als men zegt ze was zo levendig, als men zegt ze was toch zo, als men spreekt in het verleden, dan pas weet je ze is dood. maar als je zegt ze is zo levendig, en als je zegt dat vindt ze mooi, dan weet je ze is nog in leven, diep in ons hart en in ons hoofd.…

Soms ben ik bang dat ik vergeet hoe je aanvoelde, je geur je stem, je ogen, je kleur ik ruik aan je spullen en wil me vullen met je aanwezigheid ik lik m’n wonden ik ben je kwijt maar op zielsniveau zijn we verbonden en voel ik je...altijd…

Het is stil maar dan verbreekt jouw lach de ijzige kilte Ik zie jou herinner jou en hoor jou weer Het geluid weerkaatst van links naar rechts En even lijk ik tussen hoog en laag te zweven Maar het wordt steeds stiller steeds stiller stiller stil doodstil Tot ik de stilte erken Tot ik besef dat je er echt niet meer bent…

Als ik weer in de herinnering schiet en ik voel het opkomen, het verdriet dan ga ik op reis, terug in de tijd want die herinneringen, die ben ik niet kwijt Je was in ons gezin het "gekke kind" en bewoog door ons leven als een wervelwind je absurde humor, je hilarische verhalen, je totaal onverwachte uithalen... in onvoorspelbaarheid stond…

Ik neem je mee waar ik ook ga jij en ik, samen één ik ben hier, jij bent daar, overal, grenzeloos, eindeloos dat is de vrijheid die jij verkoos Het maakt niet uit waar je bent hoe je bent wat je bent Al wat telt is DAT je bent WIE je ben…

Als je dood bent op een dag blijven de lampen rustig in hun fittingen en ook de wc kan je gewoon doortrekken. Wel voorzichtig want het vlottertje werkte al niet goed. Alles doet het nog: bijvoorbeeld de overdrijvende wolkenvelden en de matige tot krachtige tijdelijk harde tot zeer harde wind uit uiteenlopende richtingen. -----------------…

De dood kwam stille en in de nacht muren vormden heel geen bezwaar Ik sprak ik had je vroeger verwacht hij glimlachte; wij begrepen elkaar De dood bood mij de rechterhand ja, hij nodigde mij, als het ware uit Ik breng je zo naar de andere kant wanneer ik jou in mijn armen sluit De dood zuchtte: O ik ben doodop ik moet even rusten aan jouw…

Onder de deur wat licht. Vage, gedempte stemmen bewegen ergens onder mij, onzichtbaar, bevestigend aanwezig. Mijn handen klemmen het laken vast, we zijn niet alleen.…

nog altijd woon jij in mij en ik weet dat je nooit vertrekt wij zijn samen een geweest twee handen op een buik vier handen uit een buik dezelfde haren gelijkenis op bijna ieder vlak en nu jij dood bent leef ik met de herinnering jij blijft mijn wortel ik jouw tak…

Jouw sterven de klap was hard de duisternis zwarter dan zwart mijn hart brak uiteen in talloze scherven Ik ben begonnen de scherven bij elkaar te vegen kom ze werkelijk overal tegen ik pak ze op, stuk voor stuk want elk klein scherfje brengt weer een stukje geluk moet mijn hart opnieuw vorm geven voor de rest van mijn leven…

Ik heb je gekregen, maar ook weer verloren sterven is definitief onherroepelijk mijn lief resultaat van worden geboren het yin en het yang de essentie van het leven een grote tegenstelling een leven lang dat is mijn houvast nu leef ik in pijn maar ooit zal er ook weer vreugde zijn…

in de lente van de jaren kruisen zich de laantjes van leven waarin bij het verder gaan zich geurend de liefde strooit die om – voor en met elkaar de armen spreiden tot zomereik op de takken waarvan van heinde en ver zwanger de wolken zwevend en dartelend de schatten enten die het leven kleuren doen rond het bloeiend hof lacht zich het…

nooit meer kunnen bellen, om je over vandaag te vertellen, nooit meer jouw schaterende lach, samen eten op zondag.... maar gemis betekent ook.... de mooie dingen die we samen hebben meegemaakt de momenten dat je mijn hart hebt aangeraakt dus geef mij maar het gemis liever dan helemaal niks…

zijn ziel vloog reeds weg uit zijn verkrampte lijf waarvan slechts stof en botten zullen overblijven waar zijn honden bij liggen te waken en af en toe als wolven huilen gedreven door intens verdriet het einde kwam onverwacht de wereld verdween uit zijn gedachten dof staren zijn ogen men zal hem niet echt missen alleen zijn beesten…

Terwijl haar gedachten vorm kregen en haar geweten rust vond sloop ze langzaam en in stilte weg Haar ademhaling vierde het ritme van haar hartslag Toen... bleef het eeuwig stil Slapen zonder dromen Rust zonder opstaan Een dodelijk, zuivere helderheid…

Het is nog zo kort geleden dat je balanceerde op het koord van het leven Nu dans je achter de horizon en heb je de ondraaglijke zwaarte van het leven ingeruild voor de oneindige lichtheid van het niets Dans voor eeuwig lief kind…

De Dood zat in u en ge wist het niet, Hij scherpte ’t mes al en ge wist het niet – Gij en uw jonge vrouw, gij schertste en lachte – Hij mikt naar ’t hart en hij mist het niet.…

Leven wijst onherroepelijk naar de dood. Dat is een zwaarmoedig makend feit. Het wordt hoog en hoog tijd, voor jong en voor oud, dat we ons serieus gaan voorbereiden. Is onze uitvaart al geregeld? Is onze diagnose al gesteld? Dood wijst onherroepelijk naar ons leven. Dat is een blijmoedig makend feit. Het wordt hoog en hoog tijd, voor oud…

Wat is het mooi dat je mij zelfs nu nog zo kunt laten glimlachen Kun je je voorstellen hoe groot mijn geluk was vóórdat onze momenten samen slechts herinneringen werden De momenten van vandaag zijn de herinneringen van morgen…

Ik heb vandaag je brief weer gelezen over hoe je zo graag gelukkig wilde wezen over hoe je zocht en verdwaalde over hoe je vocht en maalde over jouw ontbrekend perspectief over ons, je had ons zo lief woorden die mijn hart verscheuren ik schreeuw het uit en richt mijn blik naar buiten betoverd door de herfstkleuren en ineens, zomaar ben…