haasten, haasten rennen, rennen vlug, vlug 's morgens heen en 's avonds terug haasten, haasten rennen, rennen wat een verkeer 's morgens file en 's avonds weer haasten, haasten rennen, rennen o, wat een stress 's morgens half zeven en 's avonds half zes haasten, haasten rennen, rennen gut, wat ben ik moe 's morgens ogen open…

ik roep en ik gil mensen moeten uit de weg omdat ik dat wil ik heb haast zien mensen dat niet? laat mij erdoor dit is geen lied ik ren en ik val ik sta op die mensen zijn mal iedereen denkt aan zichzelf het is eerlijk ik kom te laat mijn hart klopt onbegeerlijk eindelijk ze denken toch aan mij ik ben op tijd hij redde mij…

Op onze witte borden lagen mosselen, eens jong, nu gemarineerd in lentegroene olijfolie van eeuwenoude bomen naast stukjes wijnrode paprika te zonnen in een streepje licht. We hadden zojuist de Rialtomarkt gemist. Rondom ons terras werden de kramen afgebroken. Een vissenkop lag in de goot, een darm verdwaald wat verderop, terwijl de straat…

Vol tederheid herhaalt zij wat ze ziet zoals zij het zag in zichzelf. Met geloken ogen, totaal ontdroomd, bevestigt zij in zich de duur, het duren: en zij zet zet zich voort zonder van plaats te veranderen, zonder te verliezen tijd. Het volle licht van de middag is om haar. Haar schoonheid wordt niet moe zich te doen tot mij gedaan is…

Een peuter zoekt naar nieuwe letters Waarom gebruik ik ze veel teveel ? Puur verleden zonder spetters Tijd vernielt en houdt niets heel Een kleuter speelt met nieuwe woorden Wanneer kan ik dan eindelijk zonder ? Schone schijn als witte boorden Tijd vernielt en smelt dit wonder Een puber worstelt met nieuwe zinnen Wie kan toch haar kracht…

Een boom , om het even eik of weke waaiboom voeten in de grond , kil verdronken of dor gestraald woekeren , onbewust kleven aan rotting en einde niets te doen dan staan en ondergaan De oceaan , willoos onder het gescheur van warm en koud verlangen naar de maan en sterven op het strand kieuw en vin , tentakel en schub , koraal en wier fluim…

Ik denk nog vaak aan vroeger aan mijn mooie kindertijd, soms wel met weemoed, maar toch nooit zonder spijt. Ik zie ons nog lopen, samen langs de deuren, met een mooie lampion. Samen liedjes zingen, en wie het meest vergaren kon. Ook aan juffrouw Kikkerbil, die nooit wat geven wil. Of helemaal in m'n uppie naar een grote boerderij, want…

De weg van het leven lijkt heel lang maar eigenlijk is hij kort Die weg maakt mij soms heel erg bang omdat ik vaak ben ingestort Toch hielp mij altijd een onzichtbare hand die mij weer verder leidde en mij deed voelen het verband Van leven en van scheiden Ik reik die hand en leg mijn hand in die van Hem Die ik niet kan vermijden…

loop met mij naar het eind der tijden dwalen we samen om het verborgene heen op zoek naar het boek vol toekomst geheimen gedreven door het lot leest ieder zijn deel eens eraan begonnen wil je steeds meer onbeschreven dromen vertellen hun verhaal als droom zonder eind waar toekomst wenkt elk verhaal is uniek je leest het…

'T is zomer; Zondagmorgen. Een toneel Zie 'k plots'ling voor me uit verre jongensjaren: Ik lig in 't gras; er liggen rozeblaren Overal om me, roze en wit en geel; Mijn moeder speelt piano, 't laatste deel Van Gounod's Faust. En 't leek op eens, als waren Aan 't trillen ergens in mij zelf de snaren, En 't bonsde door mijn borst tot…

en mijn regels waren kleuters die de hele dag maar sprongen, soms ook huilden dan weer zongen, speelden, schuilden, klommen, pruilden, maar zich geen moment verveelden maar mijn regels werden ouder, werden prikkelbare pubers die het leven gingen voelen, wilden vliegen, wilden proeven en met uitgestreken smoelen leerden veinzen, leerden…

Ontkennen is verkwisten Nu het tomeloos oog dwaalt Over het tafelblad Langs nepmarmer, kopjes, smeltend roomijs. De verweerde hand van moeder Prikt het netvlies Ze mikt melk in de koffie -Een hoge geut- Wuift gejaagd naar de kalme kelner Ik vergelijk de huid Schat het verschil...de jaarringen. Meet de zwijgende kloof Waar span ik een…

loop met mij naar het eind der tijden dwalen we samen om het verborgene heen op zoek naar het boek geheimen vol toekomst gedreven door het lot leest ieder zijn deel eens eraan begonnen wil je steeds meer onbeschreven bladen vullen zichzelf elke toekomst heeft een eind nooit zonder een begin ieder boek is uniek je leest maar schrijft…

in haar kern is iets dat hard en taai elke storm weerstaat veerkrachtig buigt zij als het holle riet soms waarschuwt ze mij dat zij op het randje staat beveelt mij dichterbij omvat mijn haar en trekt tot zij weer rustig wordt hoe moet dat nu ik kaler en breekbaarder verdor? zie ik in haar ogen verwijt omdat ik omkom in de tijd?…

adem schuurt uit het duister dat zich ingehouden had een kat legt zich ten volle ruste geen mens, niets voelt zich aangetrokken op dit tijdstip nu, als de klokken de tijd doden…

Als jij zegt: "later", Hoeveel tijd gaat er dan voorbij? Als je zegt: "straks", Hoor je dan eigenlijk wel dat van mij? Als je zegt: "Nu even niet" en je laat me het niet uitleggen en jij zegt:"luister eens even"! Wat moet ik dan zeggen?…

In het geheime stadspark Bloeit een klimtak Met zuignappen nippend aan het sap Uit schors of stronk of brokkelmuur Voer voor zwam en schimmel Het wekt de verwondering van de ontdekker Met een droge spons onder het schedeldak Slorpend van een bron van weten. Het verval en het vervolg: Het staat nog ver van ons verzet We verbieden de laatste…

Tijd heelt alle wonden, zegt men toch, Maar de wond zit er nog. Veel tijd is er al verstreken, Maar er is mij gebleken, Dat de wond steeds groter wordt. Tijd is betrekkelijk kort. Ik word te vaak herinnerd aan vroegere tijd. Nu wordt het tijd, dat het eindelijk slijt.…

Ooit kwam jaarlijks de marskramer die langs de deuren z'n klanten bezocht stalde zijn waren uit in de kamer moeder die strengen wol van hem kocht. Ze breide voor ons allen sokken in twee rechten, twee naadjes onderbroeken en borstrokken van grote tot kleine maatjes. Ze breide jurken en truitjes in twee rechten, twee naadjes de halsrand…

je leven werd een kabbelende stroom die kalm meandert tussen zomerkaden de schepen ogen traag en zwaar beladen doch voeren slechts een achterhaalde droom wat futen drijven slaperig en loom een rietkraag lispelt treurig een ballade de avondzon belicht met veel genade de knekels van een jonggestorven boom je houdt de bedding keurig in bedwang…