolijk fluitende vogels Vergezelde jou in je laatste reis Mijn voeten wilden niet meer verder Maar ik kon je nog niet alleen laten We bereikten jou bestemming Langzaam werd je daar neer gelegd…

Afscheid nemen bestaat niet En toch kunnen wij samen nooit meer lachen Ik kon het niet geloven Zo vredig als je daar lag Mooie en minder mooie herinneringen werden uitgesproken Jou lievelingsmuziek bracht me tranen In gedachten hield ik je stevig vast Terwijl ik een witte roos naast je neer legde Met tegenzin sloot ik je laatste slaapplaats…

Het telefoongeluid wekte me ruw De mededeling was schokkend Mezelf afvragend hoe en waarom? Zo snel als ik kon een lange weg afgelegd naar jou Levensecht maar toch ook weer niet lag je daar Slapend onder witte lakens Overal slangen en meetapparatuur om je heen Een zelf niets vermoedend gevecht Minuten werden uren En jij lag daar maar…

zo'n ontroerend afscheid van jouw geliefde bewaar dit dankbaar in je hart jij wilde hem/haar niet afstaan het leven is mooi maar soms ook heel hard onderweg naar jouw vertrouwde omgeving kijk je even om naar de met bloemen overladen kist verwerkend wat jij nu al enorm mist vervul de wensen die nog achter zijn gebleven…

Rust zacht Ik vang die woorden en strooi zachtjes andere uit Je bent nu vrij Je energie in beweging los van de aardse last Zonder verdriet en pijn Misschien wel verenigd met hen die je miste, ben je niet eenzaam meer Een beetje hoger nog dan de vogels Als ik omhoog tuur naar de hemel…

Overbekend dit huis: de andertijds maar onherstelbaar ingesleten klanken, de tafel voor de vrome spijs en dranken voorbij de stoelen, recht aaneengerijd. en ik – de eredienst allang ontwijd - muitend in heimwee naar de oude banken, niet wetend of ik bidden moet of danken voor wat zich indekt in gedegenheid. Verweer dat bij de open kist verstomt…

Als het licht het leven dooft van het eens zo artistieke hart; dat van woorden vlinders vormde; vervlochten bloemen rond het eens zo groene blad. Als het licht het leven dooft van het ooit zo waarachtig hopen op dat sprankje eeuwig licht, dat de duisternis voor geluk moest kopen. Dan doet soms het onrecht verdrietig pijn; en huilt het…